tag:blogger.com,1999:blog-48954789785729415642024-03-20T15:18:28.353-07:00Storia95Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.comBlogger41125tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-83194317083737271682021-11-07T01:08:00.001-08:002021-11-07T01:26:17.954-08:00Ένας Έλληνας αιχμάλωτος στον Πόλεμο της Κορέας<p> Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgrslOrAkcEg4nhfUO5MVgecKXrJvIaPSolnOhOZJ5rw7UPhZlkNhmgGLQe7_ehC4iSfKxTLrzkjqyV1YbnMvd70NMIzgeVSFCLzDrpKiAyVuhugijsCpzVBtmARO9uBsBLe68LOES2cTe2wl4--XIzWiZUf6ZZKWtwZrPUHtviey1MWzyX84BsYL5g_w=s400" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="263" data-original-width="400" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgrslOrAkcEg4nhfUO5MVgecKXrJvIaPSolnOhOZJ5rw7UPhZlkNhmgGLQe7_ehC4iSfKxTLrzkjqyV1YbnMvd70NMIzgeVSFCLzDrpKiAyVuhugijsCpzVBtmARO9uBsBLe68LOES2cTe2wl4--XIzWiZUf6ZZKWtwZrPUHtviey1MWzyX84BsYL5g_w=w400-h263" width="400" /></a></div><br /><p>Ο πολύνεκρος Πόλεμος της Κορέας διήρκεσε τρία περίπου έτη (Ιούνιος 1950 – Ιούλιος 1953), επιφέροντας τον θάνατο πάνω από 500.000 ανθρώπων. Εντασσόμενος οργανικά στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, αποτέλεσε πεδίο μάχης για στρατιώτες διαφόρων εθνικοτήτων και σύγκρουσης συμφερόντων των υπερδυνάμεων της εποχής. Όσον αφορά την Ελλάδα, ο γηραιός πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας αποφάσισε τη δημιουργία του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδας στην Κορέα (ΕΚΣΕ, αρχικής δύναμης ενός τάγματος), καθώς επεδίωκε την εισόδου της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Οι πρώτοι Έλληνες μαχητές αποβιβάστηκαν στην περιοχή τον Δεκέμβριο του 1950, λαμβάνοντας έπειτα μέρος σε αρκετές αναμετρήσεις. Συνολικά, το ΕΚΣΕ καταμέτρησε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες, πέτυχε δε να αποσπάσει τον θαυμασμό των άλλων μονάδων. </p><p>Ποια όμως τύχη ανέμενε όσους Έλληνες αιχμαλωτίζονταν από τους αντιπάλους τους; Την απάντηση έδωσε ο Γεράσιμος Τσιγάντες, πολεμικός ανταποκριτής που υπέμεινε μια τέτοια εμπειρία. Συγκεκριμένα, ο εν λόγω βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανέφερε:</p><p>«Μας διέταξαν τους τρεις να βγούμε στο δρόμο κι εκεί μας πήραν πρώτα-πρώτα τα ρολόγια μας. Έπειτα τις κάλτσες και τα παπούτσια μας. Μας γύμνωσαν απ’ τα εσώρουχά μας (...). Κατόπιν μάς πρόσταξαν να γονατίσωμε κι έδεσαν τα χέρια μας στη ράχη μας με τηλεφωνικό σύρμα. Πριν έξι μέρες, έπειτα από μια τοπική αντεπίθεσι μερικοί αμερικανοί φαντάροι γυμνωμένοι όπως εμείς, με τα χέρια δεμένα πίσω με τηλεφωνικό σύρμα σαν τα δικά μας, βρέθηκαν με μια σφαίρα στον τράχηλο - κι αυτό το ξέραμε κι οι τρεις μας. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEie7gRnxYXvNsDCp4hXyRK5Km-aVTyf_Q7McstkW7WDSAV1BcOFMmOCzBh7P9kC9fpTrhT3XxI8YeAud8dmR7XxO6UT0aPp0nHzdqxniuAU2hzB3c4rGD0vV3FBswzO4yGgjul15wNGyDrxN-kM2CkMRSoyQuhtHYd4kNtAeVrsmumwhb0Tzu02-sXzeQ=s245" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="245" data-original-width="200" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEie7gRnxYXvNsDCp4hXyRK5Km-aVTyf_Q7McstkW7WDSAV1BcOFMmOCzBh7P9kC9fpTrhT3XxI8YeAud8dmR7XxO6UT0aPp0nHzdqxniuAU2hzB3c4rGD0vV3FBswzO4yGgjul15wNGyDrxN-kM2CkMRSoyQuhtHYd4kNtAeVrsmumwhb0Tzu02-sXzeQ" width="200" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Ο Γεράσιμος Τσιγάντες σε προχωρημένη ηλικία.</span></div><p style="text-align: center;"><br /></p><p>- Είναι τρομερό να πεθαίνεις τόσο νέος, είπε ο ένας από τους δυο φαντάρους. Δεν είμαι ακόμα δεκαεννιά χρονών. Θα μπορούσα να κάνω τόσα πράγματα στο μέλλον κι άφησα τόσα να μου ξεφύγουν... Πόσους ανθρώπους πλήγωσα... Ανθρώπους που αγαπώ και τώρα πια δεν μπορώ να τους γυρέψω συγγνώμη.</p><p>Δεν μας εξετέλεσαν. Μας έδειραν, μας κλωτσοπάτησαν στο χώμα φωνάζοντάς μας λόγια -βρισιές ίσως - που δεν καταλάβαινα. Όταν αυτά πια τέλειωσαν, μας οδήγησαν σε κάποιο φρουραρχείο στην κορφή ενός δασωμένου λοφίσκου. Εκεί βρήκαμε κι άλλους αιχμαλώτους - έξι εν όλω. Οι δυο ήταν σοβαρά τραυματισμένοι. Το δειλινό μας διέταξαν να σηκωθούμε κι αποτέλειωσαν με το πιστόλι τους δυο τραυματίες που δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους, μα οι εκτελεστές δεν σημάδευαν καλά και χρειάστηκαν πολλές φορές ως ότου τους σκοτώσουν».</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhLsT030v6I2Q8lVJqWVLx7OgAYidaNX-ZNx1lqoY7j0oHuSrTIM-PmTgBxy8yTbhOz7rCRqYB2aWwEPgac6pKBM11tRKh2d8SF0nSbbLSyf4m7MIJl1fvgZemuRpeVr0ZzxR3xD7WdYJ-yx6cRFrrbz595bUXY3BJHv_EP9HJtVEBr1WPht1SVKtISvA=s696" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="490" data-original-width="696" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhLsT030v6I2Q8lVJqWVLx7OgAYidaNX-ZNx1lqoY7j0oHuSrTIM-PmTgBxy8yTbhOz7rCRqYB2aWwEPgac6pKBM11tRKh2d8SF0nSbbLSyf4m7MIJl1fvgZemuRpeVr0ZzxR3xD7WdYJ-yx6cRFrrbz595bUXY3BJHv_EP9HJtVEBr1WPht1SVKtISvA=s320" width="320" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Έλληνες στρατιώτες στην Κορέα.</div></span><p style="text-align: left;">Ο Γεράσιμος Τσιγάντες ή Philippe Deane Gigantès καταγόταν από σημαντική βενιζελική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο διοικητής του Ιερού Λόχου, Χριστόδουλος Τσιγάντες, ενώ ο θείος του, Ιωάννης, σκοτώθηκε -κατόπιν προδοσίας- σε συμπλοκή με τους Ιταλούς στην κατεχόμενη Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου 1943. Έχοντας γεννηθεί στις 16 Αυγούστου 1923 στη Θεσσαλονίκη, συμμετείχε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού. Έπειτα, ακολούθησε διπλωματική σταδιοδρομία, μνημειώδες δε υπήρξε το έργο του ως πολεμικός ανταποκριτής. Απεβίωσε στο Μόντρεαλ του Καναδά τον Δεκέμβριο του 2004.</p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: left;">Πηγές</p><p style="text-align: left;">Θεοφάνη Κοπανιτσάνου - Δρ Πηγή Καλογεράκου, (επιμ.), Μνήμες Πολέμου, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αθήνα 2012.</p><p style="text-align: left;">Ευάνθης Χατζηβασιλείου, <i>Η Ελλάδα και ο Ψυχρός Πόλεμος. Επεκτείνοντας τις ερμηνείες, </i>Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2018.</p><p style="text-align: left;">Michael Hickey, <i>Ο πόλεμος της Κορέας, </i>Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα 2002.</p><p style="text-align: left;">Γεώργιος Σκαλτσογιάννης, <i>Το εκστρατευτικο σώμα της Ελλάδας στην Κορέα (1950-1955). Συμπληρωματικοί πίνακες προσωπικού, </i>Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αθήνα 2014.</p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-44624262429502096202021-10-28T13:34:00.004-07:002021-11-07T01:26:54.586-08:00Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη: ένα σύμβολο ηρωισμού στο κέντρο της Αθήνας<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</span></span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgRId6bxgJq8Gy8PKKxR--2OrHg-ATIe9vwYB3slvKUtLmdBHXT-nD7vgxtqFHuJvsGYDt9Xm02hqFQyWCdeLayPHah__S1Diqk0oQBcdk--6v0Ith97Z1lYWoPsrbVEdoAHni-XfM8abHmq5mPufvDVIlBwOP8BuoTwt6bzN5MR5Byodd8E7AxsdE0bg=s1920" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1920" height="188" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgRId6bxgJq8Gy8PKKxR--2OrHg-ATIe9vwYB3slvKUtLmdBHXT-nD7vgxtqFHuJvsGYDt9Xm02hqFQyWCdeLayPHah__S1Diqk0oQBcdk--6v0Ith97Z1lYWoPsrbVEdoAHni-XfM8abHmq5mPufvDVIlBwOP8BuoTwt6bzN5MR5Byodd8E7AxsdE0bg=w400-h188" width="400" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><p><span style="font-family: georgia;">Το έθιμο της ταφής αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Η δημόσια μάλιστα απόδοση τιμής σε όσους έπεσαν υπερασπιζόμενοι της ακεραιότητα και τα ιδανικά της πατρίδας τους, θεωρείτο καθήκον της πολιτείας ήδη από την αρχαιότητα. Κατά τη σύγχρονη εποχή, σε αρκετά κράτη αναπτύχθηκε η πρακτική της δημιουργίας ενός συμβολικού τάφου για τους «άγνωστους στρατιώτες», τους ανώνυμους δηλαδή νεκρούς πολεμιστές που δεν κατέστη εφικτή η αναγνώριση της ταυτότητάς τους. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">Στην Ελλάδα, η διενέργεια διαγωνισμού για την ανέγερση ενός τέτοιου μνημείου ανάγεται στις αρχές του 1926, το σχετικό δε ΦΕΚ έφερε την υπογραφή του Υφυπουργού Στρατιωτικών Κωνσταντίνου Νίδερ. Δύο περίπου χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουνίου 1928 εκδόθηκε το Νομοθετικό Διάταγμα «περί εκτελέσεως μνημείου Αγνώστου στρατιώτου» στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων. Την εν λόγω τοποθεσία ενέκρινε ως την πλέον κατάλληλη το 1929 ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, θεωρώντας πως η Δημοκρατία οικοδομήθηκε με βάση τους αγώνες των αναρίθμητων αφανών Ελλήνων στρατιωτών. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgs6AmgV4aGHUqb3z17_amkSY1TrrGohhNMb4B8VKn313igi7I6wzgLGeQ_Ie4mMT_O7P29RzagYaetv1fNU05qtyxS-vcKSZJz7h99b1ArT4142cOUHwA_PCaqWFJRn9JuKHABaCTMDcxMCsWyPYCAHT8F_xSdnGk2ETqFRVh8J5XRgmFALdapuDU3yA=s675" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="675" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgs6AmgV4aGHUqb3z17_amkSY1TrrGohhNMb4B8VKn313igi7I6wzgLGeQ_Ie4mMT_O7P29RzagYaetv1fNU05qtyxS-vcKSZJz7h99b1ArT4142cOUHwA_PCaqWFJRn9JuKHABaCTMDcxMCsWyPYCAHT8F_xSdnGk2ETqFRVh8J5XRgmFALdapuDU3yA=w400-h300" width="400" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><p><span style="font-family: georgia;">Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έλαβαν χώρα στις 25 Μαρτίου 1932, παρουσία πλήθους κόσμου, επισήμων και 3.000 ανδρών της Φρουράς Αθηνών. Χαρακτηριστικά, Τούρκος απεσταλμένος κατέθεσε στεφάνι κατά τη διάρκεια της τελετής, υπογραμμίζοντας την προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων που προωθούσαν τότε οι ηγέτες των δύο χωρών. Σύντομα, τη φύλαξή του κενοταφίου ανέλαβε λόχος της Φρουράς του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος από το 1974 ονομάζεται «Προεδρική Φρουρά». </span></p><p><span style="font-family: georgia;">Όπως τονίζουν οι γύρω σκαλισμένοι πωρόλιθοι, το μνημείο τιμά εκείνους που έχασαν τις ζωές τους στους Βαλκανικούς Πολέμους, την Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, τη Μικρασιατική Εκστρατεία, τους δύο παγκοσμίους πολέμους, καθώς επίσης τις ένοπλες επιχειρήσεις στην Κορέα και την Κύπρο. Για την αξία της δράσης τους, χαρακτηριστική είναι η χαραγμένη επιγραφή από τον Περικλέους Επιτάφιο του Θουκυδίδη: «Ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος». </span></p><p><span style="font-family: georgia;"><br /></span></p><p><b><span style="font-family: georgia;">Πηγές</span></b></p><p><span style="font-family: georgia;">Θωμάς Τσέλιος, Ιωάννης Μακρυπούλιας, <i>Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη</i>, ΓΕΣ, Αθήνα, άνευ χρονολογίας.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Ελένη - Αργυρώ Κούκη, <i>Ο Άγνωστος Στρατιώτης της Αθήνας. Κατασκευάζοντας το μνημειακό κέντρο της πρωτεύουσας στο Μεσοπόλεμο</i>, ανέκδοτη διπλωματική εργασία, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΕΚΠΑ, Αθήνα 2009.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Γιάννης Μυλωνάς, Βασίλειος Νικολτσιός, <i>Οι Εύζωνοι</i>, Λόγος και Εικόνα, Θεσσαλονίκη 2021.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Θουκυδίδης, <i>Περικλέους Επιτάφιος</i>, Ζήτρος, Αθήνα 2004.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Οι εικόνες του άρθρου προέρχονται από τις εφημερίδες <i>Έθνος </i>και <i>Πρώτο Θέμα</i>. </span></p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-88956576036200134142021-04-08T02:23:00.004-07:002021-11-07T01:23:51.402-08:00Βιβλιοκρισία: "Γενναίος Κολοκοτρώνης. Ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821" του Ιωάννη Β. Δασκαρόλη <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p style="text-align: left;"><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας (Υποψήφιος Διδάκτωρ Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, ΕΚΠΑ)</i></p><p><br style="text-align: left;" /></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4vKxmX9Rs_7sC1Yy9lehfAEuISU1kn1AYgQtgHjP5-__sOrceBBO5Fdzz-HLsZVhlEj5hBsdZ2Y_y4oRbxYfCIA57VwryP4yhmSO2iNIu_zv4QUv8gybtj5meAlAGrdxgYIGjnJH4Fqk0/s448/D.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="448" data-original-width="287" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4vKxmX9Rs_7sC1Yy9lehfAEuISU1kn1AYgQtgHjP5-__sOrceBBO5Fdzz-HLsZVhlEj5hBsdZ2Y_y4oRbxYfCIA57VwryP4yhmSO2iNIu_zv4QUv8gybtj5meAlAGrdxgYIGjnJH4Fqk0/w256-h400/D.jpg" width="256" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b style="text-align: left;">Ιωάννης Β. Δασκαρόλης, <i>Γενναίος Κολοκοτρώνης. Ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821</i>, </b><b style="text-align: left;">εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2021, σελίδες: 290.</b></div><p></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p>Ο Ιωάννης Δασκαρόλης είναι ένας εμβριθής μελετητής της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Στο πολυσέλιδο πρότερο έργο του για τα Δημοκρατικά Τάγματα [1] για παράδειγμα, δεν αρκέστηκε σε μια παραδοσιακού τύπου αφήγηση, παρά προέβη στην ανάλυση σύνθετων δομικών ζητημάτων της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Αυτή η κριτική ικανότητα συνοδεύει το νέο του συγγραφικό εγχείρημα, το οποίο αναδεικνύει την επαναστατική δράση του Γενναίου Κολοκοτρώνη.</p><p>Επιλέγοντας να καταπιαστεί με μια βιογραφία αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης, ο Δασκαρόλης υπερβαίνει το σημαντικότερο ίσως πρόσκομμα για την εξέλιξη ενός συγγραφέα: το να ακολουθεί μια πανομοιότυπη διαδρομή. Θα ήταν δηλαδή προφανώς εύκολο για τον ίδιο -πολλώ δε μάλλον μετά τις άκρως θετικές κριτικές που απέσπασε το βιβλίο του για τα Δημοκρατικά Τάγματα- να ασχοληθεί με κάποιο κίνημα του Μεσοπολέμου ή να επικεντρωθεί σε μια από τις πολλές στρατιωτικές προσωπικότητες που πρωτοστάτησαν στην πολιτική ζωή κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο. Το γεγονός πως προτιμά την πιο επικίνδυνη οδό, απαιτεί αναμφίβολα προσωπική τόλμη.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieU9iT3GeLtBj4nMooq9fy9tdNSNDiv2ZOKgq6ZFgta1vd1VHm81hV-N8DewxJt3iOzkQ3Q_XCR6TogdnfEDVKv6vREL1rFWc8m-aJBR-1mXFPfj-uTUpOeCUpzxvDUffe4spLzfz_8C0B/s1200/Daskarol2C.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1200" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieU9iT3GeLtBj4nMooq9fy9tdNSNDiv2ZOKgq6ZFgta1vd1VHm81hV-N8DewxJt3iOzkQ3Q_XCR6TogdnfEDVKv6vREL1rFWc8m-aJBR-1mXFPfj-uTUpOeCUpzxvDUffe4spLzfz_8C0B/w400-h210/Daskarol2C.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Πηγή εικόνας: ιστότοπος <i>Θέματα Ελληνικής Ιστορίας.</i></span></div><p style="text-align: center;"><br /></p><p>Όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογό του, το συγκεκριμένο έργο αποτελεί καρπό επίπονης πολυετούς έρευνας. Πράγματι, η χρήση πλούσιας βιβλιογραφίας και δη απομνημονευμάτων επιβεβαιώνει τον εν λόγω ισχυρισμό, καθιστώντας παράλληλα το πόνημα απαραίτητο για οποιαδήποτε κατοπινή ολοκληρωμένη διερεύνηση της περιόδου. Η προσωπικότητα του Γενναίου Κολοκοτρώνη εξάλλου, παρότι παρέμενε έως τώρα ανεξερεύνητη, καθόρισε εν πολλοίς τις τύχες του ελληνισμού. Κι αυτό γιατί η πολεμική του δράση ακολουθήθηκε από την πολιτική, με σπουδαιότερο σταθμό στη σταδιοδρομία του την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 1862. Δίχως λοιπόν αμφιβολία, ο γιος του «Γέρου του Μοριά» υπήρξε παρών στα πλέον συνταρακτικά γεγονότα της πρώτης τεσσαρακονταετίας του Ελληνικού Βασιλείου [2].</p><p>Η βιογραφία που συνθέτει στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Δασκαρόλης βέβαια καλύπτει τη ζωή και τη δράση του Γενναίου Κολοκοτρώνη από τη γέννησή του έως το 1833 [3]. Μέσω αυτής της προσωπικότητας, ο αναγνώστης ανακαλύπτει ιδιαίτερες πτυχές του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, με τον συγγραφέα να προβαίνει στα συμπεράσματά του σε μια πληθώρα χρήσιμων γενικών παρατηρήσεων.</p><p>Εν κατακλείδι, ο ιδιαίτερος τρόπος που αντιμετωπίζει ο συγγραφέας τη βιογραφούμενη προσωπικότητα έγκειται σε έναν κριτικά οριοθετημένο σεβασμό, ο οποίος δεν οδηγεί σε περιττούς αφορισμούς. Η αφήγησή του συνάδει με το ρανκικό «wie es eigentlich gewesen» [4], δίχως φυσικά αυτό να απαξιώνει τη λαμπρή μορφή του Γενναίου Κολοκοτρώνη. Η συγκεκριμένη μετριοπάθειά καθιστά το έργο υποδειγματικό στον τομέα του.</p><p><br /></p><p><b>Παραπομπές</b></p><p>[1] Ιωάννης Β. Δασκαρόλης, <i>Δημοκρατικά Τάγματα. Οι «πραιτωριανοί» της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας 1923-1926</i>, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2019.</p><p>[2] «Κολοκοτρώνης Ιωάννης ή Γενναίος (1805 -1868)», στο: <i>Αργολική Βιβιοθήκη</i>, https://argolikivivliothiki.gr/2009/02/04/kolokotronis-2/. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2021. </p><p>[3] Δεδηλωμένη πρόθεση του συγγραφέα είναι το να ακολουθήσει νέο βιβλίο για την κατοπινή δράση του σπουδαίου Έλληνα επαναστάτη. Βλ. Ιωάννης Β. Δασκαρόλης, <i>Γενναίος Κολοκοτρώνης. Ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821</i>, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2021, σ. 19.</p><p>[4] Μετάφραση: Όπως τα πράγματα πράγματι ήσαν.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-60815823006684742482021-04-08T00:59:00.000-07:002021-04-08T00:59:11.130-07:00To «απαραίτητο» Πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης του Ματζουράνη Κουναδίνη το 1954, ως προϋπόθεση της μετανάστευσης του<p> Γράφει ο Ιστορικός Μιχάλης Κατσικαρέλης</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvi3aDIJHS2yuaeZHZRl5hyphenhyphene6z7uhXrysM5XHmCvnjm70gXSzJxeF2ntwCX0YVy-MQqkBceUnqIPu7aCJ2jkPLdq6TNnHwcbkKK_erhIlaxO_WtdOb8umYwCbRf86HKX3mwKG4BvXNeZOP/s562/1.tif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="562" data-original-width="413" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvi3aDIJHS2yuaeZHZRl5hyphenhyphene6z7uhXrysM5XHmCvnjm70gXSzJxeF2ntwCX0YVy-MQqkBceUnqIPu7aCJ2jkPLdq6TNnHwcbkKK_erhIlaxO_WtdOb8umYwCbRf86HKX3mwKG4BvXNeZOP/w470-h640/1.tif" width="470" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Το Πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης και Ανεπιλήπτου Διαγωγής του Κουναδίνη με ημερομηνία έκδοσης την 16 Ιουνίου 1954. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div></span><p><br /></p><p><b>Το Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη</b></p><p>Το Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη συνίσταται από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό και πλειάδα χειρογράφων, που αφορούν την ζωή του μετανάστη και εν συνεχεία ναυτικού Ματζουράνη Κουναδίνη, ο οποίος γεννήθηκε στην Σκύρο το 1933 και πέθανε στην Αργυρούπολη το 1994. Μέσα από την πολυτάραχη ζωή του που ξετυλίγεται μέσα από το Αρχείο, αντλούνται πληροφορίες για την μετανάστευση των Ελλήνων στα μέσα του 1950 στο εξωτερικό. Στα τεκμήρια του, αναδεικνύεται η νοοτροπία, η νοσταλγία και η πρόνοια των Ελλήνων ναυτικών τις επόμενες δεκαετίες απέναντι στην πατρίδα τους. Το Αρχείο συμπληρώνουν επιστολές και έγγραφα από ξένους οργανισμούς, αλλά και του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους. Ιδιαίτερη αξία, που αφορά την νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, δίνεται σε δύο έγγραφα που αφορούν τον Κουναδίνη: το Πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης και Ανεπιλήπτου Διαγωγής(για συντομία Πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης), με ημερομηνία την 16η Ιουνίου 1954 αλλά και το Απόσπασμα Ποινικού Μητρώου με ημερομηνία την 18η Ιουνίου του 1954.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkVPRqPewWipr5A48u7zCShEDg-4mb8yQkKKrl1PozH0n2CZ-sa3aC7pNCcmBOvfNQTkGexdM9488ntYTb6Lg_qRGRuPBFY8VbiCK-lDt5r4vvKrYsm0wxxwtQ7I28q1kC8_l66EDW9c9w/s389/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="358" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkVPRqPewWipr5A48u7zCShEDg-4mb8yQkKKrl1PozH0n2CZ-sa3aC7pNCcmBOvfNQTkGexdM9488ntYTb6Lg_qRGRuPBFY8VbiCK-lDt5r4vvKrYsm0wxxwtQ7I28q1kC8_l66EDW9c9w/w368-h400/2.jpg" width="368" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Φωτογραφία του Κουναδίνη στις λίμνη του Ρίο Μπράνκο στην Βραζιλία. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div></span><p style="text-align: left;"><b>Μια χώρα βαθιά διχασμένη</b></p><p style="text-align: left;">Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η υφήλιος είχε χωρισθεί σε δύο μέρη, με βάση την μορφή της πολιτικής οργάνωσης αλλά και την ιδεολογία των κρατών της. Από την μια, οι χώρες του Βορειοατλαντικού Συμφώνου υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ) με τις φιλελεύθερες δημοκρατίες και από την άλλη, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας υπό την Σοβιετική Ένωση με τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Λίγες χώρες κατάφεραν να παραμείνουν πέρα από το δίπολο αυτό. </p><p style="text-align: left;">Η Ελλάδα συμμετέχοντας στον ανταγωνισμό του Ψυχρού Πολέμου, στο άρμα των ΗΠΑ που ήταν η ηγέτιδα του αντικομουνισμού, προσπαθούσε να εξισορροπήσει τα πάθη του Εμφυλίου Πολέμου που ήταν ακόμα νωπά. Οι παρενέργειες όμως της τρίχρονης εμφύλιας σύγκρουσης ανάμεσα στους «εθνικόφρονες» και τους «αριστερούς» τον εσωτερικό ιδεολογικό εχθρό, που τελείωσε το 1949, θα κρατούσαν για αρκετά χρόνια. Τα «έκτακτα μέτρα» που πάρθηκαν από τις «εθνικόφρονες» ελληνικές κυβερνήσεις εναντίων των αντιφρονούντων στην διάρκεια του Εμφυλίου, ενσωματώθηκαν στο θεσμικό πλαίσιο που καθόριζε το Σύνταγμα του 1952, αλλά και στην διοικητική πρακτική των δημόσιων οργανισμών του κράτους.[1] Η ίδια η κοινωνία ήταν βαθειά διχασμένη, ενώ ο όρος εθνικοφροσύνη ορίσθηκε ως ο κατάλληλος στο Σύνταγμα του 1952, ώστε να χαρακτηρίσει την πίστη στην ασαφή έννοια των εθνικών ιδεωδών όπως το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η εθνικοφροσύνη υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες στρέφονταν αποκλειστικά κατά του κομμουνιστικού κινδύνου ενώ τα Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων έδιναν στους κατόχους τους την πιστοποίηση ότι δεν προέβαιναν σε φιλοαριστερές δραστηριότητες ή δεν είχαν προβεί στο παρελθόν.</p><p><br /></p><p><b>Το πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης του Κουναδίνη</b></p><p>Ο Ματζουράνης Κουναδίνης γεννήθηκε στην Σκύρο, αλλά πέρασε την περίοδο από τα δέκα του χρόνια ως τα 18, ως τρόφιμος του Εθνικού Ιδρύματος Απόρων Μακεδονίας [2] που αργότερα ονομάστηκε <i>Αριστοτέλης </i>(1946). Στο ίδρυμα έλαβε απολυτήριο Δημοτικού αλλά και πρακτική εκπαίδευση ηλεκτρολόγου, στις εγκαταστάσεις του ηλεκτροτεχνουργείου που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο. Τις τεχνικές γνώσεις του, συμπλήρωσε με εξάσκηση στο συγκεκριμένο αντικείμενο κατά την διάρκεια της θητείας του στο Πολεμικό Ναυτικό με την ειδικότητα του «<i>ηλεκτριστή</i>». </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzq0OCDUCX-ffmgATqUoHpbE9mpxGCbBwtLpalGST_Brzf4JT0oFWgZU_wUaK_HpC8ZpobzE7LSGUiMKTkgoq9yIlPnRl0X6tL0jDy09ST1QatwdGsM1ssTyDR4YdaFl-IC9-7twOEogrS/s709/3.tif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="484" data-original-width="709" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzq0OCDUCX-ffmgATqUoHpbE9mpxGCbBwtLpalGST_Brzf4JT0oFWgZU_wUaK_HpC8ZpobzE7LSGUiMKTkgoq9yIlPnRl0X6tL0jDy09ST1QatwdGsM1ssTyDR4YdaFl-IC9-7twOEogrS/w400-h272/3.tif" width="400" /></a></div><div style="font-size: small; text-align: center;">Ο Κουναδίνης εν ώρα μαθήματος τεχνικής κατάρτισης στο ίδρυμα Αριστοτέλης. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div><div style="font-size: small; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;">Η περιπετειώδης φύση του χαρακτήρα του όμως ήθελε να γνωρίσει άλλους τόπους, μακριά από μια χώρα που οι υποδομές της βρίσκονταν σε αργή ανάρρωση. Και έτσι πήρε την απόφαση να μεταναστεύσει στην Βραζιλία μέσω της Διακυβερνητικής Επιτροπής Μετανάστευσης (Δ.Ε.Μ.Ε.), η οποία αποτέλεσε τον πρόγονο του σημερινού Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης(Δ.Ο.Μ.). Η Ελλάδα εξάλλου ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Δ.Ε.ΜΕ. αφού υπέγραψε την σχετική σύμβαση μεταξύ 44 κρατών στην Γενεύη της Ελβετίας στις 28 Ιουλίου του 1951 [3] συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτόν στην διαχείριση της Μετανάστευσης σε παγκόσμιο επίπεδο υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Στην περίπτωση του Κουναδίνη ο επιθυμητός προορισμός ήταν η Βραζιλία στην Νότιο Αμερική, η οποία εφάρμοζε πολιτική προσέλκυσης ευρωπαίων μεταναστών όπως ακριβώς και η γειτονική Αργεντινή. [4] </div><p style="text-align: left;">Η μετανάστευση στις χώρες αυτές γινόταν με επιλεκτικά κριτήρια των κυβερνήσεων τους, όπως εθνικά, ιδεολογικά, ηθικά, επαγγελματικά, πνευματικά και οικονομικά. Στα πλαίσια λοιπόν των ιδεολογικών κριτηρίων, μαζί με τα υπόλοιπα έντυπα /δικαιολογητικά μετανάστευσης που θα έφερε ο Κουναδίνης, ήταν αναγκαία η ύπαρξη Πιστοποιητικού Νομιμοφροσύνης προκειμένου να του παρασχεθεί διαβατήριο για αποδημία. [5] Σύμφωνα με τον Αναγκαίο Νόμο 416 του 1948 με ημερομηνία 8 Ιανουαρίου του 1948, ο δημόσιος υπάλληλος έπρεπε να είναι νομιμόφρων και να μην «εμφορεῖται ἀπὸ ἀντεθνικὰς ἀντιλήψεις ἤ προπαγανδίζει καθ’οἱονδήποτε τρόπον ὑπὲρ τοῦ Κομμουνιστικοῡ Κόμματος ἤ τῶν μετ’αὐτοῦ κατά τοῦ Κράτους συμπραττόντων». Σταδιακά όμως το Πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης έφτασε να είναι απαραίτητο και για τον πολίτη που το κατείχε, ώστε να δύναται να εξασκεί ένα ευρύ φάσμα οικονομικών δραστηριοτήτων ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα ή ακόμα για απλές καθημερινές συναλλαγές ή πράξεις, όπως την έκδοση μιας άδειας οδήγησης ή την έκδοση διαβατηρίου [6] όπως προαναφέρθηκε. Υπεύθυνες την συγκεκριμένη περίοδο για την ενεργοποίηση και την έκδοση του διαβατηρίου ήταν οι Αστυνομικές Αρχές, σύμφωνα με τον νόμο 2363/1953, άρθρο 3.</p><p>Το αντίστοιχο <i>Πιστοποιητικό Νομιμοφροσύνης και Ανεπιλήπτου Διαγωγής</i> που υπάρχει στο Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη, έχει εκδοθεί από το αστυνομικό τμήμα του Πειραιά που υπάγονταν στο Υπουργείο Εσωτερικών, φέροντας αριθμό πρωτοκόλλου: Φ/162633 με ημερομηνία την 16 Ιουνίου του 1954 (βλέπε την πρώτη εικόνα του παρόντος άρθρου). Στην αριστερή πάνω πλευρά, υπάρχει φωτογραφία του Κουναδίνη με σφραγίδα του ελληνικού κράτους. Συνολικά υπάρχουν δέκα συμπληρωμένα πεδία με τα στοιχεία του Κουναδίνη όπως επώνυμο (Κουναδίνης), όνομα (Ματζουράνης), όνομα πατρός (Εμμανουήλ), όνομα μητρός (Ευφροσύνη), επάγγελμα (Ηλεκτρολόγος), ημερομηνία γέννησης (1933), τόπος γέννησης (Σκύρος), διεύθυνση κατοικίας (Ρόδου 47, Κορυδαλλός-Πειραιά) και αριθμός δελτίου ταυτότητας στο οποίο έχει συμπληρωθεί ο Αριθμός Γενικού μητρώου που ο Κουναδίνης έφερε στο Πολεμικό Ναυτικό (13613) κατά την απόλυσή του. Η τελευταία πληροφορία κάνει κοινωνό τον αναγνώστη του εγγράφου, ότι ο Κουναδίνης έχει εκπληρωμένες τις στρατιωτικές υποχρεώσεις στην χώρα καταγωγής του.</p><p>Στο δέκατο πεδίο που είναι και το σημαντικότερο και εκεί βρίσκεται η ουσία του εγγράφου, μετά από επιλεγμένη γραμμοσκίαση μπορεί κανείς να αναγνώσει: «καλῆς διαγωγῆς,» και «δεν διώκεται παρ’ἡμῖν δι’ἀξιόπινον πρὰξιν» ενώ στην επόμενη σειρά αναγράφεται: «εἶναι νομιμόφρων καὶ δὺναται νὰ μεταναστεύσῃ».</p><p style="text-align: left;">Ότι το έγγραφο συντάχτηκε αποκλειστικά για περιπτώσεις μετανάστευσης, συνάγεται από την προειδοποίηση που δηλώνεται από την αρμόδια αρχή, στην αμέσως επόμενη σειρά του εγγράφου: «Τὸ παρὸν ἐκδἰδεται τῆ αἰτὴσει τοῦ ἀνωτὲρω καὶ ἰσχὺει ἀποκλειστικὼς καὶ μὸνον διὰ μετανάστευσιν». Το έγγραφο φέρει σφραγίδα που στον εξωτερικό κύκλο αναγράφεται: <i>Υπουργείο Γενικής Ασφάλειας Πειραιά</i>. Στον εσωτερικό κύκλο αναγράφεται: <i>Βασίλειο της Ελλάδος</i>. Ο συντάκτης του εγγράφου, υπογράφει ιδιοχείρως με βαθμό και όνομα: «ο Διευθυντής Ι. Πολυχρονόπουλος, Αστυνομικός Διευθυντής Α’». Το έγγραφο σφραγίστηκε από την βραζιλιάνικη πρεσβεία της Αθήνας στις 4 Απριλίου 1954. Ένα χρόνο μετά απέπλευσε στις 7 Μαΐου του 1955 για Βραζιλία.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCUA1laOhJhHeD6QNw3SeGHG89CIZ9ZsaEwzDS1RA5fGlLBA91VlUzdgw56vIkoCPHkfbrI4tUBycHlwWp8MdXDqbnoVauyE2FaJ_VHaB6qjSfrF_fHTWcmtPtoe6WmB3pMfgmKcN5Dnxd/s691/4.tif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="691" data-original-width="521" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCUA1laOhJhHeD6QNw3SeGHG89CIZ9ZsaEwzDS1RA5fGlLBA91VlUzdgw56vIkoCPHkfbrI4tUBycHlwWp8MdXDqbnoVauyE2FaJ_VHaB6qjSfrF_fHTWcmtPtoe6WmB3pMfgmKcN5Dnxd/w301-h400/4.tif" width="301" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">To Απόσπασμα Ποινικού Μητρώου του Μ. Κουναδίνη. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div></span><p style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></p>Φυσικά οι χώρες υποδοχής ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι το εν δυνάμει αλλοδαπό εργατικό δυναμικό που θα υποδέχονταν, θα ήταν άτομα που δεν θα είχαν βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο αλλά και δεν θα διώκονταν για ποινικές πράξεις. Για αυτό και ο Κουναδίνης αιτήθηκε από την Εισαγγελία Χαλκίδος, «Απόσπασμα Ποινικού Μητρώου» το οποίο του παρασχέθηκε με αριθμό Πρωτοκόλλου 1892 και ημερομηνία 18 Ιουνίου 1954. Στο επίσημο αυτό έγγραφο, αναγράφονται από την δεξιά πλευρά στοιχείο που αφορούν τον Κουναδίνη όπως ονοματεπώνυμο και επάγγελμα, το όνομα μητρός, ο τόπος γέννησης και το έτος. Στην δεξιά πλευρά του εγγράφου δηλώνεται η ποινική κατάσταση του ενδιαφερομένου με μεγάλα γράμματα: «Μηδέν», ενώ υπογράφει ο Γραμματέας του Ποινικού Μητρώου Ευστάθιος Κυτινός με σφραγίδα της Εισαγγελίας Χαλκίδος. Και σε αυτό το έγγραφο υπάρχει σφραγίδα της Βραζιλιάνικης πρεσβείας στην Αθήνα, με ημερομηνία την 4η Απριλίου του 1954. <p>Λίγους μήνες μετά, ο Κουναδίνης προκειμένου να μεταναστεύσει, έλαβε μέσω της Δ.Ε.Μ.Ε. επιπρόσθετη 4μηνη εκπαίδευση με ταχύρυθμα μαθήματα «Τεχνίτου 1ης Τάξεως Ηλεκτρικῶν ἐγκ/σεων φωτισμοῦ, κινήσεως» που ξεκίνησαν την 1η Νοεμβρίου του 1954. Πιθανότατα τα δύο εξεταζόμενα έγγραφα, ήταν απαραίτητα και για την συμμετοχή στην τεχνική εκπαίδευση της Δ.Ε.Μ.Ε.</p><p>Από τα παραπάνω συνάγεται ότι το ελληνικό κράτος ήταν υποχρεωμένο να εγγυηθεί για τον μετανάστη που έστελνε στο εξωτερικό στα πλαίσια διακρατικών σχέσεων, είτε πρόκειται για τις πολιτικές πεποιθήσεις του, είτε για το καθαρό ποινικό του μητρώο. Εξάλλου σε κάθε διακρατική συμφωνία, κάθε χώρα έθετε τα δικά της κριτήρια αλλά και περιορισμούς, για τους μετανάστες που θα δέχονταν, των οποίων η μετανάστευση θα μπορούσε στο μέλλον να γίνει μόνιμη και να αποκτούσαν δικαιώματα πολίτη.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBLZdK9mpJCUpb0L-jxCw2mdU22AdXvAjiL3nR9GVyy7yxhqrRg6GvbuVjePTCL_g3snIfKv2EQmRMg6fBmmvIKJ7iApLL_6X2AZzc0GEWODB4dTtK3RHBXwIvzwHGY9OHuDZ34WHXNSoe/s642/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="431" data-original-width="642" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBLZdK9mpJCUpb0L-jxCw2mdU22AdXvAjiL3nR9GVyy7yxhqrRg6GvbuVjePTCL_g3snIfKv2EQmRMg6fBmmvIKJ7iApLL_6X2AZzc0GEWODB4dTtK3RHBXwIvzwHGY9OHuDZ34WHXNSoe/w400-h269/5.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Μετανάστες όπως ο Κουναδίνης(πρώτος από δεξιά) συμμετείχαν ενεργά στην τοπική ζωή της Βραζιλίας λαμβάνοντας μέρος ακόμα στους τοπικούς αγώνες του Ρίο Μπράνκο. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div></span><p>Από το 1955 έως το 1968, μετανάστευσαν συνολικά 5.089 Έλληνες μέσω της ΔΕΜΕ για ένα καλύτερο μέλλον στην Βραζιλία και ο Ματζουράνης Κουναδίνης ήταν ένας από αυτούς. Αν και η αποδημία του στην Βραζιλία κράτησε μόνο τρία χρόνια, αφού τον Απρίλιο του 1958 ναυτολογήθηκε με το νορβηγικό πλοίο Μ/S VENI, το Αρχείο του διασώθηκε ως τις μέρες μας και συνεχίζει μας θυμίζει σημαντικές στιγμές της μεταπολεμικής Ελλάδας. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLZDd4wk8WjBJzYY7urOu11rHzO4zmQ_rVqVtS5hpOveesZzHdeve-BciYucLKqzJY5jA2RKnCxOlctEVC98lOJliJGcSxtX4XiD-ybANZlaOHQ4lRwNqg-Smz9v-CORFLaqAx_fBo860J/s708/5.tif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="535" data-original-width="708" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLZDd4wk8WjBJzYY7urOu11rHzO4zmQ_rVqVtS5hpOveesZzHdeve-BciYucLKqzJY5jA2RKnCxOlctEVC98lOJliJGcSxtX4XiD-ybANZlaOHQ4lRwNqg-Smz9v-CORFLaqAx_fBo860J/w400-h303/5.tif" width="400" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Ο Κουναδίνης με θέα στο γερμανικής ιδιοκτησίας εργοστάσιο, που δούλευε ως τεχνίτης στο Ρίο Μπράνκο της Βραζιλίας. Πηγή Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div></span><div><br /></div><div><b>ΠΗΓΕΣ</b><br /><p>1) Αρχειακό υλικό </p><p> • Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη</p><p>2) Βιβλιογραφία</p><p> • Βούλγαρης Ι. (2013 ), <i>Η μεταπολιτευτική Ελλάδα 1974-2009</i>, Aθήνα: Πόλις.</p><p> • Δαμηλάκου, Μ. (2004),<i> Έλληνες μετανάστες στην Αργεντινή(1900-1970), Διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμοί μιας μεταναστευτικής κοινότητας</i>, Αθήνα: Ιστορικό Αρχείο, Πολιτιστική συμβολή της Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος.</p><p> • Δαμηλάκου Μ., (2006), "Κεντρική και Νότια Αμερική", στο: Χασιώτης, Ι.Κ., Κατσιαρδή-Χέρινγκ, Ό., Καρδάσης Β., Χαρλαύτη Τζ., & Γεωργιτσογιάννη Ε. (επιμ.) (2006), <i>Οι Έλληνες στην Διασπορά 15ος -21ος αιώνας</i> (σ. 291-302).</p><p> • Κωστόπουλος,Τ., (2020), "Ακριβό μου διαβατήριο" (https: www. efsyn. Gr / themata/fantasma-tis-istorias /246562_akribo-moy-diabatirio) στο <i>Εφημερίδα των Συντακτών</i>, τελευταία πρόσβαση στις 06/04/2021. </p><p><br /></p><p style="text-align: left;"><b>Παραπομπές</b></p><p style="text-align: left;">[1] Βούλγαρης (2013) 33.</p><p style="text-align: left;">[2] Χατζηκυριακίδης (2002) 30.</p><p style="text-align: left;">[3] Πρωτόκολλο σύμβασης του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων. Πηγή: https://www.unhcr.org/gr/wp-content/uploads/sites/10/2018/01/04-symvasiprotokollo.pdf </p><p style="text-align: left;">[4] Δαμηλάκου (2004) 37.</p><p style="text-align: left;">[5] https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-tis-istorias/246562_akribo-moy-diabatirio. Ανακτήθηκε την 6/4/21.</p><p style="text-align: left;">[6] Βούλγαρης (2013) 45.</p></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-42063336373454358702021-03-08T00:58:00.001-08:002021-03-08T00:58:58.106-08:00Έλληνες παρασημοφορούνται: Η απόπειρα διάσωσης του Νορβηγού Άρνε Χάνσεν από τον Σκυριανό ναυτικό Μαντζουράνη Κουναδίνη στα ταραγμένα νερά του Λίβερπουλ, το 1959.<p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; direction: ltr; line-height: 1.15px; margin-bottom: 0.35cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><b>Γράφει ο ιστορικός Κατσικαρέλης Μιχάλης</b></span></span></p><p align="right" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; direction: ltr; line-height: 1.15px; margin-bottom: 0.35cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></p><p align="right" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; direction: ltr; line-height: 1.15px; margin-bottom: 0.35cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></p><p align="right" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; direction: ltr; line-height: 1.15px; margin-bottom: 0.35cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">«</span></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><i>Τα καλά πλοία αξίζουν τόσο όσο και τα επ’αυτών πληρώματα</i></span></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">»</span></span></p><p align="right" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; direction: ltr; line-height: 1.15px; margin-bottom: 0.35cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">Κώστας Μ.Λαιμός, 1971</span></span></p><p align="right" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; direction: ltr; line-height: 1.15px; margin-bottom: 0.35cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></p><br /><br />Ιστορίες θάρρους και ανδρείας στην θάλασσα, γράφονται όχι μόνο στον πόλεμο αλλά και την περίοδο της ειρήνης. Και ξετυλίγονται καλύτερα στις σελίδες ενός βιβλίου είτε σε μια οθόνη μπροστά μας, όταν συνοδεύονται από ένα πλήθος από τεκμήρια που δίνουν την πλήρη διάσταση τους.<div> <br /><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVEG7bNk2kivlSzOPCh37OUNA84ysArAWVsL-RtTvIcrCmdW0RCV-4X9f1XJ6Jeq0FZM3VenBq5dqv4OVNURK0sAlFmxTh2YH8qX7YJ1nXcJKlzVk1vecFKD5lZZWOu9mQcEH9IIL4SqNr/s1269/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="1269" height="405" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVEG7bNk2kivlSzOPCh37OUNA84ysArAWVsL-RtTvIcrCmdW0RCV-4X9f1XJ6Jeq0FZM3VenBq5dqv4OVNURK0sAlFmxTh2YH8qX7YJ1nXcJKlzVk1vecFKD5lZZWOu9mQcEH9IIL4SqNr/w640-h405/1.png" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Το M/S VENI. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη</span></div><div style="text-align: center;"><br /></div><br /><div><br /></div><div><b>Το Αρχείο της Οικογένειας Κουναδίνη<br /></b><br />Ο Μαντζουράνης Κουναδίνης γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου στην Σκύρο και απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 1994 στην Αργυρούπολη, έχοντας προλάβει να συμπληρώσει 22 χρόνια υπηρεσίας στο εμπορικό ναυτικό, αποκτώντας παράλληλα 3 τέκνα με την σύζυγο του Ευφροσύνη. Η περιπετειώδης ζωή του γίνεται γνωστή το τελευταίο διάστημα από το προσωπικό του Αρχείο, που περιλαμβάνει ποικίλο υλικό. Το Αρχείο αφορά τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο ίδρυμα Αριστοτέλης από το 1943 στην Θεσσαλονίκη, την μετανάστευση του στην Βραζιλία, καθώς και τα ταξίδια του από το 1958 έως το 1980 ως ναυτικός και πολλά μεταγενέστερα έγγραφα. Μεταξύ υπάρχουν επιστολές από τρίτους, έγγραφα και φωτογραφίες που αφορούν τον ίδιο, τις καθημερινές του στιγμές στην θάλασσα καθώς και τις εταιρείες με τα πλοία των οποίων ταξίδεψε. Δεσπόζουσα θέση στο Αρχείο του καταλαμβάνουν τα ποιήματα του και ένα προσωπικό χειρόγραφο κείμενο υπό την μορφή αυτοβιογραφίας. Από το Αρχείο αυτό, με βάση έγγραφα από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς του εσωτερικού και εξωτερικού, αλλά κυρίως μέσω του προσωπικού χειρόγραφου του Κουναδίνη, αντλήθηκαν οι πληροφορίες για την απόπειρα διάσωσης στις 6 Μαΐου 1959 του Νορβηγού ναυτικού Arne Hansen ή απλά Χάνσεν, όπως τον αποκαλούσε ο Κουναδίνης.<br /><br /><br /><br /><b>Η ναυτολόγηση από την Βραζιλία<br /></b><br />Το 1943 ο Κουναδίνης σε ηλικία 10 ετών, δόθηκε στο Εθνικό Ίδρυμα Προστασίας Απόρων Παίδων Μακεδονίας το οποίο μεταγενέστερα ονομάστηκε Αριστοτέλης. Στο ίδρυμα παρέχονταν τροφή, στέγη αλλά και τεχνική εκπαίδευση για το μέλλον. Τα σκληρά εκείνα χρόνια της κατοχής σφυρηλάτησαν την προσωπικότητα του αλλά και την αντίληψη της συντροφικότητας που διέκρινε κατοπινά την ζωή του.<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl3tWVAX1cFJbE74LcBQdDwCJKXtvwAfvkhQTlIOgEuoZeC0WXeB3USCyr7uG5JqVkw19CasXAZ6KW71AQLD4df0X2c1Yw4HJiIzid9SiSEd-sa1w9ocZDYrIz0wAVQfrtvVE6buV65eeH/s710/2.jpg" imageanchor="1" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.3333px; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="484" data-original-width="710" height="435" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl3tWVAX1cFJbE74LcBQdDwCJKXtvwAfvkhQTlIOgEuoZeC0WXeB3USCyr7uG5JqVkw19CasXAZ6KW71AQLD4df0X2c1Yw4HJiIzid9SiSEd-sa1w9ocZDYrIz0wAVQfrtvVE6buV65eeH/w640-h435/2.jpg" width="640" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Στο ίδρυμα Αριστοτέλης παρέχονταν μια ικανοποιητική τεχνική κατάρτιση. Ο Κουναδίνης είναι τρίτος από δεξιά. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Ημερομηνία: 8 Νοεμβρίου 1950.</span></div></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div>Το 1952 ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό και έλαβε το πιστοποιητικό «Τεχνίτου 1ης Τάξεως Ηλεκτρικῶν ἐγκ/σεων φωτισμοῦ, κινήσεως» από την Διεθνή Επιτροπή Μετανάστευσης(ΔΕΜΕ) στην Θεσσαλονίκη. Το γεγονός αυτό του έδωσε την δυνατότητα να μεταναστεύσει στην Βραζιλία ως ειδικευμένος εργάτης την 7η Μαΐου του 1955 από τον Πειραιά. Τα χρυσά χρόνια όμως της βιομηχανικής ακμής της Βραζιλίας, αλλά και η ζωή του εργάτη δεν ενθουσίασαν τον Κουναδίνη του οποίου η ζωή άλλαξε ξανά όταν απέκτησε το ναυτικό του φυλλάδιο στις 2 Απριλίου 1958 από τo Βραζιλιάνικο Υπουργείο Ναυτικών(Ministerio Da Marinha) στο Πόρτο Αλέγκρε. Έπειτα ναυτολογήθηκε λίγες μέρες μετά, με το νορβηγικό τάνκερ M/S VENI μπαρκάροντας από την επαρχία Ρίο Γκράντε στις 14 Απριλίου 1958, όπως μας πληροφορεί έγγραφο της εταιρίας Smedvigs Tankrederi A/S, πλοιοκτήτρια τουVENI αλλά και το σχετικό συμβόλαιο. To VENI ήταν ένα τάνκερ εκτοπίσματος 10.297 τόνων, μήκους 159,6 μέτρων και η ναυτιλιακή σύμβαση που υπέγραψε ο Κουναδίνης περιέγραφε την ειδικότητα του ως Lettmatros, αντιστοιχώντας στην ιδιότητα του Νέου Ναύτη Καταστρώματος. Ο αυξανόμενος νορβηγικός στόλος από τάνκερ της εποχής χρειάζονταν άμεσα και ξένους ναυτικούς παράλληλα με το εντόπιο νορβηγικό ναυτιλιακό δυναμικό.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iDT7DQa0tRAbMNi5M9TLnviP3GdUwRiam0SK-8HQmXPGYWpLtRR8pimy7JMcaEbtorPBd0TjZ9TgoQ5d9JL15qBM8eIt9cJaHnJS9pKT54VsWE1klmYdmzVLxUHb9v4XJK2HJAx4nGqo/s565/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="402" data-original-width="565" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3iDT7DQa0tRAbMNi5M9TLnviP3GdUwRiam0SK-8HQmXPGYWpLtRR8pimy7JMcaEbtorPBd0TjZ9TgoQ5d9JL15qBM8eIt9cJaHnJS9pKT54VsWE1klmYdmzVLxUHb9v4XJK2HJAx4nGqo/w640-h456/4.jpg" width="640" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Το ναυτικό φυλλάδιο του Μ.Κουναδίνη που εκδόθηκε στο βραζιλιάνικο λιμάνι του Πόρτο Αλέγκρε την 15/4/1958. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</span></div><div style="text-align: center;"><br /></div><br /><b>Άνθρωπος στην Θάλασσα</b><br />Με τον καιρό οι σχέσεις του Κουναδίνη με τον Νορβηγό καπετάνιο του VENI, Mkvadshein έγιναν εγκάρδιες, ενώ το πλήρωμα τον αποκαλούσε Γκρεκέρ, δηλαδή Έλληνα, αφού ήταν ο μοναδικός Έλληνας ανάμεσα στα 16 μέλη του πληρώματος. </div><div><br /></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuyEalnrBjLJ3-f9Gov_LMsUY3RC4kw0OazXxMSOfk_4LROqbVLdpewIowTWXBunJgiZ1rPS4VjRcKUNwU5yeyeMCAekidIZREllvbknxQ7oV-qKwvJNyXnSfanC2egaEDwcOfFvULavga/s705/2.tif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="705" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuyEalnrBjLJ3-f9Gov_LMsUY3RC4kw0OazXxMSOfk_4LROqbVLdpewIowTWXBunJgiZ1rPS4VjRcKUNwU5yeyeMCAekidIZREllvbknxQ7oV-qKwvJNyXnSfanC2egaEDwcOfFvULavga/w640-h432/2.tif" width="640" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Ο Μ. Κουναδίνης στο νορβηγικό πλοίο M/S VENI την περίοδο 1958-59. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</span></div><div><br /><div>Στις 6 Μαΐου του 1959 και ενώ το πλοίο είχε εισέλθει εντός του καναλιού που οδηγεί στο λιμάνι του Λίβερπουλ, το Queen’s Canal, επέβη επί του VENI μια ομάδα Άγγλων πιλότων. Ελάχιστη ώρα μετά ακούστηκαν φωνές. O Κουναδίνης εξήλθε στα εξωτερικά καταστρώματα και είδε έναν από τους ναυτικούς που ταξίδευε μαζί του, τον πενηντάχρονο Στούαρτ (αγγλιστί Steward), δηλαδή τον Αρχιθαλαμηπόλο του καραβιού, που το όνομά του ήταν Άρνε Χάνσεν, να βρίσκεται στην θάλασσα παλεύοντας με τα ισχυρά ρεύματα της περιοχής.</div><div><div>Χωρίς να χάσει χρόνο ο Κουναδίνης έβγαλε τα ρουχισμό του και βούτηξε στην παγωμένη θάλασσα προκειμένου να σώσει τον συνάδελφό του. Η επαφή με το νερό ήταν ιδιαίτερα επίπονη καθώς «ένιωσε χιλιάδες βελόνες να διαπερνούν το κορμί του» ενώ το νερό ήταν εξαιρετικά παγωμένο, κάνοντας «την καρδιά του να σφίγγει σε σημείο που να του κάνει δύσκολη κάθε κίνηση των μελών του κορμιού του». Η άνωση του νερού τον έφερε πάλι στην επιφάνεια και εντόπισε τον Χάνσεν λίγες γυάρδες μακριά του, και ο στόχος πλέον ήταν ένας: να κρατήσει τον Χάνσεν στην ζωή, που βλέποντας τον «άπλωσε τα χέρια του με λαχτάρα και ψιθυρίζοντας γκρέκερ-μιν-βεν (Έλληνα φίλε μου) προχώρησε προς το μέρος του».</div><div>Κολυμπώντας προς το μέρος του έπρεπε να αποφύγει να κρατήσει τον Χάνσεν από τα χέρια καθώς υπήρχε σοβαρός κίνδυνος ο Χάνσεν στην απελπισία του, να τους τραβήξει και τους δύο στον πάτο της θάλασσας. Με επιδέξιους χειρισμούς κολύμπησε φτάνοντας πίσω από την πλάτη του Χάνσεν και κρατώντας τον από το παλτό, που το φορούσε ακόμα, του κρατούσε όσο ήταν δυνατό το κεφάλι και το στόμα του έξω από το νερό για να μην πνιγεί. Εξαιτίας αυτού οι ώμοι του Κουναδίνη ήταν εκτός νερού και όπως αναφέρει στο χειρόγραφό του, για τον λόγο αυτό κρύωνε ακόμα περισσότερο. «Το κρύο ήταν τρομερό, του ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τα σαγόνια που χτυπούσαν μεταξύ τους». Ενδεικτικά αναφέρεται στην The <i>Liverpool Echo and the Evening Express</i>, αγγλική τοπική εφημερίδα της 7ης Μαΐου 1959 που αφιέρωσε άρθρο για το περιστατικό, ότι οι θερμοκρασίες κοντά στο αεροδρόμιο του Λίβερπουλ κυμαίνονταν καθ’όλη την διάρκεια της μέρας από 2 έως 15 βαθμούς Κελσίου, [1] ενώ η μέση θερμοκρασία θαλάσσης τον Μάιο κοντά στην θαλάσσια περιοχή του Λίβερπουλ είναι από 9 έως 12 βαθμούς! [2]</div><div><br /></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwz6Gt9iCCEw-MXXf7j3XbznK9ewjYUDKhA2NHQRpv6cGoc69waqRsrx3iK3ED2z3Q5ojxqhnp0tHaL1IMk3re8UcN6RrvZcFFh4ICrtYcJ6YYU01bwzEXeUM06vcmwNCKq-GYeqG_Vgt3/s740/5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="740" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwz6Gt9iCCEw-MXXf7j3XbznK9ewjYUDKhA2NHQRpv6cGoc69waqRsrx3iK3ED2z3Q5ojxqhnp0tHaL1IMk3re8UcN6RrvZcFFh4ICrtYcJ6YYU01bwzEXeUM06vcmwNCKq-GYeqG_Vgt3/w640-h350/5.png" width="640" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Το πάνω μέρος του πρώτου φύλλου της εφημερίδας «The Liverpool Echo and the Evening Express» με ημερομηνία 7 Μαΐου 1959. Πηγή: Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</span></div><div><br /></div><div>Ελάχιστη ώρα μετά «ένιωσε ένα πόνο στην μέση. Ένιωθε την ανάγκη κάπου να πατήσει τα πόδια του σε κάτι στέρεο, σε κάτι που να μπορέσει να σταθεί για λίγο και να ανανεώσει τις δυνάμεις του. Καταλάβαινε πως από την μέση και κάτω άρχιζε σιγά, σιγά να μην ορίζει τον εαυτό του» σύμφωνα με τα γραφόμενά του. Είναι παραπάνω από εμφανές ότι ο Κουναδίνης εμφάνιζε πλέον σημάδια προχωρημένης υποθερμίας, από την έκθεση στο κρύο νερό.</div></div><div><div>Ελάχιστα αργότερα τα μάτια του Κουναδίνη διέκριναν έναν άντρα που είχε φτάσει και αυτός στα όρια της σωματικής του αντοχής, [3] κολυμπώντας συνεχώς και διανύοντας πιθανότατα μεγάλη απόσταση αφού δεν φαινόταν κάποιο πλοίο στον ορίζοντα. Ο Έλληνας ναυτικός αναγνώρισε τον έναν από τους Άγγλους Πιλότους που είχαν έρθει στο VENI για να πιλοτάρουν το πλοίο για την άφιξη στο λιμάνι. Ο Άγγλος Πιλότος θα πρέπει να είχε πηδήξει στην θάλασσα λίγο αργότερα από εκείνον και επιτέλους τους είχε φτάσει κολυμπώντας, ενώ πλέον πάσχιζε και εκείνος να διατηρήσει τον Χάνσεν στην επιφάνεια. </div><div>Η έρευνα και διάσωση του ναυαγού Χάνσεν κινητοποίησε μέρος των λιμενικών Αρχών στο λιμάνι, πιθανότατα μέσω ασυρμάτου από το VENI, ώστε κάθε πλοίο στην περιοχή να συνδράμει σε αυτή. Ελάχιστο χρόνο μετά την άφιξη του Άγγλου πιλότου τους πλησίασε ένα αγγλικό ρυμουλκό, το πλήρωμα του οποίου ανέλκυσε και τους τρεις στο κατάστρωμά του. Ο Κουναδίνης ένιωθε ακόμα ακμαίος ψυχικά όμως τα σώμα του ήταν πλέον πολύ αδύναμο και τα άκρα του παγωμένα. Αν και ο Κουναδίνης δεν το αναφέρει στο χειρόγραφό του, όπως πληροφορεί η <i>Liverpool Echo</i>, το ρυμουλκό αυτό ήταν το Christian.</div></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGmD85ybKW0cQN2lDIyV_csNa_Su0ydOIeU6B5bqNuHEEtJbZVCk_oVKXX0kULSJ1fiuEIS4whveCv6DAW99EnGprM4mdxfSjWKFXdbRP-XUSoZ89mBLJulOEAKEISYWl_JyVht8skuHkU/s962/6.jpg" imageanchor="1" style="font-size: medium; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="689" data-original-width="962" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGmD85ybKW0cQN2lDIyV_csNa_Su0ydOIeU6B5bqNuHEEtJbZVCk_oVKXX0kULSJ1fiuEIS4whveCv6DAW99EnGprM4mdxfSjWKFXdbRP-XUSoZ89mBLJulOEAKEISYWl_JyVht8skuHkU/w640-h458/6.jpg" width="640" /></a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Το ρυμουλκό που διέσωσε τον Χάνσεν εκτιμάται ότι θα ήταν ιδίου τύπου με το εικονιζόμενο ή αντίστοιχου εκτοπίσματος. Πηγή: liverpoolecho.co.uk</div></span><div><br /></div><div><div>Προκειμένου να τους επαναφέρουν, οι ναυτικοί του αγγλικού ρυμουλκού, τους αφαίρεσαν τα βρεγμένα ρούχα, τους έβαλαν κοντά στην θέρμανση του πλοίου, με εντριβές και μαλάξεις με ουίσκι αφού το οινόπνευμα σπάνιζε, ενώ τους προσφέρθηκε τσάι και κονιάκ. Ο Κουναδίνης μάλιστα αναφέρει, ότι το πλήρωμα του ρυμουλκού τον είχε ξαπλώσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας κατά την διάρκεια των εντριβών. Τα πράγματα για τον Jansen ήταν δυσοίωνα καθώς του κάνανε συνεχώς τεχνητή αναπνοή ενώ δεν είχε καμία επαφή με το περιβάλλον γύρω του.</div><div>O καπετάνιος του Christian είχε καλέσει και αυτός τις τοπικές Αρχές ώστε να υπάρχει ασθενοφόρο με διαθέσιμη μπουκάλα οξυγόνου όταν θα κατέπλεαν στο λιμάνι. Φθάνοντας στο λιμάνι του Λίβερπουλ τα νέα της διάσωσης είχαν μαθευτεί ενώ σύμφωνα με την <i>Liverpool Echo</i>, τους περίμεναν στο λιμάνι δύο αστυνομικοί, οι λιμενικές αρχές, ένας γιατρός με ασθενοφόρο και το προσωπικό του, ενώ πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί στην προβλήτα. Η ιατρική ομάδα που ανέβηκε στο ρυμουλκό συνέχισε αμέσως την τεχνητή αναπνοή παρέχοντας και οξυγόνο στον Χάνσεν. Όταν ο Κουναδίνης βγήκε στην ξηρά, φορούσε πλέον ζεστά ρούχα, όμως τα νέα ήταν αποκαρδιωτικά καθώς ο γιατρός του ασθενοφόρου μετά από άκαρπες προσπάθειες δύο συνολικά ωρών, δεν κατάφερε να επαναφέρει τον Χάνσεν στην ζωή. Σύμφωνα με την διάγνωσή του είχε υποστεί ανακοπή καρδιάς, αν και ο γιατρός δεν μπόρεσε να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση για το πότε σταμάτησε να χτυπά. Ο εικοσιεξάχρονος τότε Κουναδίνης, απέδωσε τον θάνατο του Χάνσεν στην μεγάλη του ηλικία, σε συνδυασμό με τις κακουχίες τις ζωής του σκεπτόμενος: «Άτυχε Jansen, ήταν στην ηλικία αρκετά μεγάλος και ίσως για αυτό δεν άντεξε».</div><div>Το ανδραγάθημα τους μαθεύτηκε και όλοι έδιναν το χέρι τους στον Κουναδίνη και στον Άγγλο πιλότο που έπαιρναν συγχαρητήρια από γνωστούς και αγνώστους. Προκειμένου να αναρρώσει πλήρως η υγεία του Κουναδίνη, η πλοιοκτήτρια εταιρία, τον άφησε εκτός καραβιού για λίγο χρονικό διάστημα, σε ένα ξενοδοχείο στο Λίβερπουλ. Ύστερα του δόθηκε εντολή να ταξιδέψει αεροπορικώς στην πόλη Ρόττερνταμ(Rotterdam) της Ολλανδίας ώστε να μπαρκάρει με άλλο τάνκερ της πλοιοκτήτριας, το Μ/Τ VESTAN. [4] Σε αναγνώριση του ήθους του και της γενναίας πράξης του, του δόθηκε σύμφωνα με τα γραφόμενά του καλύτερος μισθός και προαγωγή. Εκείνο όμως που τον ικανοποίησε περισσότερο ήταν η εκτίμηση των συναδέλφων του. Δεν τον έβλεπαν σαν ξένο όπως αναφέρει στον χειρόγραφό του, αλλά τον έβλεπαν και του μιλούσαν σαν κάτι περισσότερο από δικό τους.</div></div><div><br /></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqNo69K4asfq5Up6iY1GcWJIBy2Xng3-qcMN2HPKZrN95XXD6A4H5llw6FmDkeUhTs8AeJd3eQvcubcm0keOXOHMU1YYseERTqYgPDn0JbVpLrvouhGeJGiA0r49oiMIvICFPz712K2V-5/s781/7.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="781" height="490" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqNo69K4asfq5Up6iY1GcWJIBy2Xng3-qcMN2HPKZrN95XXD6A4H5llw6FmDkeUhTs8AeJd3eQvcubcm0keOXOHMU1YYseERTqYgPDn0JbVpLrvouhGeJGiA0r49oiMIvICFPz712K2V-5/w640-h490/7.png" width="640" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Ο Μ.Κουναδίνης εν ώρα εργασίας στο επίστεγο του νορβηγικού M/T VESTAN.</div></span><div><br /></div><div><div><b>To μετάλλιο </b></div><div>Δύο μήνες μετά το VESTAN κατέπλευσε στην Σιγκαπούρη. Στην αλληλογραφία που παραλήφθηκε, υπήρχε ένα γράμμα με ημερομηνία αποστολής την 12η Ιουνίου 1959 από τον Βρετανικό Οργανισμό Ναυτικών Liverpool Shipwreck & Humane Society, όπου αναγράφονταν: </div><div><br /></div><div style="text-align: center;">« Please forward. Mr Mantzuranis Kounadinia, Ordinary Seamam, m.t. Vestan</div><div style="text-align: center;">c/o Peder Smedvig, Stavanger, Norway». [5]</div><div><br /></div><div>Ο οργανισμός αυτός που είχε ανθρωπιστικό χαρακτήρα, ιδρύθηκε το 1839 για να συνδράμει με σωστικά μέσα σε περίπτωση ναυαγίων και κινδύνων των πλοίων που ήταν νηολογημένα στο λιμένα και γύρω από το Λίβερπουλ, αλλά και για να βοηθά θύματα φωτιάς και σεισμών στην ευρύτερη περιοχή. Η επιστολή που παραθέτεται αυτούσια, είχε ημερομηνία την 12η Ιουνίου 1959 και ενημέρωνε τον βράβευσή του από την Liverpool Shipwreck & Humane Society:</div></div><div><div><br /></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsHvXk9OE9_O6-NbaWhVsJW9KbXN5o-uLEvfO_gE4nSq5-s58u7Jb75hl_8rk34wDV-dvLYIpU1hypAp8HgcSeqeJYiloZY0nsYPV5JpLMhRmZiywDQAp9lyOpXvYIoJ1wgcTgluJtoZfn/s1175/8.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1175" data-original-width="732" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsHvXk9OE9_O6-NbaWhVsJW9KbXN5o-uLEvfO_gE4nSq5-s58u7Jb75hl_8rk34wDV-dvLYIpU1hypAp8HgcSeqeJYiloZY0nsYPV5JpLMhRmZiywDQAp9lyOpXvYIoJ1wgcTgluJtoZfn/w398-h640/8.png" width="398" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Η πρώτη επιστολή της Liverpool Shipwreck & Humane Society.</span></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div>«Γραμματέας και Ταμίας </div><div>Πλοίαρχος L.F. Dodson</div><div> Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε ότι στην συνεδρίαση της Επιτροπής την περασμένη Τετάρτη, σας απονεμήθηκε το Χάλκινο Ναυτικό Μετάλλιο της Εταιρίας μας και το Πιστοποιητικό του.</div><div>Θα ενημερωθείτε περαιτέρω όταν αυτή η απονομή θα είναι έτοιμη για παρουσίαση.</div><div>Παρακαλούμε να ελέγξετε το όνομά σας και ενημερώστε μας με αποστολή.</div><div> </div><div> Πλοίαρχος L.F. Dodson(Ιδιόχειρη υπογραφή)</div><div> Ο Γραμματέας» </div><div><br /></div><div>Από το 1874 έως την 1η Ιουλίου του 2016 έχουν δοθεί συνολικά 2.065 Χάλκινα Ναυτικά Μετάλλια και ο Κουναδίνης είχε μόλις πληροφορηθεί ότι ήταν ένας από τους διακριθέντες της που είχαν τιμηθεί, για την ξεχωριστή ανδρεία στην διάσωση ή στην απόπειρα διάσωσης ζωής στην θάλασσα, ποτάμια, λίμνες ή κανάλια της ενδοχώρα. [6]</div><div><br /></div><div><b>Η σεμνή βράβευση</b></div><div>Έξι μήνες μετά, το VESTAN κατέπλευσε στο λιμάνι του Λίβερπουλ και ελλιμενίστηκε στην ίδια προβλήτα, όπου o Κουναδίνης είχε φτάσει στην ξηρά μετά την προσπάθεια διάσωσης του Jansen. Ένας αξιωματικός του πληρώματος τον ειδοποίησε ότι τον ήθελε ο καπετάνιος.</div><div><br /></div><div><span style="white-space: pre;"> </span>«Ο νέος του καπετάνιος ήταν ένας πολύ ευχάριστος τύπος Νορβηγού και πολύ φίλος του προηγούμενου καπετάνιου που τον είχε πάρει από την Βραζιλία. Έτσι μπαίνοντας στο σαλόνι τον δέχτηκε εγκάρδια(τον Κουναδίνη), τον παρουσίασε σε τέσσερις Άγγλους αξιωματικούς του ναυτικού, που μόλις τον είδαν σηκώθηκαν από την θέση τους και του άπλωσαν το χέρι», [7] ως ένδειξη σεβασμού. O αρχαιότερος των Άγγλων αξιωματικών του καρφίτσωσε στο στήθος του το Society’s Bronze Marine Medal το μετάλλιο δηλαδή που είχε πληροφορηθεί λίγο καιρό πριν ότι θα του απονέμονταν. Κατόπιν ο ίδιος αξιωματικός του απένειμε και το γραπτό Πιστοποιητικό(Cerficate), στο οποίο αναγράφονταν και τεκμηριώνονταν η αξιέπαινη πράξη του Κουναδίνη στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού οχτώ μήνες πριν.</div></div><div><br /></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy2iUttJwak90-TI6qnh0L0eY-RDJq8HHdwvLp6Vr_ZGPBqLGvcUny1VS6AaH3BiGvTUM1k_IzneBlJaxsm8tprPXvI5LoD0ITvqDKovgXnm9CDn8XGzBUh9_9vh-rlzEpSR4vOlVReFJ8/s954/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="954" data-original-width="761" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy2iUttJwak90-TI6qnh0L0eY-RDJq8HHdwvLp6Vr_ZGPBqLGvcUny1VS6AaH3BiGvTUM1k_IzneBlJaxsm8tprPXvI5LoD0ITvqDKovgXnm9CDn8XGzBUh9_9vh-rlzEpSR4vOlVReFJ8/w510-h640/10.jpg" width="510" /></a></div><span style="font-size: x-small;"><div style="text-align: center;">Το πιστοποιητικού για το Society’s Bronze Marine Medal για την αξιέπαινη πράξη του Μ. Κουναδίνη</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM5Yd5IkpUYkjMVWig1piqw7n3w4fCj0hAP0v4oGaND-XOYYo5iUs21Fmq3LnboAnAdxnjnkVmRVU9rJp-0iPS62CVoVS1Ie24uxc88IMXH5uHiRHUJrCc3NAD5I_Pnp-KFM0OMZXY9NLB/s960/11.jpg" imageanchor="1" style="font-size: medium; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="539" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM5Yd5IkpUYkjMVWig1piqw7n3w4fCj0hAP0v4oGaND-XOYYo5iUs21Fmq3LnboAnAdxnjnkVmRVU9rJp-0iPS62CVoVS1Ie24uxc88IMXH5uHiRHUJrCc3NAD5I_Pnp-KFM0OMZXY9NLB/w360-h640/11.jpg" width="360" /></a></div><div style="text-align: center;">Το Bronze Marine Medal που απονεμήθηκε στον Μ. Κουναδίνη</div><div style="text-align: center;"><br /></div></span><div>Η συγκινησιακή φόρτιση του Κουναδίνη ήταν πολύ μεγάλη και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια του χωρίς να μπορεί να τα συγκρατήσει. Ήταν τόσο απρόσμενη η επίσκεψη τους, αλλά πιο μεγάλη για αυτόν ήταν η τιμή που του έκαναν, αναγνωρίζοντας την αξία της πράξης του. Δυστυχώς η έλλειψη ικανής γνώσης της αγγλικής γλώσσας αλλά κυρίως η συγκίνηση που ένιωθε την στιγμή εκείνη, δεν τον άφηναν να αρθρώσει λέξη «αλλά και να καταλάβαινε πάλι θα του ήταν αδύνατο να απαντήσει». Με πολύ προσπάθεια κατάφερε να ευχαριστήσει τους Άγγλους αξιωματικούς έναν-έναν και βγήκε στο κατάστρωμα του πλοίου εμφανώς συγκινημένος, ενώ ο Καπετάνιος ανέλαβε να μιλήσει εκ μέρους του στους ξένους συναδέλφους. Ο Κουναδίνης ένιωθε τεράστια υπερηφάνεια και «ήταν αδύνατο να περιγράψει το τί αισθανόταν εκείνη την ώρα, πόσο ανάλαφρος ένιωθε, πόσο άξιος». Στο πρόσωπό του το ελληνικό φιλότιμο αλλά και η γενναιότητά του Έλληνα ναυτικού, είχαν βρει ακόμα μια φορά τον αντιπρόσωπό τους. Και μάλιστα η πράξη του είχε όχι μόνο καταγραφεί αλλά είχε αναγνωριστεί κιόλας από ένα διεθνούς φήμης Σύλλογο Ναυτικών!</div><div><div><br /></div><div><b>Κάθε που έρχονταν στο Λίβερπουλ</b></div><div>Ο Κουναδίνης ταξίδευε μέχρι το 1980 φτάνοντας ως τον βαθμό του Ανθυποπλοιάρχου. Η οικογένειά του τον θυμάται να λέει ότι «είχε κάνει δυόμιση φορές τον γύρο του κόσμου». Η εύρεση τουλάχιστον τεσσάρων ακόμα συστατικών επιστολών από Καπετάνιους στα καράβια που μπάρκαρε, περιγράφουν με τα καλύτερα λόγια τον χαρακτήρα αλλά και τον επαγγελματισμό που τον διέκριναν, και υποδηλώνουν έναν ναυτικό με ήθος και αξιοπρέπεια για αυτό και οι Καπετάνιοι του τον πρότειναν σε οποιονδήποτε θα χρειάζονταν τις υπηρεσίες του. Αν και δεν μιλούσε αγγλικά τον καιρό που οι Άγγλοι Αξιωματικοί τον τίμησαν για την ανδρεία του, στο τέλος της θαλάσσιας υπηρεσίας η ανάγκη για τις απαραίτητες επαγγελματικές συνεννοήσεις τον έκαναν να συνεννοείται ούτε λίγο ούτε πολύ, σε εφτά συνολικά γλώσσες! [8]</div></div><div><br /></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqTvLmzR8ocT6iOIVJol-GhlZsqIIvTcg847kCEySiaujKsH6yL9qCIjakfxPXi__wlwohLGXi8YwZTVBirI4SY79OFfYNfcwsbgIlNRAYkCUiRUVjD3O1okwCdNsuogtNHSCslEUU5q5-/s1247/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="704" data-original-width="1247" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqTvLmzR8ocT6iOIVJol-GhlZsqIIvTcg847kCEySiaujKsH6yL9qCIjakfxPXi__wlwohLGXi8YwZTVBirI4SY79OFfYNfcwsbgIlNRAYkCUiRUVjD3O1okwCdNsuogtNHSCslEUU5q5-/w640-h362/12.jpg" width="640" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Το λιμάνι του Λίβερπουλ στις μέρες μας. Πηγή: www.aerial Liverpool.co.uk</span></div><div><br /></div><div><div>Καταπλέοντας και άλλες φορές ο Κουναδίνης στο Λίβερπουλ και περνώντας από το σημείο που βούτηξε στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού για τον Xάνσεν, αναρωτιόνταν τι τον έκανε να ενεργήσει εκείνη την μέρα με τέτοια τόλμη αψηφώντας κάθε λογική. Και κάθε φορά ήταν σαν να άκουγε την φωνή του Χάνσεν να του φωνάζει «γκρέκερ-μιν-βεν». Σε ανάμνηση του Χάνσεν για να τον τιμήσει ο πολυγραφότατος Μαντζουράνης Εμμανουήλ Κουναδίνης έγραψε το παρακάτω ποίημα, [9] το οποίο παρατίθεται αυτούσιο από το Αρχείο:</div><div><br /></div><div style="text-align: center;"><b>Ο φίλος μου ο Χάνσεν</b></div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Ο Χάνσεν ήταν Νορβηγός, πολύ καλός μου φίλος</div><div style="text-align: center;">Μαζί του εταξίδεψα, πολύ καιρό στο veni</div><div style="text-align: center;">Πολλές φορές μου έδινε, κανένα σιγκαρίλος</div><div style="text-align: center;">Σοκολατάκια σε κουτί,κ μπύρα παγωμένη.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Ήταν ο Στούαρτ, κ γι'αυτό, κάθε κλειδί κρατούσε</div><div style="text-align: center;">Κ όπου κι'αν βρισκόταν, τα έπαιζε στα χέρια.</div><div style="text-align: center;">Τους άλλους τους απέφευγε, μόνος του μιλούσε</div><div style="text-align: center;">Κι'ολημερής σημείωνε, σε μπλόκ κ σε τευτέρια.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Μια μέρα τον συνάντησα, να έχει μαύρα χάλια</div><div style="text-align: center;">Είχε το πρόσωπο χλωμό, πρόωρα γερασμένο</div><div style="text-align: center;">Τα δάκρυα του έτρεχαν, πάνω σ'άδεια μπουκάλια</div><div style="text-align: center;">Κι'όταν με είδε, ψέλλισε με βλέμμα φοβησμένο.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Γκρεκερ-μιν-βεν μου φαίνεται, σύντομα θα πεθάνω</div><div style="text-align: center;">Είδα εχθές στον ύπνο μου, ένα κακό σημάδι.</div><div style="text-align: center;">Μαύρο πουλί καθότανε, στο κάσαρο επάνω</div><div style="text-align: center;">Κ μου πε να ετοιμαστώ, να φύγουμε στον Άδη.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Λίγο έξω από το Λίβερπουλ, επήραμε πιλότο</div><div style="text-align: center;">Κι'οι πιο πολλοί καθόμασταν, μες την τραπεζαρία</div><div style="text-align: center;">Ξάφνου από τ'αριστερα, ακούσαμε ένα κρότο</div><div style="text-align: center;">Φωνές τρεξίματα πολλά, κακό κ φασαρία.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Πετάχτηκα κ τι να δω, στην θάλασσα πεσμένος</div><div style="text-align: center;">Πάλευε με τα κύματα, γεμάτος αγωνία</div><div style="text-align: center;">Εφώναζε βοήθεια τρελός κι απελπισμένος</div><div style="text-align: center;">Ο καλός μου φίλος Χάνσεν, από την Λαπονία.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Στα ρέλια πάνω βρέθηκα, με ρούχο ένα μόνο</div><div style="text-align: center;">Κ με τα δόντια μου σφιχτά, στην θάλασσα βουτάω</div><div style="text-align: center;">Νιώθοντας ρίγος στο κορμί, κ στην καρδιά μου πόνο</div><div style="text-align: center;">Κι'αν γλύτωσα τον κίνδυνο, σε άγιο το χρωστάω</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Τον κράταγα πολύ σφιχτά, πίσω απ'τον γιακά του</div><div style="text-align: center;">Παλεύαμε κι οι δυο μαζί, στα κύματα επάνω.</div><div style="text-align: center;">Σε μια στιγμή σταμάτησε, το κρύο την καρδιά του</div><div style="text-align: center;">Με πήρανε τα δάκρυα, άρχισα να τα χάνω.</div><div style="text-align: center;">~</div><div style="text-align: center;">Κάθε φορά όταν περνώ, του Λίβερπουλ τον Μπέι</div><div style="text-align: center;">Ακούω απ'τα κύματα, μία φωνή να βγαίνει</div><div style="text-align: center;">Γκρεκερ-μιν-βεν σ'ευχαριστω, λυπητερά μου λέει</div><div style="text-align: center;">Είμαι ο Χάνσεν που ' μασταν, μια φορά στο Veni».</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div><br /></div><div><b>ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ</b></div><div>[1] Πηγή: https://www.britishnewspaperarchive.co.uk/. Ανακτήθηκε την 28/10/2020.</div><div>[2] Πηγή: https://www.seatemperature.org/europe/united-kingdom/liverpool-may.htm. Ανακτήθηκε την 27/10/2020.</div><div>[3] Στο νερό «ανάλογα με τον άνθρωπο, τον εξοπλισμό που φέρει και τις συνθήκες, η επιβίωση κυμαίνεται μεταξύ 3 και 40 ωρών. Στους 15οC μεταξύ 2 και 8 ωρών. Στους 10οC μεταξύ 1 και 4 ωρών και στους 4οC μεταξύ 30 και 90 λεπτών της ώρας». Πηγή: https://sups.gr/hypothermia/. Ανακτήθηκε την 17/12/2020.</div><div>[4] Το M/T VESTAN ήταν ένα τάνκερ 10.000 τόνων που είχε ναυπηγηθεί από την Smedvigs Tankrederi A/S το 1951 στην Σουηδία. Είχε μήκος 156,91 m, πλάτος 20.11 m και ύψος 11.27 m. Πηγή:https://www.sjohistorie.no/en/skip/31803/monstringer.</div><div>[5] Πηγή: Αρχείο Οικογένειας. Κουναδίνη. Πρόκειται για την πρώτη από τις δύο συνολικά επιστολές της Liverpool Shipwreck & Humane Society στο Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div><div>[6] Πηγή:https://liverpoolshipwreckandhumanesoc.org.uk/the-marine-medal. Ανακτήθηκε την 3/11/2020.</div><div>[7] Πηγή: Χειρόγραφο Ε.Κουναδίνη.</div><div>[8] Πηγή : H προφορική μαρτυρία της κόρης του Βασιλικής Κουναδίνη στον γράφοντα.</div><div>[9] Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη. Ποίημα με τίτλο «Ο Φίλος μου ο Χάνσεν».</div><div><br /></div><div><b>ΑΡΧΕΙΟ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ</b></div><div><br /></div><div> • Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη.</div><div> • British Newspaper Archives (7/5/1955). Rescue bid was in vain Seaman Drowned in Mersey, The Liverpool Echo and the Evening Express, 24,701.</div><div> • Χασιώτης, Ι.Κ., Κατσιαρδή-Χέρινγκ, Ό., & Αμπατζή Α. Ε. (επιμ.) (2006), <i>Οι Έλληνες στην Διασπορά 15ος -21ος αιώνας</i>, Αθήνα: Βουλή των Ελλήνων.</div><div> • Δαμηλάκου, Μ.(2004), <i>Έλληνες μετανάστες στην Αργεντινή(1900-1970), Διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμοί μιας μεταναστευτικής κοινότητας</i>, Αθήνα: Ιστορικό Αρχείο, Πολιτιστική συμβολή της Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος.</div><div> • Βασιλειάδης, Ι., (2015). "Διαταραχές Θερμοκρασίας". Στο <i>Βασικές αρχές εντατικής θεραπείας(σ.403-408)</i>, Αθήνα: Τμήμα Ιατρικής, Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. [ηλεκτρονικό βιβλίο] Διαθέσιμο στο: https://repository.kallipos.gr/handle/11419/5941.</div><div> • Retersen, K. (1955), <i>The Saga of Norwegian shipping, an outline of the history growth and development of a modern merchant marine</i>, Oslo: Dreyers Forlag.</div><div> • Ladage, J. (1955), <i>Merchant Ships, a pictorial Study</i>, Cambridge/Maryland: Cornell Maritime Press.</div><div> • Polton, J.A., Palmer, M. R., & Howarth, M. J.(2011). Physical and dynamical oceanography of Liverpool Bay. <i>Ocean Dynamics</i>, 6, 1421. doi.org/10.1007/s10236-011-0431-6.</div><div><br /></div><div><b>ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ</b></div><div> • Ευχαριστώ από καρδιάς την οικογένεια Κουναδίνη και ιδιαιτέρως Βασιλική Κουναδίνη, κόρη του Έλληνα ναυτικού Μαντζουράνη Εμμανουήλ Κουναδίνη που μου εμπιστεύτηκε το Αρχείο Οικογένειας Κουναδίνη για την συγγραφή του παραπάνω άρθρου.</div><div> • Ευχαριστώ τον συνταξιούχο Πλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού Πέτρο Αγιάσογλου που μοιράστηκε μαζί μου τις βιωματικές εμπειρίες του για το λιμάνι του Λίβερπουλ αλλά και την ζωή των ναυτικών τα παλαιότερα χρόνια βοηθώντας στην ιστορική τεκμηρίωση του άρθρου.</div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-22581160851096665032021-01-03T03:10:00.002-08:002021-03-20T00:46:52.670-07:00«Προσοχή! Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός»: Ο Κώστας Σταυρόπουλος και το τελευταίο μήνυμα πριν την κατάληψη της πρωτεύουσας<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxMnjpkpbzg5VertvXpIhkdheCWQAsV__IjpqQvOD57kwGh9N1brS9lHF28d7Cz68iIfHu_kUupC65agjA1_UBzdEai1SDjRLWQ9vrlebc8eI7gdRLVRn6EL5BBntqCcvwdSJ1BaVIbXGc/s800/800px-Kostas_Stavropoulos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxMnjpkpbzg5VertvXpIhkdheCWQAsV__IjpqQvOD57kwGh9N1brS9lHF28d7Cz68iIfHu_kUupC65agjA1_UBzdEai1SDjRLWQ9vrlebc8eI7gdRLVRn6EL5BBntqCcvwdSJ1BaVIbXGc/w400-h300/800px-Kostas_Stavropoulos.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><p><br /></p><p>Ο Κώστας Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Αίγυπτο, όντας γόνος οικογένειας εθνικών ευεργετών. Το 1939 προσελήφθη από την Ελληνική Ραδιοφωνία, πρωτεύοντας στον σχετικό πανελλήνιο διαγωνισμό για την κάλυψη της θέσης. Σύμφωνα με τους συγχρόνους του, επρόκειτο για έναν χαρισματικό εκφωνητή που μάγευε με τη φωνή του τους ακροατές. Η εργασία του ήταν σκληρή και αφορούσε την παρουσίαση των βραδινών δελτίων ειδήσεων, τους λόγους σημαντικών προσώπων της εποχής, καθώς επίσης αρκετών εκπομπών.</p><p><br /></p><p>Όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος (28 Οκτωβρίου 1940), ο Σταυρόπουλος μετέδωσε την είδηση. Έκτοτε, αποτέλεσε τη φωνή που πληροφορούσε τον ελληνικό λαό με τα σύντομα επίσημα ανακοινωθέντα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ήταν ο άνθρωπος που ανακοίνωσε στους συμπατριώτες του την εισβολή της Γερμανίας στην Ελλάδα, καθώς επίσης αυτός που εκφώνησε το συγκινητικό μήνυμα της κατάληψης της Αθήνας. Το τελευταίο μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:</p><p></p><blockquote>Προσοχή! Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες, μη τον ακούτε. Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων.</blockquote><p></p><div><div>Ο Σταυρόπουλος διατήρησε στη μνήμη του τα σχετικά λόγια, φροντίζοντας για την ηχογράφησή τους αρκετά χρόνια αργότερα. Έτσι, διασώθηκε ένα αξιομνημόνευτο ιστορικό τεκμήριο, το οποίο είναι διαθέσιμο στο κοινό.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/uJCS7FQ6OyY" width="320" youtube-src-id="uJCS7FQ6OyY"></iframe></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div>Ο σπουδαίος Έλληνας εκφωνητής πέθανε στην Αθήνα το 1974.</div></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><div>[Σύνταξη κειμένου: Μανώλης Πέπονας, για τον ιστότοπο <i>storia95</i>]</div><div><br /></div></div><div><br /></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-29060495679806292272020-12-16T09:56:00.004-08:002021-03-20T00:47:22.815-07:00Οι Σφακιανοί στα όπλα! Το κίνημα του Δασκαλογιάννη (1770-1771)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAXCfFNbZMWH-jbyfb666sdOMTThyyVTfVOywRVTlTliWcOD2vNmxmIQZ0gVSTGZ8OOyKYZBxivcOMjIQ5xF0ci0XzZeyfiHDHBzJDwiy1XaSBw684hXNVFpAlqAii65JzF_tZ3BpYw_l0/s960/%25CE%25B4%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAXCfFNbZMWH-jbyfb666sdOMTThyyVTfVOywRVTlTliWcOD2vNmxmIQZ0gVSTGZ8OOyKYZBxivcOMjIQ5xF0ci0XzZeyfiHDHBzJDwiy1XaSBw684hXNVFpAlqAii65JzF_tZ3BpYw_l0/w400-h266/%25CE%25B4%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div><p style="text-align: justify;"><i style="text-align: left;">Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Πριν την Επανάσταση του 1821, δεκάδες μικρά ή μεγάλα κινήματα εκδηλώθηκαν στον οθωμανοκρατούμενο ελλαδικό χώρο. Ένα από τα σημαντικότερα εξ αυτών είχε ως ηγέτη του τον Ιωάννη Βλάχο ή Δασκαλογιάννη και επίκεντρο τα Σφακιά.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Ο Δασκαλογιάννης διέθετε σπουδαία μόρφωση. Ως ιδιοκτήτης τεσσάρων πλοίων, είχε επεκτείνει τις εμπορικές του δραστηριότητες μέχρι τη Ρωσία. Ευρισκόμενος πιθανότατα σε επικοινωνία με τους αδελφούς Ορλώφ, μετέβη το καλοκαίρι του 1769 στην Τεργέστη για να αγοράσει πολεμοφόδια. Με τη σύμφωνη γνώμη του συνόλου της δημογεροντίας των Σφακίων, ο Δασκαλογιάννης κήρυξε την εξέγερση στις 25 Μαρτίου 1770 στην Ανώπολη. Άμεσα, το κίνημα επεκτάθηκε σε μεγάλο μέρος των σημερινών νομών Χανίων και Ρεθύμνου.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Οι μάχες ήταν πολύνεκρες. Στην Ίμπρο για παράδειγμα, οι οπλαρχηγοί Μανούσακας και ο Βολούδης φόνευσαν εκατοντάδες αντιπάλους τους, κάτι που επαναλήφθηκε στη σύγκρουση του Λουτρού. Οι δυνάμεις των Κρητών όμως δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τις αντίστοιχες οθωμανικές, ιδίως τη στιγμή που οι Ρώσοι δεν ενίσχυσαν την εξέγερση. Το μόνο που έμενε στους χριστιανούς ήταν η αυτοθυσία: στην Ανώπολη για παράδειγμα, οι άνδρες προτίμησαν να σφάξουν τα μέλη των οικογενειών τους για να μην σκλαβωθούν. Οι επιφανέστεροι Σφακιανοί, γνωρίζοντας πως δεν θα επικρατούσαν, αναζήτησαν τουλάχιστον έναν ηρωικό θάνατο. </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Σύντομα, ο αγώνας είχε χαθεί. Για να αποσοβήσει την περαιτέρω καταστροφή του τόπου του, ο Δασκαλογιάννης αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα παρά την αντίθεση γνώμη των κατοίκων. Μαζί με 75 προύχοντες κατήλθε από τα ορεινά του καταφύγια και παραδόθηκε στους Οθωμανούς στο Φραγκοκάστελλο. Οι όροι που επιβλήθηκαν στους Σφακιανούς ήσαν ιδιαίτερα σκληροί, το δε τέλος του αρχηγού τους προδιαγεγραμμένο. </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Στις 17 Ιουνίου 1771, ο Δασκαλογιάννης γδάρθηκε στην πλατεία του Ηρακλείου. Από τους συνεργάτες του, άλλοι απαγχονίστηκαν άμεσα και άλλοι βασανίστηκαν για χρόνια. Εκ των 11.000 κατοίκων των Σφακίων, 3.500 σκοτώθηκαν στις ένοπλες συγκρούσεις, 1.500 απεβίωσαν λόγω των κακουχιών και 2.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί. Όσοι πάντως επέζησαν διατήρησαν άσβεστο μίσος για τους Οθωμανούς καταπιεστές τους. Τα παιδιά ή τα εγγόνια τους θα επιχειρούσαν να εκδικηθούν, πολεμώντας ηρωικά στα πλαίσια της Επανάστασης 1821.</p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-50166021692649547812020-11-27T10:17:00.004-08:002021-03-20T00:47:47.117-07:00Η έναρξη της Επανάστασης του 1821 στην Ύδρα, τις Σπέτσες και τα Ψαρά<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlwkYUTK99RFbqTQtzy15AOeVvPBqxVbH4-pFtSl7Rc_PDfwd43rBaMYcaPzMTm-NNlxV88YNvFxEYbIBt7ryb9vG0_aqp8BaZlgBOgrlLjhAJ9wMlegXC4EDepwy2htc6smJtRYP1Y3_P/s2000/%25CE%258E%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25B1_%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25AF%25CE%25BF_%25CF%2583%25CF%2584%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582_%25CE%2595%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7_1821.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1402" data-original-width="2000" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlwkYUTK99RFbqTQtzy15AOeVvPBqxVbH4-pFtSl7Rc_PDfwd43rBaMYcaPzMTm-NNlxV88YNvFxEYbIBt7ryb9vG0_aqp8BaZlgBOgrlLjhAJ9wMlegXC4EDepwy2htc6smJtRYP1Y3_P/w400-h280/%25CE%258E%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25B1_%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25AF%25CE%25BF_%25CF%2583%25CF%2584%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582_%25CE%2595%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7_1821.jpg" width="400" /></a></div><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><p><br /></p><p>Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά αναπτύχθηκαν εμπορικά ιδίως από τον 18ο αιώνα. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις καταλυτική υπήρξε η συμβολή Πελοποννήσιων και Τηνίων, ενώ στην τελευταία αυτή Χίων και Σμυρναίων. Μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή αρκετά πλοία των νησιών εκμεταλλεύτηκαν το δικαίωμα να πλέουν υπό ρωσική σημαία. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων αρκετοί ναυτικοί πλούτισαν, εμπορευόμενοι σιτηρά στην αποκλεισμένη από τους Βρετανούς Ευρώπη. Αυτό τους ώθησε να εξοπλιστούν και να γίνουν ικανοί πολεμιστές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν πιθανές πειρατικές επιδρομές.</p><p>Κατά τις παραμονές της επανάστασης, τα τρία νησιά διέθεταν στόλο 200 περίπου πλοίων. Πρώτοι ξεσηκώθηκαν οι Σπετσιώτες στις 26 Μαρτίου 1821. Είκοσι περίπου πλοία τους ανοίχτηκαν στο Αιγαίο, αιχμαλωτίζοντας άμεσα δύο οθωμανικά και αποκτώντας λεία από επιδρομές. Εντός του νησιού δημιουργήθηκε ένα τοπικό συμβούλιο, θεσπίστηκε δε Σύνταγμα. Η συνδρομή των Σπετσιωτών στον αγώνα ήταν σημαντική, ιδίως για την εκπόρθηση του Ναυπλίου, της Μονεμβασιάς και του Νεοκάστρου. </p><p>Στην Ύδρα πάλι, επικρατούσε σκεπτικισμός. Χρειάστηκε η παρέμβαση των Ψαρών και των Σπετσών, ώστε οι τοπικοί προύχοντες να υψώσουν τα λάβαρα της επανάστασης στις 14 Απριλίου στέλνοντας πλοία κατά των Οθωμανών της Κορίνθου. Από την άλλη πλευρά, άμεση υπήρξε η συμβολή των Ψαρών στην επανάσταση. Έχοντας ξεσηκωθεί στις 11 Απριλίου, εκτέλεσαν επιδρομές στα μικρασιατικά παράλια και αιχμαλώτισαν εχθρικά καράβια που μετέφεραν στρατιώτες. Ένας κάτοικος του νησιού, ο Ιωάννης Πατατούκος φαίνεται πως ήταν αυτός που δίδαξε στους υπόλοιπους νησιώτες το πως να μετατρέπουν τα σκάφη τους σε μικρά πυρπολικά. Σύντομα, η διέλευση στο Βόρειο Αιγαίο κατέστη επικίνδυνη για τον Οθωμανικό Στόλο. </p><p>Πρέπει βέβαια να σημειώσουμε πως δεν έλειψαν και τα έκτροπα. Συχνά, η λαφυραγώγηση εκ μέρους των Σπετσιώτικων και των Ψαριανών στόλων υπήρξε αδιάκριτη, με θύματά τους να είναι χριστιανοί που απλώς βρέθηκαν στον δρόμο τους. Σε γενικότερες γραμμές όμως, αν δεν υπήρχαν τα καράβια των τριών ναυτικών νήσων, η επανάσταση πιθανότατα θα είχε αποτύχει. Η ηρωική δράση των καπετάνιων των τριών νησιών κατά την Επανάσταση αποτελεί χρυσή σελίδα στο βιβλίο της ελληνικής Ναυτικής Ιστορίας.</p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-66345777306410608922020-11-14T23:14:00.002-08:002020-11-14T23:43:11.029-08:00Μια επισκόπηση της παγκόσμιας ιστορίας από την Καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/t8dFwCAyWVc" width="320" youtube-src-id="t8dFwCAyWVc"></iframe></div><br /><p></p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-54789700583483118332020-11-12T06:17:00.003-08:002021-03-20T00:48:06.042-07:00Έτσι πέθανε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTsZEmL-FCuLEMnFsPiC45D89EK2rdSeRTntHhVtbfOpXqataQRZBeMFUWQjlrPIaa-DfiIJGdP1SaXIrdTSY-D7X1DW4DVMaQZ0WBoWykQdglgmOo1ToIFEXOH7pjSML7U2Lj89O_TJzu/s900/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="700" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTsZEmL-FCuLEMnFsPiC45D89EK2rdSeRTntHhVtbfOpXqataQRZBeMFUWQjlrPIaa-DfiIJGdP1SaXIrdTSY-D7X1DW4DVMaQZ0WBoWykQdglgmOo1ToIFEXOH7pjSML7U2Lj89O_TJzu/w311-h400/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="311" /></a></div><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i><br /><p><br /></p><p><br /></p><p> Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο «Γέρος του Μοριά» που διέπρεψε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, αποτελεί μια από τις πλέον γοητευτικές προσωπικότητες της ιστορίας. Αρειμάνιος και ιδιοφυής, ωφέλησε με την παρουσία του τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων παντοιοτρόπως. Συμμετείχε στις κυριότερες μάχες του Αγώνα διακρινόμενος για την οξύνοιά του, μα και στις εμφύλιες έριδες που έβλαψαν εντέλει τον ίδιο και τους οικείους του.</p><p><br /></p><p>Στα 70 του χρόνια, ο Κολοκοτρώνης κατανοούσε πως το τέλος του πλησίαζε. Αποφάσισε λοιπόν να περιοδεύσει σε ολόκληρη την Πελοπόννησο, συναντώντας φίλους και εχθρούς. Έφτασε μάλιστα μέχρι τα νησιά του Αιγαίου για να συμφιλιωθεί με τον γέρο πια Κουντουριώτη, ενώ δεν λησμόνησε τον Σχινά, τον υπουργό Δικαιοσύνης που επεδίωκε τον θάνατό του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τους Βαυαρούς. </p><p><br /></p><p>Έπειτα, την 1η Φεβρουαρίου 1843, ο ηγέτης της Επανάστασης παρευρέθηκε στον γάμο του τρίτου γιού του, Κολλίνου (Κωνσταντίνος), με τη Ραλλού Καρατζά. Στο γλέντι που ακολούθησε συμμετείχαν οι σημαντικότερες προσωπικότητες της χώρας και ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης εμφανίστηκε άκρως εύθυμος. Το ίδιο βράδυ υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, με τους ιατρούς να αδυνατούν να τον επαναφέρουν. </p><p><br /></p><p>Η είδηση του θανάτου του Γέρου του Μοριά βύθισε στη θλίψη τον λαό της Ελλάδας. Το κράτος κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος, στη δε νεκρική πομπή συμμετείχε πλήθος κόσμου. Στο φέρετρο του Κολοκοτρώνη τοποθετήθηκε η περικεφαλαία και η στολή του ως αξιωματικού του Βρετανικού Στρατού, τα πόδια του πατούσαν μια τουρκική σημαία και το άψυχο κορμί του ήταν ζωσμένο με το σπαθί του. Έτσι, λαοφιλής και εύθυμος, απεβίωσε ο άνθρωπος στον οποίο η χώρα όφειλε σε μεγάλο βαθμό την ίδια την ύπαρξή της. </p><p><br /></p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-73324938830698547782020-11-09T21:14:00.002-08:002020-11-09T21:14:36.603-08:00Μια εξαιρετική συνέντευξη του Νίαλ ΦέργιουσονΠοιοι παράγοντες οδήγησαν στην ανάπτυξη της Δύσης; Ο κορυφαίος ιστορικός της εποχής μας, Νίαλ Φέργκιουσον, προσπαθεί να δώσει την απάντηση στο βιβλίο του με τίτλο «Civilization: The West and the Rest». Μια σύντομη παρουσίαση του θέματος ακουλουθεί στην παρακάτω αποκαλυπτική συνέντευξη.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/y4-eehcES3U" width="320" youtube-src-id="y4-eehcES3U"></iframe></div><br /><div><br /></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-45895631712246555422020-11-08T04:07:00.005-08:002021-03-20T00:48:30.869-07:00Ο Ιμπραήμ κυριεύει τη Σφακτηρία (1825)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT4fUp4LiKdNqUXr7tTlVQwQW3ShQ8lAg_SbCzwyX8JnBrxoM1Za4fINaIjgvEshe84J-t4GMCwOdoDW_cgs3yoYBBsilgyxROTMnVxHFM_UuU0fN-I4Kh8_7ysV8PuXU5Zyt__Fh05ziH/s800/Battle_of_Sfakteria_and_siege_of_Navarino.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="556" data-original-width="800" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT4fUp4LiKdNqUXr7tTlVQwQW3ShQ8lAg_SbCzwyX8JnBrxoM1Za4fINaIjgvEshe84J-t4GMCwOdoDW_cgs3yoYBBsilgyxROTMnVxHFM_UuU0fN-I4Kh8_7ysV8PuXU5Zyt__Fh05ziH/w400-h278/Battle_of_Sfakteria_and_siege_of_Navarino.jpg" width="400" /></a></div><div><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></div><br /> <div>Η βραχονησίδα Σφακτηρία, ευρισκόμενη λίγο έξω από την Πύλο, έχει έκταση 3,2 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Οι πρώτες προσπάθειες οχύρωσής της ανάγονται ήδη στους Ομηρικούς Χρόνους, ενώ σε αυτήν έλαβε χώρα μια άγρια μάχη μεταξύ των Σπαρτιατών και των Αθηναίων κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου (424 π.Χ.). Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, η σημαντική της θέση την έθεσε στο στόχαστρο των οθωμανοαιγυπτιακών δυνάμεων, όταν οι τελευταίες επιχείρησαν υπό τον Ιμπραήμ να κατασβήσουν το κίνημα των υπόδουλων υπηκόων του σουλτάνου.<p></p><p><br /></p><p>Τον χειμώνα του 1825 ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στη Μεθώνη, με τους αντιπάλους του να μαστίζονται τότε από τον εμφύλιο σπαραγμό. Μόνο στις 7 Απριλίου 1825, μια πολυπληθής (άνω των 3.000 ανδρών υπό τον Κυριάκο Σκούρτη) ελληνική δύναμη προσπάθησε να του φράξει τον δρόμο στο χωριό Κρεμμύδια, μεταξύ Μεθώνης και Πύλου. Ο Αιγύπτιος πολέμαρχος διέλυσε με ευκολία τους αντιπάλους του, προξενώντας τους σημαντικές απώλειες. Έπειτα, συνέχισε την πορεία του, έχοντας ως στόχο την εκπόρθηση των δύο φρουρίων της Πύλου, Παλαιόκαστρο και Νιόκαστρο.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoi14jl-FdjxE28Gyyd0SOINKL7qSPrWBlXAlPh9Gkl-0yL7OFt4VhcddAgoNVErQhJ0H8OS_4NJD7z0g0REBvzFRGu7Quk9R5oG9-zVsWBtnafemDmMUjGQpJZWIYGG9bKL-C-fedqHQq/s443/Santorre_di_Santarosa.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="443" data-original-width="335" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoi14jl-FdjxE28Gyyd0SOINKL7qSPrWBlXAlPh9Gkl-0yL7OFt4VhcddAgoNVErQhJ0H8OS_4NJD7z0g0REBvzFRGu7Quk9R5oG9-zVsWBtnafemDmMUjGQpJZWIYGG9bKL-C-fedqHQq/s320/Santorre_di_Santarosa.jpg" /></a></div><i><div style="text-align: center;"><i><span style="font-size: x-small;">Ο Σανταρόζα υπήρξε ένα από τα θύματα της μάχης.</span></i></div></i><p style="text-align: center;"><br /></p><p>Σε αυτό το πλαίσιο, χίλιοι περίπου Έλληνες και τέσσερα πλοία προστάτευαν τη Σφακτηρία. Εκεί βρισκόταν ο Αναγνωσταράς, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο Ιταλός κόμης Σαντόρε ντι Σανταρόζα. Στις 26 Απριλίου διεξήχθη η επίθεση των μουσουλμάνων, η οποία ξεκίνησε με κανονιοβολισμούς και συνεχίστηκε με επιχείρηση απόβασης. Οι αμυνόμενοι αιφνιδιάστηκαν, με αποτέλεσμα 350 εξ αυτών να σκοτωθούν και 200 ακόμη να αιχμαλωτιστούν. Μεταξύ των νεκρών συγκαταλέγονταν ο Αναγνωσταράς, καθώς επίσης ο Σανταρόζα. Από την ηγεσία των επαναστατών, μόνο ο Μαυροκορδάτος πέτυχε να διασωθεί επιβιβαζόμενος στο πλοίο «Άρης».</p><p><br /></p><p>Μετά την πτώση της Σφακτηρίας, το έργο του Ιμπραήμ διευκολύνθηκε. Στις 30 Απριλίου παραδόθηκε το Παλαιόκαστρο, ενώ στις 11 Μαΐου το Νιόκαστρο. Έκτοτε, η περιοχή της Πύλου αποτέλεσε ένα από τα κύρια ορμητήρια των Οθωμανοαιγυπτίων, προξενώντας σοβαρά προβλήματα στην ελληνική πλευρά. Δικαιολογημένα λοιπόν κατέγραψε ο Κοσομούλης πως μετά την ήττα επί της πελοποννησιακής βραχονησίδας «κανενός πρόσωπον δεν έβλεπες να γελά, όλοι σκυθρωποί και οι πέτρες και αυτές ελυπούντο. Χίλιες υποψίες απερνούσαν εις καθενός τον νουν και το μέλλον όλοι το έβλεπον ως κινδυνώδες».</p></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-54616503717146983522020-11-03T22:44:00.002-08:002021-03-20T00:48:48.539-07:00Η κατάληψη του Ζαπαντίου από τους Έλληνες επαναστάτες (1821)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6mTnKJiYTNG9xKb1jDkleKw36D9JqaMXZB9JjDJsWtBRwSEZSzD7vBUtAqRmQV-ks54xkHoYL71ujB5KNLZpnVGXIaOpZ3ATPYg8FbHd-vXSx1vwtpqu1npCg8CU8S_C4p974DPb2N2o/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="444" data-original-width="788" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr6mTnKJiYTNG9xKb1jDkleKw36D9JqaMXZB9JjDJsWtBRwSEZSzD7vBUtAqRmQV-ks54xkHoYL71ujB5KNLZpnVGXIaOpZ3ATPYg8FbHd-vXSx1vwtpqu1npCg8CU8S_C4p974DPb2N2o/w490-h276/image.png" width="490" /></a></div><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i><br /><br /><p></p><p>Έπειτα από την απελευθέρωση του Βραχωρίου (11 Ιουνίου 1821), οι επαναστάτες κινήθηκαν εναντίον του Ζαπαντίου. Το τελευταίο, ευρισκόμενο τρία χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Αγρινίου, σήμερα ονομάζεται Μεγάλη Χώρα και έχει περίπου 1.400 κατοίκους. Παρότι ο Σπυρίδων Τρικούπης το ονομάζει «μικράν κωμόπολιν», κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο είχε 300 σπίτια, 57 μαγαζιά, τρία σχολεία, τρία χάνια και δύο λουτρά. Όντας λοιπόν ένα σπουδαίο κέντρο παραγωγής και εμπορίου καπνού, προσέλκυε στην εβδομαδιαία του εμποροπανήγυρη αρκετούς τοπικούς οικονομικά ισχυρούς παράγοντες.</p><p>Όσον αφορά την καταγωγή των κατοίκων, οι αναζητήσεις μας απαντούν αρκετές δυσκολίες: η λέξη «Ζαπάντ’» δεν είναι τουρκική, μα σλάβικη. Για τους Οθωμανούς, μα και τον γνωστό περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή, οι Ζαπαντιώτες ήταν «ελληνίζοντες», θεωρούσαν δε πως ήταν απόγονοι των αρχαίων Λαλαίων. Υπάρχουν δηλαδή βάσιμες υποψίες πως δεν επρόκειτο για Τούρκους προερχόμενους από την Ασία, μα εξισλαμισμένους ντόπιους. Εξάλλου παντρεύονταν -όπως σε αρκετές βέβαια άλλες περιπτώσεις- Ελληνίδες χριστιανές, ενώ ήταν όλοι δίγλωσσοι. Η συνύπαρξη του οθωμανικού-μουσουλμανικού στοιχείου με το ελληνικό-χριστιανικό διαφαίνεται στον ίδιο τον χώρο: μια παλαιοχριστιανική βασιλική βρίσκεται κοντά σε δυο μεγαλοπρεπή τζαμιά. Σε γενικές γραμμές, παρατηρούμε την ύπαρξη μια ιδιαίτερης τοπικής ταυτότητας, στα πλαίσια της οποίας οι κάτοικοι του Ζαπαντίου δεν έχουν καθόλου καλές σχέσεις ούτε με τους σκληρούς μουσουλμάνους του Βραχωρίου που τους θεωρούσαν «κρυπτοχριστιανούς», μα ούτε και με τους γύρω χριστιανούς που τους θεωρούσαν πιθανότατα αρνησίθρησκους.</p><p>Αυτό ήταν το Ζαπάντι, το θεωρούμενο από αρκετούς μελετητές ως τρίτο σημαντικότερο κέντρο της Δυτικής Ελλάδας, μετά το Μεσολόγγι και το Βραχώρι. Κι εκεί ακριβώς κινήθηκαν οι Έλληνες επαναστάτες μετά την εκπόρθηση του τελευταίου. Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι κατανοούσαν την κρισιμότητα της κατάστασης, αρνήθηκαν όμως να εγκαταλείψουν τις περιουσίες του και να φύγουν. Ήλπιζαν πιθανότατα πως παρότι το Βραχώρι είχε πέσει, η ισχυρή οθωμανική φρουρά της Άρτας θα τους έστελνε ενισχύσεις. Έτσι, οργάνωσαν πρόχειρα οχυρωματικά έργα, οχύρωσαν τα δυο τζαμιά και τέσσερις πύργους, δημιουργώντας έπειτα τάφρους. Πρόκειται για 300 ενόπλους σύμφωνα με τις πλέον μετριοπαθείς εκτιμήσεις, οι οποίοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν πολλαπλάσιους αντιπάλους.</p><p><!--wp:paragraph-->
<!--/wp:paragraph-->
<!--wp:paragraph-->
<!--/wp:paragraph-->
<!--wp:paragraph-->
<!--/wp:paragraph-->
<!--wp:paragraph-->
<!--/wp:paragraph--></p><p>Η πρώτη ελληνική έφοδος κατά του Ζαπαντίου έλαβε χώρα στις 16 Ιουνίου 1821, δίχως καμία επιτυχία. Οι πολιορκητές μάλιστα, έσπευσαν να μεταφέρουν στην περιοχή δύο κανόνια από το Μεσολόγγι, τα οποία όμως δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν κατάλληλα λόγω απειρίας και έλλειψης βλημάτων. Τα πρόχειρα τείχη του Ζαπαντίου απεδείχθησαν ισχυρά. Για να τα υπερκεράσουν, οι Έλληνες δοκίμασαν τα πάντα: έχτισαν τον δικό τους πύργο, προσπάθησαν να υπονομεύσουν τα αμυντικά έργα, έκαναν συνεχείς εφόδους. Σε μια περίπτωση μάλιστα, οι μουσουλμάνοι διενήργησαν έξοδο και λίγο έλειψε να κυριεύσουν το κανόνι που διέθετε ο Βλαχόπουλος. Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα τους. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής ο Έλληνας οπλαρχηγός κατάφερε να σκοτώσει, πυροβολώντας από μεγάλη απόσταση, τον αντίπαλο αρχηγό, τον ικανότατο Ισούφη Σουλευκάραγα. Ακολούθησε μια μεγάλη μάχη γύρω από το πτώμα, με αποτέλεσμα την υποχώρηση των Οθωμανών που άφησαν πίσω τους και δεκαοκτώ νεκρούς. Έπειτα, οι Έλληνες έκοψαν τα κεφάλια των σκοτωμένων εχθρών τους, τοποθετώντας τα σε κοινή θέα για να αποθαρρύνουν τους πολιορκούμενους. Πράγματι, έπειτα από 45 ημέρες μαχών, αποκαρδιωμένοι, δίχως τον ηγέτη τους, χωρίς ελπίδα για βοήθεια και χωρίς εφόδια, οι μουσουλμάνοι του Ζαπαντίου παρέδωσαν τα όπλα τους. Σύμφωνα πάλι με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, οι επαναστάτες δεν τους έκαναν κακό, αντίθετα τους επέτρεψαν να φύγουν για τα γύρω χωριά ή την Άρτα.</p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-57034065662879352442020-10-10T01:02:00.004-07:002021-03-20T00:49:06.017-07:00Ο Πετρακογίωργης καταθέτει για τα γερμανικά εγκλήματα πολέμου<div class="separator"><br /></div><div class="separator"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaKt6a_p65drL5RSTHG5e24QZ1dgJjWFRIPAZuEHQsGRQ_XXdHmdb1Ig38IIILH30w6CT79yyZ2itRHcIeWao8lC2o0jCmVMUB5jP8vCqba5oicpJfKhXcd2XCzcRtcDxJ23QAAC8xO0Yv/s500/PETRAKOGIORGIS.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="417" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaKt6a_p65drL5RSTHG5e24QZ1dgJjWFRIPAZuEHQsGRQ_XXdHmdb1Ig38IIILH30w6CT79yyZ2itRHcIeWao8lC2o0jCmVMUB5jP8vCqba5oicpJfKhXcd2XCzcRtcDxJ23QAAC8xO0Yv/w534-h640/PETRAKOGIORGIS.jpg" width="534" /></a></div><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i><div><i><br /></i><br /><div>Ο Γιώργος Πετράκης ή Πετρακογιώργης γεννήθηκε στο Μαγαρικάρι της Μεσαράς το 1890. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και διηύθυνε έπειτα τις επιχειρήσεις του με εξαιρετική επιτυχία. Συμμετείχε στη μάχη της Κρήτης, πρώτευσε δε στην Εθνική Αντίσταση του νησιού δρώντας κυρίως στην περιοχή του Ψηλορείτη. Η ομάδα του έλαβε μέρος σε πολλές συμπλοκές και σημαντικά γεγονότα όπως η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε. Στις 31 Ιανουαρίου 1945, ο Στρατιωτικός Διοικητής Νομού Ρεθύμνης βεβαίωνε για τον Πετρακογιώργη: «επί τριετίαν και πλέον παρέμεινε πρώτος εις τας πρώτας επάλξεις του εθνικού αγώνα (...) και ότι υπήρξε εις τα όρη η εστία που δεν έσβησε ποτέ η φλόγα της ιδέας της πατρίδος και ελευθερίας». Μεταπολεμικά, εξελέγη επανειλημμένα βουλευτής Ηράκλειο με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 1972.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Η κάτωθι μαρτυρία του Κρητός οπλαρχηγού έλαβε χώρα στα πλαίσια της δίκης των στρατηγών Μύλλερ και Μπρόυερ στα τέλη του 1946, είναι δε ικανή να φωτίσει την εικόνα της αντίστασης στην Κρήτη. Την ανάσυρση από την αφάνεια των εν λόγω Πρακτικών οφείλουμε στις εξαιρετικές έρευνες του δρ. Γιώργου Καλογεράκη.</div><br /><br /><br /><blockquote>Κατά την διάρκεια της κατοχής εγώ ήμην εις την Κρήτην Αρχηγός της Αντιστάσεως, τας ημέρας της πτώσεως των αλεξιπτωτιστών ευρισκόμην στα Χανιά μαζί με τον Δημητρακάκην στο Ξενοδοχείον «Μίνωα». Παρακολουθήσαμεν τας επιχειρήσεις από την πρώτην στιγμήν. Για το Ηράκλειον δεν γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως, διότι όπως λέγω ήμην εις τα Χανιά. Εις Μοίρες όπου ευρισκόμην αργότερα έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Χωροφυλακήν να πάω εις το Ηράκλειον.<br /><br /><br /><br />Εις το Ηράκλειον εσκότωσαν και ένα μου παιδί. Εις το Ηράκλειον οι Γερμανοί έκαμαν επί 6-8 ημέρας μάχας, όποιον δε εύρισκον, χωρίς καμίαν διαδικασίαν τον εσκότωναν, τούτο δε συνέβη και μετά την μάχην του Ηρακλείου. Όπως έμαθα πολύ κόσμο εσκότωσαν. Σε τέτοιο βαθμό είχαν φθάσει οι εκτελέσεις που ούτε τους τάφους των γνωστών δεν γνωρίζομεν. Το παιδί μου συνελήφθη άοπλον, ήτο δε 18 ετών, αλλά με πρόωρον ανάπτυξιν. Τούτο έγινεν την 29ην Μαΐου 1941. Μετά την κατοχήν έγιναν ομαδικές εκτελέσεις. Τον Σεπτεμβρίον 1942 ήμην εις τον Ψηλορείτην. Εις την Μεσσαρά είχον συγκεντρωθή τα υπολείμματα των Αγγλικών Στρατευμάτων με σκοπόν να βρούν μέσον να φύγουν δια την Αίγυπτον, εκεί δε διεφώνησαν οι Άγγλοι μεταξύ των και μισοί παρεδόθησαν στους Γερμανούς και οι λοιποί ανέβησαν στα βουνά. Τότε είχα πληροφορηθή ότι κατεζητούμην από τους Γερμανούς και γι’ αυτό εκάθησα με την οικογένειά μου στο χωριό μου το Μαγαρικάρι. Την 1ην Μαρτίου 1942 οι Γερμανοί περιεκύκλωσαν το χωριό και ηθέλησαν να πιάσουν την οικογένειάν μου. Από τότε κατέφυγα στο βουνό. Το Μαγαρικάρι κατεστράφη τελευταία μετά την Λοχριά και τις Καμάρες, παραδειγματικώς δε επί 22 ημέρας διήρκεσεν η καταστροφή του, επήραν δε εκ του χωρίου περί τας 500.000 οκάδας λάδι, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια των, τα οποία κατέστρεψαν σε βαθμό να φανούν νερό στα θεμέλιά των. Εμένα έστειλαν 42 συγγενείς μου στην Γερμανία και κανένας μέχρι σήμερον δεν επέστρεψε. Από το Μαγαρικάρι πήρανε 15 άνδρες και 9 γυναίκες και συνεπλήρωσαν τον αριθμόν που ήθελον, εξ αυτών μία γυναίκα ήτο έγγυος. Το χωρίο μου κατεστράφη διότι οι Γερμανοί είπαν ότι έκαμα πολυτελή κηδεία στη μητέρα μου, ενώ εγώ όταν εγένετο η κηδεία ήμην στο βουνό. Και τα τρία ανωτέρω χωρία εκ θεμελίων κατεστράφησαν, ακόμη δε μέχρι σήμερα ο κόσμος δεν πήγε στο Μαγαρικάρι, τέτοια ήτο η καταστροφή ! Κανένα δικαιολογητικό δεν υπήρχεν δια την καταστροφήν των ανωτέρω χωρίων, πλην του Μαγαρικαρίου διότι κατηγόμην εγώ από εκεί. Τότε ετυφέκισαν 45 άτομα, εκ των οποίων 2 γυναίκες. Εζήτησα να μάθω λεπτομερώς και συγκεκριμένως πληροφορίας δια τα γεγονότα του Μαγαρικαρίου γιατί κατηγόμην από εκεί. Έστειλαν μάλιστα δύο ανθρώπους επί σκοπώ δια να ζητήσουν πληροφορίας. Τοιαύτη δε ήτο η συμπεριφορά των Γερμανών, ώστε τα πτώματα έμειναν μέρες άταφα. ‘Ολες οι γυναίκες ήσαν σκοτωμένες σ’ ένα σημείο, εις το οποίον προφανώς και εξετελέσθησαν.<br /><br />(...)<br /><br />Κατά την εποχήν των γεγονότων της Βιάννου εγώ ήμην στον Ψηλορείτην. Οι αντάρτες του Παντουβά δεν είχον επικοινωνίαν με τα χωριά της Βιάννου. Με το χωριό δεν είχομεν επικοινωνίαν διά να μην δώσωμε το δικαίωμα εις τους Γερμανούς να κάμουν αντίποινα, εγώ εκυκλοφόρουν με το ψευδώνυμό μου «Οδυσσεύς». Πολλές φορές είχαμε τέσσαρες ημέρας να φάμε και τούτο δια να μη επικοινωνούμε με τα χωριά. Τα χωριά της Βιάννου δεν είχον αντάρτες. Τα καταστραφέντα χωριά ήσαν πριν την πλευράν της περιοχής των Αστερουσίων ορέων. Δια να λάβετε σαφή ιδέαν των γεγονότων της Βιάννου δέον να καλέσητε τον δημοσιογράφον Διγενάκην, όστις ήτο αυτόπτης μάρτυς. Και αν ακόμη παρίστατο ανάγκη να σταλούν αντάρτες προς μίαν κατεύθυνσιν πάντως σκοπός μας ήτο να αποφεύγουν να διέρχωνται εκ χωρίων, με αποκλειστικόν σκοπόν να αποφεύγωνται τα αντίποινα εκ μέρους των Γερμανών. Μου είχον στείλει προσωπικήν επιστολήν προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως Καϊρου Εμμ. Τσουδερόν, δια της οποίας του εζήτουν να παύσουν τα σαμποτάζ, διότι μετά οι Γερμανοί εστρέφοντο εναντίον του αμάχου πληθυσμού. Κατά την 20-26 Αυγούστου 1943 ευρισκόμην εις Λειβαδιάτικο βουνό, απ’ εκεί πέρασαν 150 Γερμανοί, πλησίον εκεί είδον 8 ανθρώπους τους οποίους και εξετέλεσαν, ήσαν δε αθώοι εργατικοί άνθρωποι και ευρέθησαν εκεί προς μεταφοράν ξύλων. Την επομένην το Γερμανικόν αυτό τμήμα επροχώρησεν προς τα επάνω εκεί δε ήτο ένας παπάς ονόματι Βαρδιάβασης, με κάτι κατοίκους των γύρω χωριών, όπως από τον Άγιον Αβδελά, αργότερα εις το χωρίον Μετόχι εξετέλεσαν τον ανωτέρω παπάν. Εις το σημείον τούτο ο Γραμματεύς κατ’ εντολήν του Προέδρου ανέγνω την ένορκον κατάθεσιν του Βαρδιάβαση Γεωργίου του Ανδρέου συνταξιούχου δημοδιδασκάλου ετών 78. Μεθ’ό ο μάρτυς συνεχίζει ως κάτωθι : Εις την θέσιν ένθα συνελήφθησαν δι’ εν τη αναγνωσθείση καταθέσει αναφερόμενοι, αποκλείεται να ήτο (απαγορευμένη ζώνη ), διότι εκεί ήσαν στάνες και εφ’ όσον υπήρχαν στάνες δεν ήτο δυνατόν να ήτο η περιοχή απηγορευμένης ζώνης. Είς βοσκός ονόματι Πολυζώης, ευρέθη εις το βουνό και εστάλη εις το χωρίο Γουργούθι και κατόπιν διαταγής μου δια να ειδή εάν ήτο εκεί Γερμανοί, επιστρέψας δε με επληροφόρησεν ότι πολλά Γερμανικά αυτοκίνητα είχον εκεί σταθμεύσει. Η δύναμις των ανταρτών που είχα εκείνην την στιγμήν μαζί μου ανήρχετο μόνον εις 10 άνδρες. Την πρωϊαν αντελήφθην την κύκλωσιν των πέριξ χωριών. Οι Γερμανοί όπου έβλεπον άνθρωπον τον εφόνευον. Κατέστρεψαν το χωριό Γερακάρι και εφόνευσαν 55 άτομα, εις Βρύσσες εφονεύθησαν 30, εις Καρδάκι 20, εις Άνω Μέρος 10, Κρύα Βρύσση 35, εις Σαχτούρια 36. Την 26ην Αυγούστου 1943 κατεστράφησαν η Λοχριά και το Μαγαρικάρι. Δια τας βιαιότητας και καταστροφάς δεν υπήρχε καμμία αιτία, εξέδωκαν τότε προκήρυξιν και έλεγον ότι επειδή διήλθεν εξ ορισμένων χωρίων ο απαχθείς Κράιπε κατάστρεψαν τα χωρία τούτα. Εν αγγλικόν πλοίον προσέγγισεν εις την «Σαχτουριανήν Γυαλιάν» και επειδή το πλοίον προσέγγισεν εκεί κατέστρεψαν τα χωριά.</blockquote><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix4oGTB7aXOBqht72JKpdJw-F9TsKqS1XmUfHTN5Naf8OOQN_8-9M4xOmLRCWStYQ8pZ6yHgC1yLoChBHzwFbLbp-S4id82HHYWU9fpSIztwvUgSv7YwlnBm1i5RPXPExtPgbJl4itAum-/s750/37975.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="750" height="385" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix4oGTB7aXOBqht72JKpdJw-F9TsKqS1XmUfHTN5Naf8OOQN_8-9M4xOmLRCWStYQ8pZ6yHgC1yLoChBHzwFbLbp-S4id82HHYWU9fpSIztwvUgSv7YwlnBm1i5RPXPExtPgbJl4itAum-/w672-h385/37975.jpg" width="672" /></a><br /><br /><div>Αξίζει να σημειωθεί πως οι δύο κατηγορούμενοι στρατηγοί, Μύλλερ και Μπρόυερ, κρίθηκαν ένοχοι για εγκλήματα πολέμου κατά του αμάχου πληθυσμού. Εκτελέστηκαν στις 20 Μαΐου 1947, ανήμερα της επετείου από την έναρξη της μάχης της Κρήτης.<br /><br /><br /><br /><br /><u>Πηγές</u><br />Beevor, Antony. <i>Crete: The Battle and the Resistance, John Murray Ltd</i>, Λονδίνο 1991.<div>Καλογεράκης, Γιώργος. «Τα πρακτικά της δίκης των σφαγέων της Κρήτης στρατηγών Μπρούνο Μπρόγερ και Φρειδερίκου Γουλιέλμου Μύλλερ», στο: e-mesara, 20-12-2019, <a href="https://e-mesara.gr/ta-praktika-tis-dikis-ton-sfageon-tis-kritis-stratigon-mproyno-mproger-kai-freiderikoy-goylielmoy-myller-2/">https://e-mesara.gr/ta-praktika-tis-dikis-ton-sfageon-tis-kritis-stratigon-mproyno-mproger-kai-freiderikoy-goylielmoy-myller-2/</a>. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2020.</div><div>Μανουκάκη-Μεταξάκη, Άννα. «Η προσωπικότητα και η δράση του καπετάν Πετρακογιώργη», στο: Πατρίς, 13-9-2008, <a href="https://archive.patris.gr/articles/141157">https://archive.patris.gr/articles/141157</a>. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2020.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-27201248393278714202020-10-07T22:39:00.000-07:002020-10-07T22:39:00.435-07:00Τί πιστεύουν οι Αμερικανοί για το Ολοκαύτωμα;<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfWy6ugAX58KJvX2iVFwpepdHV9svOcP8-M6nfLOlN0Rm9N0K9Cvl12mGtykXSzCmD8t2RoVTJpYi_CGaP5XMk_L8QhOhfT0BHbWrlroO3X2eqTxwQlDZrhI5FXyOD65ihyi-To6CXUmw/s976/holocaust.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="976" height="274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfWy6ugAX58KJvX2iVFwpepdHV9svOcP8-M6nfLOlN0Rm9N0K9Cvl12mGtykXSzCmD8t2RoVTJpYi_CGaP5XMk_L8QhOhfT0BHbWrlroO3X2eqTxwQlDZrhI5FXyOD65ihyi-To6CXUmw/w487-h274/holocaust.jpg" width="487" /></a></p><p><br /></p><p>Σύμφωνα με έρευνα του Conference on Jewish Material Claims Against Germany (Claims Conference), σχεδόν τα 2/3 των νέων στις ΗΠΑ αγνοούν την εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.</p><p>Ορισμένα από τα αποτελέσματα τις έρευνας είναι τα εξής:</p><p></p><ul style="text-align: left;"><li>οι μισοί περίπου από όσους δέχθηκαν να απαντήσουν στο σχετικό ερώτημα δεν κατάφεραν να ονομάσουν ούτε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.</li><li>το 23% πιστεύει πως το Ολοκαύτωμα είναι μύθος ή τουλάχιστον δηλώνει αβέβαιο για την ύπαρξή του.</li><li>το 11% θεωρεί πως οι Εβραίοι προκάλεσαν το Ολοκαύτωμα. Σε περιοχές όπως η Νέα Υόρκη μάλιστα το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο.</li><li>μόλις το 3% ήταν ικανό να αναγνωρίσει το Bergen-Belsen.</li><li>το 30% δεν δήλωσε πως οι νεοναζιστικές ιδέες είναι απαράδεκτες για τις σύγχρονες κοινωνίες.</li></ul><p></p><p></p><p>Στην έρευνα συμμετείχαν χίλια άτομα ηλικίας 18-39 ετών.</p><p><br /></p><p>Source: https://www.warhistoryonline.com/news/holocaust-2.html</p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-44294204662526032642020-08-21T12:07:00.003-07:002021-03-20T00:49:49.559-07:00Μια επιστολή - τεκμήριο για την Κρητική Επανάσταση των ετών 1866-1869<p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i> </p><p><br /></p><p>Στις 21 Αυγούστου 1866, οι Κρήτες επαναστάτησαν για ακόμη μια φορά εναντίον των Οθωμανών. Ο αγώνας τους επρόκειτο να διαρκέσει για τρία περίπου χρόνια, με εκατοντάδες ανθρώπους να θυσιάζονται στον βωμό της ελευθερίας του τόπου τους και της επιθυμίας για ένωση με το ανεξάρτητο Ελληνικό Βασίλειο. </p><p>Λίγες ημέρες πριν την κήρυξη της επανάστασης, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου απέστειλε προς το Πρακτορείο της Ρωσίας στο Ρέθυμνο την παρακάτω επιστολή που σήμερα αποτελεί ένα σημαντικό ιστορικό τεκμήριο για την εποχή. Με αυτό περιγράφονται ιερόσυλες πράξεις των Οθωμανών, οι οποίες ενίσχυσαν την αντίδραση των Ελλήνων. Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αιών», στις 25 Αυγούστου 1866.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg9YQOu6nudXgBoT-o5Smu3CiVaTKQ9qUFBOLmRVFoPycXuVB9varcZ_9Bz83Cu9T8_I9dJxfynN0vx-fmDiJamYLzYNcAfUJzD_zZxCK1PmQZ6AB3jGXLJkVgqwhyx-tGfqq9kmusXJmi/s657/main-page-001+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="657" data-original-width="367" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg9YQOu6nudXgBoT-o5Smu3CiVaTKQ9qUFBOLmRVFoPycXuVB9varcZ_9Bz83Cu9T8_I9dJxfynN0vx-fmDiJamYLzYNcAfUJzD_zZxCK1PmQZ6AB3jGXLJkVgqwhyx-tGfqq9kmusXJmi/s640/main-page-001+%25281%2529.jpg" /></a></div><p>Ο ίδιος ο Γαβριήλ θα έχανε τη ζωή του τον Νοέμβριο του 1866, στα πλαίσια της πολιορκίας του Αρκαδίου.</p><p><br /></p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-88781207984931163052020-08-19T00:19:00.001-07:002021-03-20T01:01:10.140-07:00Σάρα Γεσουά: μια σημαντική αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης από τη Χαλκίδα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5pkKPMVLbMW4-f4WaEgpS1hwREEYhGDrjif2sEee6C5IzhG32L4wGQeMFaf-_ymu0zX3V9LkUuqQJuFmhHEayuvZ-OyGS2WmGKlF3vrqazWMaFlsV5NFjTTEgD6Sk_EsNU3Sy6T1VDAQo/s800/sarika_gun.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="602" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5pkKPMVLbMW4-f4WaEgpS1hwREEYhGDrjif2sEee6C5IzhG32L4wGQeMFaf-_ymu0zX3V9LkUuqQJuFmhHEayuvZ-OyGS2WmGKlF3vrqazWMaFlsV5NFjTTEgD6Sk_EsNU3Sy6T1VDAQo/s640/sarika_gun.jpg" /></a></div><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><p align="justify" class="western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span lang="el-GR">H Εύβοια αποτελούσε τόπο συνάντησης εκατοντάδων προσφύγων από την Αττική που επιθυμούσαν να περάσουν με καΐκια στα νησιά του Αιγαίου κι από εκεί στην ουδέτερη Τουρκία για να σωθούν. Η σχετική υπηρεσία που δημιουργήθηκε, είχε οργανωθεί από δύο αδελφούς και τελούσε υπό την προστασία του ΕΛΑΣ. Ανάμεσα στα άτομα που μεταφέρθηκαν από το μεγάλο αυτό νησί του Αιγαίου στο λιμάνι του Τσεσμέ ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, καθώς επίσης αρκετοί Εβραίοι που είχαν προλάβει να διαφύγουν από τη Θεσσαλονίκη ή άλλοι οι οποίοι είχαν καταφέρει να λάβουν ξένα πιστοποιητικά υπό ιταλική αιγίδα. Ο ιστορικός Steven </span><span lang="en-US">Bowman </span><span lang="el-GR">υπολογίζει τους διασωθέντες σε πάνω από χίλιους Εβραίους και 75 μη Εβραίους Έλληνες.</span><sup><span lang="el-GR"><a class="sdfootnoteanc" href="#sdfootnote1sym" name="sdfootnote1anc" style="font-size: 7.6px;"><sup>1</sup></a></span></sup><span lang="el-GR"></span></p><p align="justify" class="western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span lang="el-GR">Η Σάρα Γεσουά</span><sup><span lang="el-GR"><a class="sdfootnoteanc" href="#sdfootnote2sym" name="sdfootnote2anc" style="font-size: 7.6px;"><sup>2</sup></a></span></sup><span lang="el-GR"> γεννήθηκε στη μεγαλύτερη πόλη της Εύβοιας, τη Χαλκίδα. Φοίτησε στο τοπικό γυμνάσιο, όπου διακρίθηκε για τις επιδόσεις της. Όντας ανιψιά του </span><span style="text-indent: 37.7953px;">ήρωα του Ελληνοϊταλικού πολέμου </span><span style="font-size: 12pt; text-align: left; text-indent: 1cm;">αντισυνταγματάρχη Μορδοχαίου Φριζή, διέφυγε με τη μητέρα της σε ηλικία 15 ετών στο χωριό Στενή. Εκεί, μάθαινε στις γυναίκες της περιοχής ανάγνωση και γραφή, μιλώντας παράλληλα για θέματα γυναικείας χειραφέτησης. Πιθανότατα, την εποχή εκείνη είχε ήδη συνδεθεί με την ΕΠΟΝ, πράγμα που αποδεικνύεται κι από το γεγονός πως ειδοποιήθηκε έγκαιρα για τις γερμανικές επιχειρήσεις στην περιοχή.</span></p><p align="justify" class="western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span style="font-size: 12pt; text-align: left; text-indent: 1cm;"><br /></span></p><p align="justify" class="western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsSBSwzbpjzxTnDznL8OQKXur6Lg2I2dk3_p3tKnC81QXhWTZ21lxjj_XUnUkBikFU6aI5bKlGPju9sgVGPrjOibglvgY3tRuPXdEri2i9x00Je7bYNcy6FqCL9NxyAtUbt5h9T7fAYgH1/s1700/%25CF%2583%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1700" data-original-width="1250" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsSBSwzbpjzxTnDznL8OQKXur6Lg2I2dk3_p3tKnC81QXhWTZ21lxjj_XUnUkBikFU6aI5bKlGPju9sgVGPrjOibglvgY3tRuPXdEri2i9x00Je7bYNcy6FqCL9NxyAtUbt5h9T7fAYgH1/s640/%25CF%2583%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B1.jpg" /></a></div><span style="font-size: 12pt; text-align: left; text-indent: 1cm;"><br /></span><p></p><p align="justify" class="western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span style="font-size: 12pt; text-align: left; text-indent: 1cm;"><br /></span></p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;">Η «Σαρίκα» (όπως ονομάστηκε η νεαρή Σάρα) δεν άργησε να γοητευθεί από την ένοπλη αντίσταση κατά των κατακτητών. Οπλισμένη, περιόδευε στα χωριά καλώντας τις γυναίκες στην Αντίσταση. Με την πάροδο του χρόνου, σχηματίστηκε υπό την ηγεσία της μια μικρή μονάδα από νεαρές κοπέλες που αρχικά υπηρετούσαν ως βοηθητικές στα στρατόπεδα του ΕΛΑΣ. Λίγο αργότερα, η μονάδα αυτή εκπαιδεύτηκε κατάλληλα στη χρήση των όπλων και στις αρχές του 1944 ανέλαβε δράση.</p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;">Ο τρόπος δράσης της συγκεκριμένης ομάδας ένοπλων γυναικών ήταν πλήρως εναρμονισμένος στον αντάρτικο τρόπο πολέμου: παρενοχλούσαν με αυτοσχέδιες βόμβες μολότωφ τις γερμανικές δυνάμεις με σκοπό να θεωρηθούν η κύρια επιθετική φάλαγγα, ενώ άλλοι αντάρτες χτυπούσαν στον αντικειμενικό στόχο της επίθεσης. </p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span style="font-size: 12pt; text-align: left; text-indent: 1cm;">Η ίδια η Σαρίκα αναλάμβανε καταδρομικές προσωπικά. Σε μια περίπτωση, στο χωριό Κάμπια, πέτυχε να βγάλει με δόλο τον ιερέα-πληροφοριοδότη των Γερμανών έξω από την εκκλησία, όπου και τον συνέλαβαν οι αντάρτες. Μετά από αυτό, οι κατακτητές οργισμένοι επιθυμούσαν την πάση θυσία σύλληψη της υπεύθυνης. Ο καταδότης που εστάλη, έχοντας λάβει πληροφορίες για μια Εβραία δασκάλα που δρούσε έξω από το χωριό Στενή, οδήγησε άθελά του στο να συλληφθεί λάθος άτομο: τη Μέντη Μόσκοβιτς, δασκάλα και εξαδέλφη της Σαρίκα. Η Μόσκοβιτς βασανίστηκε άγρια, ενώ το σπίτι που κρυβόταν καταστράφηκε. Για εκδίκηση, η Εβραία αντάρτισσα έμαθε την ταυτότητα του καταδότη και τον σκότωσε με το πιστόλι της.</span></p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span style="text-align: left; text-indent: 1cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Σαρίκα </span>συνελήφθη<span style="font-size: 12pt;"> ως κομμουνίστρια εν μέσω εμφυλιακού κλίματος, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερη. Ο τοπικός ανακριτής φέρεται να τη συμβούλεψε να ζητήσει από τον ραβίνο της περιοχής να τη στείλει στην Αθήνα. Από την ελληνική πρωτεύουσα, η μαχήτρια του ΕΛΑΣ εγκατέλειψε την Ελλάδα καταφεύγοντας στο Ισραήλ. Πέθανε εκεί, στις 24 Οκτωβρίου 2018.</span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;">Ο Ελληνοαμερικάνος ανταποκριτής Κ. Πούλος, εντυπωσιασμένος από τη δράση της, ανέφερε:</p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><i></i></p><blockquote><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><i>Αθήνα, 23 Οκτωβρίου (ΟΝΑ-ραδιοφωνικώς). Η Σαρίκα γ., μία δεκαοχτάχρονη Ελληνοεβραία από τη Χαλκίδα, είναι λοχαγός μιας διμοιρίας Ελληνίδων ένστολων ανταρτισσών που βρίσκονται στο νησί της Εύβοιας. Φορώντας ένα ζευγάρι μπότες Βρετανού στρατιώτη και κασκέτο, καθώς και σακάκι και στολή ιππασίας φτιαγμένη από Αμερικανική κουβέρτα, οδηγεί τη διμοιρία της κάθε μέρα στις επιχειρήσεις που διατάζει το αντάρτικο σύνταγμα στο οποίο ανήκει.</i></p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><i>Είναι μια κοντή, γεροδεμένη κοπέλα με σκούρα μαλλιά και γαλανά μάτια. Τρέχει σαν άντρας και μπορεί να κατεβάσει με το τουφέκι ένα καρύδι από ένα δέντρο σε απόσταση 200 γιαρδών. Δίνει οδηγίες βηματισμού στη διμοιρία της που κατεβαίνει το βουνίσιο μονοπάτι με τόνο ζωηρό και υπερήφανο· άλλοτε φωνάζοντας ένα σταθερό «Επ, Επ, Επ», κι άλλοτε κρατώντας το ρυθμό με το μπράτσο της.</i></p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><i>Μόνο μετά την παράδοση των Ελλήνων στους Ιταλούς αναγκάστηκε να διαφύγει στα βουνά. Από εκεί, ντυμένη σαν χωρική, γυρνούσε πότε-πότε πίσω στην γερμανοκρατούμενη Χαλκίδα για να μαζέψει πληροφορίες για το αντάρτικο σύνταγμά της. Όταν αυτό έγινε πολύ επικίνδυνο, άρχισε να διδάσκει σε σχολεία στο βουνό. Κατόπιν πήγε να εργαστεί στα κεντρικά γραφεία της Αντίστασης. Και αργότερα, όταν οργανώθηκε λόχος ανταρτισσών, διάλεξαν αυτήν για λοχαγό τους.</i></p><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><i>Από ολόκληρη τη μεγάλη οικογένειά της, από όλες τις αδελφές και τους γαμπρούς και τους θείους, μόνο αυτή και η μητέρα της έχουν μείνει. «Αυτή είναι η πατρίδα μου», μου είπε η Σαρίκα. «Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οι Έλληνες είναι ο λαός μου, ο αγώνας τους είναι αγώνας μου. Εδώ ανήκω». Η Σαρίκα είναι μία από έναν απίστευτο αριθμό Ελληνίδων που συμμετείχαν στην ατρόμητη Αντίσταση. Καμιά φορά δημιουργείται η εντύπωση ότι στα βουνά υπήρχαν πιο πολλές γυναίκες από άντρες</i><span lang="el-GR" style="font-size: 12pt; text-align: left; text-indent: 1cm;"><i>.</i></span><sup style="text-align: left; text-indent: 1cm;"><span lang="el-GR"><i><a class="sdfootnoteanc" href="#sdfootnote3sym" name="sdfootnote3anc" style="font-size: 7.6px;"><sup>3</sup></a></i></span></sup></p></blockquote><p align="justify" class="western" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><sup style="text-align: left; text-indent: 1cm;"><span lang="el-GR"><i><a class="sdfootnoteanc" href="#sdfootnote3sym" name="sdfootnote3anc" style="font-size: 7.6px;"><sup></sup></a></i></span></sup></p><p align="justify" class="western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 24px; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1cm;"><span lang="el-GR"></span></p><div id="sdfootnote1"><p class="sdfootnote-western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 10pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm;"><br /></p><p class="sdfootnote-western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 10pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm;"><u>Παραπομπές</u></p><p class="sdfootnote-western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 10pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm;"><a class="sdfootnotesym" href="#sdfootnote1anc" name="sdfootnote1sym">1</a><span lang="en-US">Steven Bowman, </span><span lang="el-GR"><i>Η αντίσταση των Εβραίων στην κατοχική Ελλάδα, </i></span><span lang="el-GR">εκδ. ΚΙΣΕ, Αθήνα 2012</span><span lang="en-US">, </span><span lang="el-GR">σ. 74-75</span></p></div><div id="sdfootnote2"><p class="sdfootnote-western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 10pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm;"><a class="sdfootnotesym" href="#sdfootnote2anc" name="sdfootnote2sym">2</a><span lang="el-GR">Steven Bowman, </span><span lang="el-GR"><i>στο ίδιο</i></span><span lang="el-GR">,</span><span lang="en-US"> </span><span lang="el-GR">σ. 73-74</span></p></div><div id="sdfootnote3"><p class="sdfootnote-western" lang="zxx" style="direction: ltr; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 10pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 0.6cm; text-indent: -0.6cm;"><a class="sdfootnotesym" href="#sdfootnote3anc" name="sdfootnote3sym">3</a>Constantine Poulos, «Report on Greece», Taminent Library, New York University, Box I, File 39, σ. 21-23</p></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-6987588394628586792020-08-17T09:17:00.004-07:002021-03-20T01:01:27.766-07:00Η μάχη και το μπλόκο της Κοκκινιάς<div class="separator"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdH8jwbQNVy6Nx2SSR3nyBZug_E9qyxIpPZY-EDQC6BSn-Fgy0Dyo-2ReRvGTGy6dVyhwM2NgFVTA5thYztVZVVQi1RVrZ3Xw1bGxOWl41-rVeM5jsckhIxi39lv7iY1slDLkSdXhKsJKV/s1260/mploko_tis_kokkinis.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="758" data-original-width="1260" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdH8jwbQNVy6Nx2SSR3nyBZug_E9qyxIpPZY-EDQC6BSn-Fgy0Dyo-2ReRvGTGy6dVyhwM2NgFVTA5thYztVZVVQi1RVrZ3Xw1bGxOWl41-rVeM5jsckhIxi39lv7iY1slDLkSdXhKsJKV/w512-h308/mploko_tis_kokkinis.jpg" width="512" /></a></div><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><div><i><br /></i></div></div><p>Μεταξύ 4 και 8 Μαρτίου έλαβε χώρα η μάχη της Κοκκινιάς. Το Σάββατο 4 Μαρτίου 1944 χωροφύλακες και μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας επιτέθηκαν σε δυνάμεις του ΕΛΑΣ (1ο Τάγμα του 5ου Συντάγματος Πειραιά και Τάγμα Κοκκινιάς) που βρίσκονταν στην περιοχή. Ο ΕΛΑΣ αντιμετώπισε τις παραπάνω εχθρικές κινήσεις, ενώ ΕΑΜ κάλεσε τους κατοίκους σε επαγρύπνηση. Την επόμενη ημέρα, έπειτα από διαδήλωση των κατοίκων στην εκκλησία των Αγίου Νικολάου, οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών επιστρέφουν, ωστόσο, μετά από ορισμένες πράξεις τρομοκράτησης αναγκάζονται να υποχωρήσουν εκ νέου. Στις 6 Μαρτίου, άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας ενισχύονται από 600 περίπου χωροφύλακες και επιχειρούν νέα αποτυχημένη επίθεση, ενώ την επόμενη μέρα στις επιχειρήσεις συμμετέχουν και Γερμανοί στρατιώτες. Τελικά, στις 8 Μαρτίου οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους υποχωρούν από την Κοκκινιά. Παίρνουν μαζί τους 300 αιχμάλωτους κατοίκους, τους οποίους οδηγούν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, επιπλέον δε εκτελούν τον υπαστυνόμο Ν. Σαββαϊδη, τον δάσκαλό Γ. Βενέτο, τον Δ. Τσακανίκα και τον Τσακάρα. Από τους ομήρους, 37 εκτελούνται άμεσα και αρκετοί άλλοι θα ακολουθήσουν. </p><p><br /></p><p>Η Κοκκινιά όμως βίωσε χειρότερα γεγονότα το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Συγκεκριμένα, τα ξημερώματα της 17ης Αυγούστου 1944, Γερμανοί στρατιώτες και μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας περικύκλωσαν τη Νίκαια. Στη συνέχεια, οι Γερμανοί διέταξαν τη συγκέντρωση όλου του ανδρικού πληθυσμού μεταξύ 14 κι 60 ετών στην πλατεία Οσίας Ξένης. Όσοι εντοπίζονταν στα σπίτια εκτελούνταν. Από τις χιλιάδες των συγκεντρωμένων, ντόπιοι δωσίλογοι που φορούσαν κουκούλες επέλεγαν όσους επρόκειτο να εκτελεστούν. Οι εκτελέσεις γίνονταν στη Μάντρα της Κοκκινιάς. Τελικό αποτέλεσμα ήταν η θανάτωση 350 περίπου ανθρώπων και ο εγκλισμός 8.000 ακόμη στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Μετά την απελευθέρωση -και με τον εμφύλιο πόλεμο σε πλήρη εξέλιξη- διεξήχθη δίκη για τους Έλληνες που συμμετείχαν ποικιλοτρόπως στα διάφορα μπλόκα της Κοκκινιάς. Όλοι οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν αθώοι, τον Μάρτιο του 1947.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqS9DJIClP5T8McIiMyjbds5_9MgRXewNLacU48JmbqN0uhFxLua2ffIpy52OzyAiYSluRyBp4-XEIm6bL0Vv-U08jzHcf1WEqo4s7YG3tDCeMv6ykYvkrnkUWVkhKe4-QJsjqjAIsCY18/s800/kokkinia_0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqS9DJIClP5T8McIiMyjbds5_9MgRXewNLacU48JmbqN0uhFxLua2ffIpy52OzyAiYSluRyBp4-XEIm6bL0Vv-U08jzHcf1WEqo4s7YG3tDCeMv6ykYvkrnkUWVkhKe4-QJsjqjAIsCY18/w512-h384/kokkinia_0.jpg" width="512" /></a></div><p><br /></p><p><u>Μαρτυρία του Παναγιώτη Στεφανίδη στο <i>Χωνί της Κυριακής</i></u></p><p></p><blockquote><p>Εκείνη την ημέρα, ήταν Πέμπτη και πολύ πρωΐ βγήκαν σε όλες τις γειτονιές οι ντουντούκες των Γερμανών με τους ταγματασφαλίτες και φώναζαν όλους του άντρες από 16 και άνω να συγκεντρωθούν στην Οσία Ξένη κάτω στην Κοκκινιά. Ο πατέρας μου μόλις ετοιμαζόταν να πάει στην δουλειά στις γενικές αποθήκες τις οποίες είχαν επιτάξει οι Γερμανοί, το σημερινό κατάστημα παιχνιδιών στο Πειραιά, κατηφόρισε από το σπίτι μας, προς την πλατεία που σήμερα λέγεται Κρήνης . Μετά τους πήγαν όλους μαζί προς το σημείο συγκέντρωσης στην Οσία Ξένη με τα χέρια ψηλά κατεβαίνοντας την οδό Μοργκεντάου.</p><p>Η ώρα περνούσε και η μητέρα μου ανήσυχη, αλλά σαν τολμηρή Πολίτισσα που ήταν, αποφάσισε να πάει να τον βρει, αν και οι Γερμανοί ήταν πολλοί σκληροί σε όσους πλησίαζαν. Τελικά κατάφερε να τον εντοπίσει μέσα σε όλο αυτό το χάος, γονατιστό με ψηλά το κεφάλι να περιμένει. Εκεί την ώρα ο γνωστός αργότερα δοσίλογος της Νίκαιας ο Μπατράνης, υπεδείκνυε με την κουκούλα στους Γερμανούς έναν-έναν και τους έπαιρναν προς εκτέλεση.</p><p>Την πλησίασε ένας καλοθελητής Χωροφύλακας λέγοντας της αυστηρά «Τι θέλεις εσύ εδώ;» και του απήντησε «Είναι ο άντρας μου εδώ, να κάθεται εκεί πέρα» και ο χωροφύλακας της είπε «Έχεις κάτι πολύτιμο σπίτι, λεφτά, λίρες, κοσμήματα; Φέρε τα και θα δω τι μπορώ να κάνω».</p><p>Έτρεξε μες την ζέστη του Αυγούστου πίσω στο σπίτι, να μάζεψε ότι μπορέσει. Στην πλατεία εν τω μεταξύ γινόταν η διαλογή και ο αρμόδιος Γερμανός πέρασε μπροστά από τον πατέρα μου και του είπε «Εσύ σπίτι» δεν κατάλαβε τι του είπε ο Γερμανός και ακολούθησε τη σειρά που ήταν για όσους πήγαιναν στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Μανχάϊμ, Νταχάου, Μπούνχεβαλντ, αλλά ο ίδιος ο Γερμανός τον είδε από τύχη ότι ήταν στη λάθος σειρά και του ξαναείπε «Εσύ σπίτι». Η μητέρα μου όμως ήταν καθ’ οδόν να βρει τον Χωροφύλακα με ότι είχε βρει, ένα δακτυλίδι, κάποια σκουλαρίκια, τα έβαλε σε ένα πουγκί και κατηφόρισε πάλι πίσω στην Οσία Ξένη.</p><p>Για καλή μας τύχη, την βρήκε στο δρομο ένας γείτονας ο κ. Γιάννης και της μήνυσε ότι ο πατέρας μου είχε γλιτώσει και για να μην ξαναπεράσει μπροστά από τους Γερμανούς πήγε προς την αδελφή της μάνας μου, που έμενε στην Ταρσού και έτσι τον βρήκε ταλαιπωρημένο, αλλά τουλάχιστον ζωντανό. Επιστρέφοντας σπίτι μας, μάθαμε ότι στα Αρμένικα είχαν βάλει φωτιά και εκεί μέσα είχαν σκοτώσει κι άλλους πατριώτες. Εκεί στην Μάντρα είχαν πάρει και δυο αδέλφια γείτονες μας τον Χρυσόστομο και Νικόλα Ντραβέρσα και τους εκτέλεσαν. Ο μεν Χρυσόστομος έπεσε επί τόπου νεκρός, ο δε Νικόλας έπεσε πίσω από τους άλλους νεκρούς και γλίτωσε. Όμως όταν πέρασε ξανά ο Γερμανός για την χαριστική βολή τον πυροβόλησε στο κεφάλι, αλλά η σφαίρα πέρασε το μάτι του και έζησε! Την νύχτα σηκώθηκε και γύρισε σπίτι του!</p><p>Κατεβαίνοντας σπίτι πέρασαν από μπροστά μας οι Ταγματασφαλίτες κοντά στο ύψος της πλατείας Κρήνης με αλυσοδεμένη την αγωνίστρια Διαμαντώ που μόλις είχαν συλλάβει στην Νεάπολη και την κατέβαζαν προς τη μάντρα χτυπημένη. Μετά το πέρας των εκτελέσεων έβαλαν στον τοίχο και τους προδότες μαζί με τον Μαντράνη και τους εκτέλεσαν και αυτούς. Μόλις πέρασαν τα 40 στο μνημόσυνο που έγινε των νεκρών στην Οσία Ξένη, οι Γερμανοί είχαν δώσει την άδεια να συγκεντρωθεί ο κόσμος. Εγώ μια φίλη μου στην ηλικία μου κατηφορίσαμε να πάμε για το μνημόσυνο. Αρχίζοντας το μνημόσυνο, οι Γερμανοί δεν τήρησαν τον λόγο τους και από τα Μανιάτικα έβαλαν κατά ρίπας προς το πλήθος μάλλον γιατί φοβήθηκαν μην μετατραπεί σε συλλαλητήριο. Τρέχοντας να ξεφύγουμε η φίλη μου τραυματίστηκε από σφαίρα και την πήγα αιμόφυρτη στο νοσοκομείο.</p><p></p></blockquote><p align="justify" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 1px; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p align="justify" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 1px; margin-bottom: 0cm;">ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ</p><p align="justify" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 1px; margin-bottom: 0cm;">Μ. Χαραλαμπίδης, <i>Η Ε</i><i>μπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα</i>, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2012.</p><p align="justify" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 1px; margin-bottom: 0cm;">Μ. Καραβιά, <i>Π</i><i>αράπλευρες Απώλειες</i>, Καπόν, Αθήνα 2016.</p><p align="justify" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 1px; margin-bottom: 0cm;">Π. Κατηφές, <i>Τ</i><i>ο μπλόκο της Κοκκινιάς</i>, Δήμος Νίκαιας, Αθήνα 2004.</p><p align="justify" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 1px; margin-bottom: 0cm;">Κ. Δ. Σβολόπουλος, <i>Χ</i><i>αϊδάρι 8 Σεπτεμβρίου 1944</i>, Πατάκη, Αθήνα 2002.</p>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-11843297491991491312020-07-25T07:27:00.001-07:002021-03-20T01:01:42.244-07:00Ποιος ήταν ο τελευταίος εν ζωή Βρετανός στρατιώτης του Α΄ Π.Π.;<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbQNNUP4kXFo1xpMoILh1LVYlD0rNoccmOKdDwPked7Zwt3F2ro6hAJ1qJr1kwx-GG0X_ZVQb-o0WAEWg5T2YCawFUKK99X6E7IbIKFFzIvhgeY8iOgU1LZ_Dp2hiHLJSv36w6Z22ioW4a/s800/1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="643" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbQNNUP4kXFo1xpMoILh1LVYlD0rNoccmOKdDwPked7Zwt3F2ro6hAJ1qJr1kwx-GG0X_ZVQb-o0WAEWg5T2YCawFUKK99X6E7IbIKFFzIvhgeY8iOgU1LZ_Dp2hiHLJSv36w6Z22ioW4a/s320/1.jpg" /></a></div><div><br /></div><div><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p></div><div><i><br /></i></div><div><i><br /></i></div><div>Ο Harry Patch γεννήθηκε στο χωριό Combe Down του Somerset το 1898. </div><div><br /></div><div>Δύο χρόνια μετά την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1916, κατετάγη στον Βρετανικό Στρατό. Λίγους μήνες αργότερα προήχθη σε υποδεκανέα, μα σύντομα έχασε τον βαθμό του λόγω πειθαρχικού παραπτώματος. Έως το καλοκαίρι του 1917 υπηρετούσε στην πατρίδα του, λαμβάνοντας την απαραίτητη εκπαίδευση για τη δράση που θα ακολουθούσε. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους μετέβη στη Γαλλία. Πολεμώντας στην Τρίτη Μάχη του Υπρ (γνωστή και ως Μάχη του Passchendaele), τραυματίστηκε από έκρηξη οβίδας στις 22 Σεπτεμβρίου. Η παρουσία του στο Δυτικό Μέτωπο δεν διήρκεσε πολύ: στις 23 Δεκεμβρίου 1917 επέστρεψε στη Βρετανία, παραμένοντας πάντως στο στράτευμα έως τη λήξη της παγκόσμιας σύρραξης. </div><div><br /></div><div>Στα έτη του Μεσοπολέμου, ο Βρετανός στρατιώτης εργάστηκε ως υδραυλικός στο Bristol κι έπειτα ως διευθυντής εταιρίας με υδραυλικά είδη στην ίδια πόλη. Με το πέρασμα του χρόνου, η προσφορά του αναγνωρίστηκε. Έτσι, μεταξύ άλλων, χρίστηκε ιππότης της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής το 2009. </div><div><br /></div><div>Απεβίωσε στις 25 Ιουλίου 2009, σε ηλικία 111 ετών. </div><div>Όντας ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η κηδεία του τελέστηκε μεγαλοπρεπώς στο Somerset.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Σημ.: Μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι που έγραψαν προς τιμήν του οι Radiohead πατώντας <a href="https://www.youtube.com/watch?v=XY0E3PaNIi4">εδώ</a>.</i></div><div><br /></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-12127220543008881892020-06-19T09:56:00.002-07:002021-03-20T01:01:55.128-07:00Τί απέγιναν όσοι υπέγραψαν τη Συμφωνία της Βάρκιζας;<div><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgphcj-Y3Abbmsmv8SFUlm9-FQuK-dwaVf104n5oBOGTEHx0YczbxuvoW7wqtydMQSrW8DBEX4hMspBLU4b-M-b3Cbkk-Ug2uKI_cFwi9Vsji7zXmCLCNBfnHnr5YcWSC_NuwIRcjJqP0RR/s740/synthiki_vasiki.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="740" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgphcj-Y3Abbmsmv8SFUlm9-FQuK-dwaVf104n5oBOGTEHx0YczbxuvoW7wqtydMQSrW8DBEX4hMspBLU4b-M-b3Cbkk-Ug2uKI_cFwi9Vsji7zXmCLCNBfnHnr5YcWSC_NuwIRcjJqP0RR/s320/synthiki_vasiki.jpg" width="320" /></a></div><font face=""><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><div><i><br /></i></div></font><p></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπεγράφη επίσημα στις 12 Φεβρουαρίου 1945, μετά δηλαδή τα Δεκεμβριανά, όντας θεωρητικά μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί ο Εμφύλιος Πόλεμος. Όπως απεδείχθη καμία από τις δύο πλευρές δεν ήταν έτοιμη για ειλικρινή συνδιαλλαγή, με αποτέλεσμα την έναρξη των συγκρούσεων το 1946. </font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε μια ενδιαφέρουσα πτυχή των συγκεκριμένων γεγονότων: ποια υπήρξε η κατοπινή πορεία όσων υπέγραψαν τη Συμφωνία;</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">1. Η αντιπροσωπεία της Ελληνικής Κυβέρνησης</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ιωάννης Σοφιανόπουλος (1887 - 1951)</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Νομικός, ο οποίος στα πρώτα του βήματα συνδέθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αν και γνωστός σοσιαλδημοκράτης, ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών το 1945 στην κυβέρνηση Πλαστήρα. Οι ιδέες του τον έφεραν σε τροχιά σύγκρουσης με τους συναδέλφους του, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Χρίστηκε εκ νέου υπουργός Εξωτερικών την περίοδο Νοεμβρίου 1945 - Ιανουαρίου 1946. Στις εκλογές του 1950 κατήλθε ως υποψήφιος της κεντροαριστερής «Δημοκρατικής Παράταξης».</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Περικλής Ράλλης (1891 - 1945)</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Πλαστήρα ήταν πολιτευτής του Λαϊκού Κόμματος από τη δεκαετία του 1920 και διέθετε σπουδαία εμπειρία. Απεβίωσε λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ιωάννης Μακρόπουλος (1883 - 1954)</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Βουλευτής και υπουργός του Λαϊκού Κόμματος κατά τη δεκαετία του 1930, υπήρξε υπουργός Γεωργίας από τις 6 Ιανουαρίου έως τις 8 Απριλίου 1945. Έπειτα, από τις 15 Δεκεμβρίου 1952 μέχρι τις 16 Νοεμβρίου 1953, ανέλαβε το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής. Απεβίωσε λίγους μήνες μετά τη λήξη της θητείας του.</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">2. Η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Γιώργης Σιάντος (1890 - 1947)</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, κατηγορήθηκε από τους ομοϊδεάτες του ως ο κύριος υπεύθυνος για την ήττα στα Δεκεμβριανά. Μετά την επιστροφή του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα έπεσε σε δυσμένεια. Βαρύτατα άρρωστος πέθανε από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα το 1947. </font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Δημήτρης Παρτσαλίδης (1903 - 1980)</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ποντιακής καταγωγής δήμαρχος της Καβάλας για λίγους μήνες το 1934. Μετά τη Βάρκιζα, εκτοπίστηκε στην Ικαρία (1947 - 1949) και έπειτα δραπέτευσε για να καταταγεί στον Δημοκρατικό Στρατό. Για μικρό χρονικό διάστημα ηγήθηκε της Προσωρινής Κυβέρνησης του ΚΚΕ, ήλθε όμως σε σύγκρουση με τον Ζαχαριάδη και διεγράφη από το κόμμα το 1952. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού, ενώ επέστρεψε στην Ελλάδα το 1971 για να συμμετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα. Συνελήφθη ωστόσο από τις Αρχές και εστάλη στην εξορία. Μετά τη μεταπολίτευση δεν ασχολήθηκε με τα κοινά. Αρκέστηκε μόνο στη συγγραφή βιβλίων, με τα οποία έκανε λόγο για αμοιβαία λάθη των δύο πλευρών του Εμφυλίου Πολέμου. </font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face=""><br /></font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ηλίας Τσιριμώκος (1907 - 1968)</font></p><p class="western" style="direction: ltr; line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;"><font face="">Ίσως η πλέον ενδιαφέρουσα περίπτωση. Βενιζελικός πολιτικός, εκ των ιδρυτών του ΕΑΜ. Συνέχισε την πολιτική του σταδιοδρομία ως βουλευτής κεντροαριστερών κομμάτων μετά τη Βάρκιζα. Την περίοδο Δεκεμβρίου 1963 - Ιανουαρίου 1965 διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής, έπειτα υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, κι εν τέλει πρωθυπουργός στην Κυβέρνηση των Αποστατών (1965).</font></p></div><div><br /></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-2048128115635678082020-06-10T12:22:00.001-07:002021-03-20T01:02:12.735-07:00Τεκμήρια ιστορίας: «Μη ξεχάσατε, σινιόρ Γκράτσι, να πήτε τουλάχιστον αυτά εις τον Ντούτσε» <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiD0P-3G6f0tpCDDcmE4083gE4F3iwJEdHfmzY8KNOASl2m5iEIPmx3882ueyB4OeJ4_s7P8xlWcUD_f40K2EpNTxbFfGYEhz7w470Ok3FA_pRz2jjjzTja2jKLsseVGqGiEYwJo3tw6wa/s972/metaxas-grazzi.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="548" data-original-width="972" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiD0P-3G6f0tpCDDcmE4083gE4F3iwJEdHfmzY8KNOASl2m5iEIPmx3882ueyB4OeJ4_s7P8xlWcUD_f40K2EpNTxbFfGYEhz7w470Ok3FA_pRz2jjjzTja2jKLsseVGqGiEYwJo3tw6wa/s320/metaxas-grazzi.jpg" width="320" /></a></div><div><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p></div><div><i><br /></i></div><div><br /></div>Αθήνα, 6 Νοεμβρίου 1940.<div><br /></div><div>Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη.</div><div><br /></div><div>Ο πρέσβης της Ιταλίας, Εμανουέλε Γκράτσι, ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα του έπειτα από την απόδοση του γνωστού του τελεσιγράφου προς τον Μεταξά στις 28 Οκτωβρίου 1940.</div><div><br /></div><div>Η εφημερίδα «Ακρόπολις», στην πρώτη σελίδα του φύλλου της με αριθμό 4.229, φιλοξενεί την κάτωθι ενδιαφέρουσα έκκληση.</div><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8R4TaXMK-lTFSUCf48ZNfqLYZmXiczQYT6oS-ACHNS5i17mBZNCDuATwL2kV1NF2SeN0B8Zol7CEPgK1aGthdqCqM8kbpsmnFRtvpOkEvdfOuaTMRQ6t1JFNC4ArUZM5uR71TtOtNbePS/s1674/Document-page-001+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1674" data-original-width="810" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8R4TaXMK-lTFSUCf48ZNfqLYZmXiczQYT6oS-ACHNS5i17mBZNCDuATwL2kV1NF2SeN0B8Zol7CEPgK1aGthdqCqM8kbpsmnFRtvpOkEvdfOuaTMRQ6t1JFNC4ArUZM5uR71TtOtNbePS/w310-h640/Document-page-001+%25281%2529.jpg" width="310" /></a></div><div><br /></div>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-38520636984414617962020-05-28T03:21:00.004-07:002021-03-20T01:02:30.395-07:00Πάνος Κορωναίος: ο εξέχων αξιωματικός που ηγήθηκε της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης (1866-1869)<br /><br /><a href="https://www.blogger.com/#"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE2leu9H7UdD27Xn7RAp85Y6efHTO3_NsjE6WPFnf22eLOkKSZbfeTFDKnnPmKol93ixVLbsssDp_oaQ348uQzvgozevKcpiXjXGoby9Jc0x3pMDXQs2cqxPupa8mHfKSGObDoLWKsaPA_/s320/1.jpg" /></a><br /><br /><p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><div><i><br /></i></div><br /><br />Μια από τις σπουδαιότερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα, ο Πάνος Κορωναίος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1808. Έχοντας κυθηραϊκή καταγωγή, πέρασε τη νεανική του ηλικία στα Επτάνησα, φοιτώντας στη φημισμένη Ιόνιο Ακαδημία. Όντας 17 ετών αποφάσισε να ενταχθεί στο πρώτο τακτικό στρατό του ελληνικού κράτους υπό τον Γάλλο φιλέλληνα Φαβιέρο, πολεμώντας σε αρκετές μάχες του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Υπό τον Φαβιέρο, κι έπειτα τον Μαιζόν, ο Κορωναίος απέκτησε σπουδαία εμπειρία. <br /><br /><br />Οι ικανότητες και η επτανησιακή καταγωγή του νεαρού αγωνιστή της επανάστασης, οδήγησαν τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια να τον προωθήσει για σπουδές στη Σχολή Ευελπίδων με υποτροφία. Από εκεί, ο Κορωναίος αποφοίτησε το 1831 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Η ομαλή του εξέλιξη διακόπηκε το 1843, όταν στρατεύθηκε υπέρ του Συντάγματος στην εξέγερση εναντίον του βασιλιά Όθωνα. Ο τελευταίος δεν ξέχασε τη στάση του, θέτοντάς τον σε αργία δια απολύσεως την περίοδο 1853-1854.<br /><br /><br /><br /><a href="https://www.blogger.com/#"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiml1l4gCIpbZJHJoeB5qfJq04zVrKwCKBBSUzUCI0odVVsZl5htgtZekHz56VrCeKMuKl4JV2A2M3DcN5PuV5tODXEBvomDIsJxUp0pIKPjDUUkYAi2J4YClOvVaCe6V6fzGb3eYTJ8BsJ/s320/2.jpg" /></a><br /><br /><br /><br /><br />Ο Κορωναίος αξιοποίησε στο έπακρο τη δυσμενή ροπή της τύχης: έφυγε για το Παρίσι, τελειοποιώντας την κατάρτισή του και συμμετείχε εθελοντικά σε μια σειρά εκστρατειών. Συγκεκριμένα, το 1854 ονομάστηκε διοικητής σώματος Ελλήνων που πολεμούσαν στο πλευρό της Ρωσίας κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), ενώ το 1860 εντάχθηκε στη γαλλική δύναμη η οποία εξεστράτευσε στη Συρία. Διακρινόμενος για τη δράση του τιμήθηκε με παράσημα όπως αυτό της Λεγεώνας της Τιμής.<br /><br /><br /><br /><a href="https://www.blogger.com/#"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2NwbOxAi7MGUejcjYDKPx1sVCCNnAPKgSVT4hLGcbhRaz89y8NzbVmLlesx6NmAkDGzEvyVv3biO_KuMuBqKLIA503syH0ZUF4KWdwGWU-v6uDHTvvBlq-hqLgOkAL7HJIxpvcMhhViRQ/s320/3.jpeg" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br />Στην Ελλάδα, ο εν λόγω αξιωματικός επέστρεψε στις αρχές της δεκαετίας του 1860. Πρωτοστατώντας στις κινήσεις εναντίον του Όθωνα, ανέλαβε υπουργός Στρατιωτικών δύο φορές (1863-1864) ως σημαίνων στέλεχος του κόμματος των Ορεινών. Μετά την ενθρόνιση του Γεωργίου Α΄, ο Κορωναίος συνέχισε να αποτελεί μια προσωπικότητα με σπουδαίο κύρος: το 1868 εξελέγη βουλευτής Αττικής, το 1875, το 1879 και το 1885 βουλευτής Κυθήρων, ενώ αποστρατεύτηκε ως αντιστράτηγος Πυροβολικού το 1880. Την ίδια περίοδο συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση διαφόρων οργανώσεων αλυτρωτικού χαρακτήρα και συνέγραψε αρκετές στρατιωτικές μελέτες. Τις ιδέες του εφάρμοσε στην Κρητική Επανάσταση των ετών 1866-1869, όπου υπήρξε ένας εκ των αρχηγών. Στο νησί, παρότι οι σχέσεις του με τους τοπικούς οπλαρχηγούς γνώρισαν διακυμάνσεις και ο ίδιος δεν πέτυχε να προσαρμοστεί πλήρως στις συνθήκες του ανταρτοπολέμου, η δράση του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιτυχής με βάση τους ελάχιστους πόρους που διέθετε. Παρά ταύτα, ο συσχετισμός δυνάμεων αποδείχθηκε καταλυτικός, αναγκάζοντας τον Κορωναίο να επιστρέψει ηττημένος στην ελεύθερη Ελλάδα. Η Κρήτη θα ενωνόταν με το ελληνικό βασίλειο μόλις το 1913.<br /><br /><br />Όσον αφορά τον σπουδαίο Έλληνα αξιωματικό, πέθανε στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου 1899. Ο μυθιστορηματικός του βίος συνδέθηκε άρρηκτα με την ταραγμένη πορεία της πατρίδας του.<br /><br /><br /><br /><br /><u>Βιβλιογραφία</u><br /><br /><br />Γιώργης Μανουσάκης, <i>Κρητικές επαναστάσεις 1821-1905: Στο Ακρωτήρι του Βενιζέλου</i>, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος", Χανιά 2009<br /><br /><br />Γεώργιος Τ. Τσερεβελάκης, <i>Κρητικές επαναστάσεις: Οι αγώνες για την ελευθερία από το 1204 έως το 1898</i>, Περισκόπιο, Αθήνα 2009<br /><br /><br />Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, «Οι Γαριβαλδινοί στην Κρητική επανάσταση του 1866: Το παιχνίδι των αριθμών», στο: <i>Τα Ιστορικά</i>, 1986, vol. 3, no. 5, σ. 121-138.<br /><br /><br />Παναγιώτης Κότσης, «Η επανάσταση στην Κρήτη (1866- 1869)», στο: <i>cognoscoteam</i>, 6-9-2019 (https://cognoscoteam.gr/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7-1866-1869/). Ανακτήθηκε στις 28-5-2020.<br /><br /><br />Ι.Π. Μαμαλάκης, «Ο Πάνος Κορωναίος και η εκστρατεία του Ομέρ στο Λασίθι (από τα παρασκήνια του κρητικού αγώνα του 1866-9)», στο: <i>Κρητικά Χρονικά</i>, 1951, Τόμος Ε’, Τεύχος ΙΙ, 163-230.<br />Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-16120834713098728382020-05-09T01:37:00.001-07:002021-03-20T01:02:48.764-07:00Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος: ο σπουδαίος Έλληνας επιτελικός αξιωματικός<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2sF2P4p8dgZuzJOKvqFWGJ4TsjfP1mwAn8Jds3VBaEm3ykV1tRGuYGx_0TEgXyuF4PSO3L0OQ2lkQnG4Hb5euGPyiThhcRLzgqQXQ875aDSs5OZARtIBjtzGI_D8pnI-InAy_RUL4WYsu/s1600/1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="620" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2sF2P4p8dgZuzJOKvqFWGJ4TsjfP1mwAn8Jds3VBaEm3ykV1tRGuYGx_0TEgXyuF4PSO3L0OQ2lkQnG4Hb5euGPyiThhcRLzgqQXQ875aDSs5OZARtIBjtzGI_D8pnI-InAy_RUL4WYsu/s320/1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p>
<br />
<br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Ο Αλέξανδρος Παπάγος
γεννήθηκε το 1883 στην Αθήνα. Ο πατέρας
του, Λεωνίδας, ήταν υποστράτηγος του
Ελληνικού Στρατού και η μητέρα του
καταγόταν από την οικογένεια Αβέρωφ. Ο
νεαρός Αλέξανδρος υπήρξε αρκετά επιμελής
μαθητής ώστε να εγγραφεί στη Νομική
Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1901,
προτίμησε όμως τη στρατιωτική σταδιοδρομία.
Έτσι, κατά τα έτη 1902-1906 φοίτησε σε βελγικές
στρατιωτικές ακαδημίες, μετά δε την
επιστροφή του στην Ελλάδα έλαβε τον
βαθμό του Ανθυπιλάρχου. Οι ικανότητές
του σύντομα αναγνωρίστηκαν από τον
Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος τον όρισε
υπασπιστή του στο Υπουργείο Στρατιωτικών
για την περίοδο 1910-1912. </span><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;"> </span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMZFqjRDx8ZfEdhUMyX6aUG5LMmZYpD5IiZqmX5JJPvmQPMFTIQtHWpplZ-7SFQoUG_LGzC3pOppsC4fjkpXRtmlu-XOcgSzJ82wSBXS60VyJf760ZoNfYYRkaZQuXHRKoYWGnNAn-uQvi/s1600/3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="591" data-original-width="453" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMZFqjRDx8ZfEdhUMyX6aUG5LMmZYpD5IiZqmX5JJPvmQPMFTIQtHWpplZ-7SFQoUG_LGzC3pOppsC4fjkpXRtmlu-XOcgSzJ82wSBXS60VyJf760ZoNfYYRkaZQuXHRKoYWGnNAn-uQvi/s320/3.jpg" width="245" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Ο Παπάγος διακρίθηκε
κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους,
ανδραγαθώντας ιδίως στην πολιορκία του
Μπιζανίου. Εκεί γνώρισε τον διάδοχο
Κωνσταντίνο και απέκτησε τη φήμη τολμηρού
αξιωματικού. Όταν η χώρα πέρασε στη δύνη
του Εθνικού Διχασμού, η σχέση του με τον
Κωνσταντίνο υπήρξε η αιτία να εξοριστεί
το 1917 σε διάφορα νησιά από τον Βενιζέλο.
Μόνο μετά την επικράτηση των αντιβενιζελικών
το 1920 κατέστη εφικτό να επανέλθει ο
Παπάγος στο στράτευμα, λαμβάνοντας
αναδρομικά τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη.
Συμμετείχε άμεσα στη Μικρασιατική
Εκστρατεία ως επιτελάρχης της Ταξιαρχίας
-κι έπειτα Μεραρχίας- Ιππικού, διακρινόμενος
για άλλη μια φορά. Ακολούθως, βρέθηκε
εκτός στρατεύματος για τρία ακόμη έτη
(1923-1926), λόγω της ανάμιξής του στο Κίνημα
Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη. Επιστρέφοντας
στις Ένοπλες Δυνάμεις το 1926, ανέλαβε
ανώτατες θέσεις όντας φιλοβασιλικός.
Συγκεκριμένα, το χρημάτισε Υπαρχηγός
του Γενικού Επιτελείου Στρατού
(1931-1933), Επιθεωρητής Ιππικού (1933-1935),
διοικητής του Α΄ και Γ΄ Σώματος Στρατού
(1935) και εν τέλει Υπουργός Στρατιωτικών
(1935). </span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio07drVNf1bIsTdq2b6KEhgSGG5vLZdxNqxiYzrSrbdUNlW7whiGuokJzH3wDfqfawcM2-VVT3kf8Pyfhturi0WGtG1sqBWd83iwlkKee3InQ0ECvBcS6kqfHBBJx3IwkQx5UCGrUVfTb1/s1600/2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="338" data-original-width="540" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio07drVNf1bIsTdq2b6KEhgSGG5vLZdxNqxiYzrSrbdUNlW7whiGuokJzH3wDfqfawcM2-VVT3kf8Pyfhturi0WGtG1sqBWd83iwlkKee3InQ0ECvBcS6kqfHBBJx3IwkQx5UCGrUVfTb1/s320/2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Μετά την 1η Αυγούστου
1936, ο Μεταξάς τοποθέτησε τον Παπάγο στη
θέση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου
Στρατού. Η κίνηση αυτή υπήρξε αποτέλεσμα
δύο παραγόντων: από τη μία πλευρά ο
Παπάγος ήταν ένας από τους πλέον
καταρτισμένους και ικανούς επιτελικούς
αξιωματικούς της εποχής, ενώ από την
άλλη ήλεγχε μέσω πελατειακών σχέσεων
ένα μεγάλο μέρος του στρατεύματος. Έτσι,
ο Μεταξάς εξασφάλιζε την υπακοή των
Ενόπλων Δυνάμεων, έχοντας παράλληλα σε
μία ευαίσθητη θέση έναν λαμπρό τακτικό
νου. Η απόλυτα επιτυχημένη αρχιστρατηγία
του Παπάγου κατά τον πόλεμο με την Ιταλία
απέδειξε την ορθότητα της εν λόγω
κίνησης. Ο αρχιστράτηγος μάλιστα
αντιτέθηκε στη συνθηκολόγηση του
Τσολάκογλου με τους Γερμανούς τον
Απρίλιο του 1941 και επιχείρησε να
αντισταθεί στους κατακτητές κατά τη
διάρκεια της Κατοχής. Για τον λόγο αυτό
συνελήφθη το 1943, περνώντας τα επόμενα
χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
έγκλειστος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. </span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-fqm2cb__9wPSIkcfVcSP1eQkA9XI2FNQ2WafMD1dzOykm_HD6zfdHuLMac_FN678Tp0Eu9J9LmzVrMK729d_bTzBLJsUoOzxuqL2iKyfIZ7w4nZpn_9koQT2gF5QUq6RML3XNW7AEY10/s1600/4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1514" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-fqm2cb__9wPSIkcfVcSP1eQkA9XI2FNQ2WafMD1dzOykm_HD6zfdHuLMac_FN678Tp0Eu9J9LmzVrMK729d_bTzBLJsUoOzxuqL2iKyfIZ7w4nZpn_9koQT2gF5QUq6RML3XNW7AEY10/s320/4.jpg" width="302" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , serif;"> </span>
<br />
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style><span style="font-family: "georgia" , serif;">
</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Η δράση του Παπάγου
συνεχίστηκε μεταπολεμικά. Στις αρχές
του 1949 ανέλαβε εκ νέου την αρχηγία των
Ενόπλων Δυνάμεων, πετυχαίνοντας να
συντρίψει τον ΔΣΕ στις τελευταίες του
βάσεις. Η συγκεκριμένη επιτυχία του
είχε ως αποτέλεσμα να χριστεί στρατάρχης
από τον βασιλιά Παύλο, μια τιμή που
αποδόθηκε για πρώτη φορά σε Έλληνα
αξιωματικό. Την επόμενη διετία, ο Παπάγος
ανέλαβε ανώτατες θέσεις εντός του
στρατεύματος, προετοιμαζόμενος να
κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Η απόφαση
αυτή τον έφερε αντιμέτωπο με τους
Αμερικανούς συμβούλους των ανακτόρων,
αλλά και τον ίδιο τον βασιλιά. Με τον
Παπάγο να αποτρέπει τη διενέργεια
κινήματος από τους υποστηρικτές του
και τον Παύλο να διατάζει τον Αρχηγό
του ΓΕΣ, Θρασύβουλο Τσακαλώτο, να συλλάβει
τον άνθρωπο που είχε προηγουμένως
ονομάσει στρατάρχη, ο σπουδαίος
αξιωματικός ανακοίνωσε τελικά το
καλοκαίρι του 1951 την υποψηφιότητά του
για τις προσεχείς εκλογές. Για να συμβεί
αυτό, προηγήθηκαν δύο σημαντικές
κινήσεις: ο Τσακαλώτος αγνόησε τη διαταγή
του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα και
σπουδαίοι πολιτικοί όπως ο Παναγιώτης
Κανελλόπουλος και ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης
τέθηκαν στο πλευρό του Παπάγου. Με αυτά
τα δεδομένα, έπειτα από ένα έτος στην
αντιπολίτευση, ο στρατάρχης αναδείχθηκε
νικητής των εκλογών του 1952, παραμένοντας
πρωθυπουργός έως τον μυστηριώδη θάνατό
του, στις 4 Οκτωβρίου 1955. Η διακυβέρνησή
του χαρακτηρίστηκε από την οικονομική
ανάπτυξη της χώρας, την επιδείνωση των
σχέσεων με τη Βρετανία λόγω του Κυπριακού
Ζητήματος και την τεταμένη σχέση της
κυβέρνησης με το παλάτι και την Αριστερά. Ήδη από τη δεκατία του 1940, ο διεθνής Τύπος τον συνέκρινε με τον σπουδαίο Γάλλο στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλ.</span>
<br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">
</span><br />
<u><span style="font-family: "georgia" , serif;">Βιβλιογραφία</span></u><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Αλέξανδρος Παπάγος, <i>Ο
πόλεμος τής Ελλάδος 1940-1941</i>, Ίδρυμα
Γουλανδρή – Χόρν, </span><span style="font-family: "georgia" , serif;">Αθήνα
1995</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Γεώργιος Λεονταρίτης,
<i>Ο Παπάγος, το στέμμα, και οι Άγγλοι</i>,
Προσκήνιο, </span><span style="font-family: "georgia" , serif;">Αθήνα
2003</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Νικόλαος Δεπάστας,
<i>Αλέξανδρος Παπάγος, 1883-1955: Ο στρατιώτης,
ο πολιτικός, ο άνθρωπος</i>, Γενικό Επιτελείο
Στρατού, Αθήνα </span><span style="font-family: "georgia" , serif;">1980</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif;"><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style> </span>
<br />
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style> <br />
<br />
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style><br />Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-88187408553005971212020-05-01T10:58:00.001-07:002021-03-20T01:03:10.214-07:00Μάρκος Αυρήλιος: όταν οι φιλόσοφοι βασιλεύουν και παράλληλα στρατηγούν<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIt0kdFdq_rG5dW_xPxg2054tq-2qKQe6g4baRHAys6uBlzMSaFVrvui12yhQ26dFuaZk_hS4-c1Ssb1fBguF5is-bb-JSOUb5OhDRknSCYNwZCo-tik5bdzos-gdcxD0MBgEWOH6vMBtV/s1600/Marc-Aur%25C3%25A8le.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1068" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIt0kdFdq_rG5dW_xPxg2054tq-2qKQe6g4baRHAys6uBlzMSaFVrvui12yhQ26dFuaZk_hS4-c1Ssb1fBguF5is-bb-JSOUb5OhDRknSCYNwZCo-tik5bdzos-gdcxD0MBgEWOH6vMBtV/s320/Marc-Aur%25C3%25A8le.jpg" width="213" /></a></div>
<p><i>Γράφει ο Μανώλης Πέπονας.</i></p><div><i><br /></i></div>
<br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="__UnoMark__7223_3700626207"></a><a href="https://www.blogger.com/null" name="__UnoMark__7224_3700626207"></a>
<span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;">Ο
Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε το 121 στη
Ρώμη, όντας γόνος αριστοκρατικής
οικογένειας. Από την παιδική του ηλικία
μαθήτευσε δίπλα στους σημαντικότερους
λογίους της εποχής: τον γεωμέτρη
Άνδρων, τους ρήτορες Κάνινο Κέλερ και
Ηρώδη Αττικό, καθώς επίσης τους φιλολόγους
Αλέξανδρο Κοτυεύ και </span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Μάρκο
Κορνήλο Φρόντων. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας
λάτρεψε τη Στωική Φιλοσοφία, ιδίως δε
τις διδαχές του Επικτήτου. Με αυτά τα
πνευματικά εφόδια, ο Μάρκος Αυρήλιος
ήταν έτοιμος να διαδεχθεί τον θετό του
πατέρα, Αντωνίνο Πίο, το 161.</span></span></span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ήδη
α</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">πό
την έναρξη της θητείας του, ο νέος
αυτοκράτορας απέδειξε τη σύνεσή του,
ζητώντας να μοιραστεί την εξουσία με
τον αδελφό του, Λεύκιο Βέρο. Ο τελευταίος
έμεινε πιστός στον Μάρκο Αυρήλιο έως
τον θάνατό του το 169, </span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">έχοντας</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
δευτερεύουσα θέση στα ζητήματα
διακυβέρνησης, </span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">αλλά πρωτεύοντας στις πολεμικές εκστρατείες</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">.
Ο Μάρκος Αυρήλιος από την πλευρά του,
</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">παρ</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">έμεινε
αρχικά στη Ρώμη για να ανανεώσει το
νομοθετικό σύστημα του κράτους του και
να ενισχύσει ασθενείς ομάδες όπως οι
δούλοι ή οι χήρες. Το κλίμα ματαιοδοξίας
και διαφθοράς όμως της πρωτεύουσας
ελάχιστα τον συγκινούσε. Προτίμησε
λοιπόν να κατευθυνθεί στα πεδία των
μαχών, φροντίζοντας για την ασφάλεια
των πολιτών του.</span></span></span></span></span></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKYQPNH53VwaIiVmIOHtMpUZv7oOQQFxoLfFtKUalGo6ej2c8mq5iWIxLfe46QbKwiKSNGpjy8t1XQfLeixaXfagfBqo2pDRDJmcYeGTBQ87DWjG9_dwf_PsCjHBrQZUCptC8CREa6K0y2/s1600/%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1148" data-original-width="1600" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKYQPNH53VwaIiVmIOHtMpUZv7oOQQFxoLfFtKUalGo6ej2c8mq5iWIxLfe46QbKwiKSNGpjy8t1XQfLeixaXfagfBqo2pDRDJmcYeGTBQ87DWjG9_dwf_PsCjHBrQZUCptC8CREa6K0y2/s320/%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ο
κύριος αντίπαλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
ήταν εκείνη την περίοδο οι Πάρθοι.
</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ε</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">ναντίον
τους κατευθύνθηκε ο Λεύκιος Βέρος, ο
οποίος τους νίκησε το 166. Η επιστροφή
των Ρωμαίων στρατιωτών συνδυάστηκε με
το ξέσπασμα μιας καταστροφική πανδημίας
που διήρκεσε για αρκετές δεκαετίες, κ</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">οστίζοντας</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους
συμπεριλαμβανομένων τελικά των δύο
αυτοκρατόρων. Παράλληλα με την πανδημία
και τους Πάρθους, ο Μάρκος Αυρήλιος είχε
να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των
γερμανικών φυλών στη Γαλατία και τον
Δούναβη. Έ</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">τσι,
έ</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">ως
το τέλος της ζωής του </span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">(</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">το
180</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">)</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">,
ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας ασχολήθηκε
ακριβώς με την απόκρουση των εν λόγω
επιδρομών. </span></span></span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Οδηγώντας
ο ίδιος τους άνδρες του στα πεδία των
μαχών, αγάπησε τον λιτό στρατιωτικό
τρόπο ζωής και αφιέρωσε τον ελάχιστο
ελεύθερο χρόνο του στη μελέτη της
φιλοσοφίας. Όταν μάλιστα επισκέφθηκε
την Αθήνα -έπειτα από μια αποτυχημένη
εξέγερση εναντίον του στην Ανατολή- ο
αυτοκράτορας απέδειξε έμπρακτα τον
σεβασμό του έναντι της παρηκμασμένης
πλέον ελληνικής πόλης. Κατά τα τελευταία
χρόνια της ζωής του, ο Μάρκος Αυρήλιος
μετέβη στον Δούναβη σχεδιάζοντας μια
μεγάλης έκτασης εκστρατεία με αντικειμενικό
στόχο την κατάληψη της Βοημίας. Μια
ενδεχόμενη επιτυχία του θα επέφερε
ουσιαστικά την απαλλαγή της Ρώμης από
τον γερμανικό κίνδυνο για αρκετές
δεκαετίας, η μοίρα όμως δεν επέτρεψε
την εκπλήρωση των σχεδιασμών· ο Μάρκος
Αυρήλιος προσεβλήθη από τη μαινόμενη
πανδημία και πέθανε το 180. Η τελευταία
του απόφαση, να εγκαταλείψει δηλαδή την
εξ υιοθεσίας διαδοχή και να χρίσει ως
διάδοχο τον γιο του Κόμμοδο, απεδείχθη
η χειρότερη επιλογή της βασιλείας του αφού εκείνος έπασχε από ψυχικές διαταραχές,
μη δυνάμενος συνεπώς να συνεχίσει το
νουνεχές έργο του πατέρα του.</span></span></span></span></span></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlQT7BOy1chCzaFviU5Gw76r7yLeGDlSPaGkMtUGxabqciNQkaJCn9hOWRbq3Giip6kFBs2GTdL9TU7Vz-0SPqed5BTXkRjy6k0y2hvloS6p1TAzFdSxMFX_j555o3rpAv05LnIoGOV8JY/s1600/marcusaurelius-agonies.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlQT7BOy1chCzaFviU5Gw76r7yLeGDlSPaGkMtUGxabqciNQkaJCn9hOWRbq3Giip6kFBs2GTdL9TU7Vz-0SPqed5BTXkRjy6k0y2hvloS6p1TAzFdSxMFX_j555o3rpAv05LnIoGOV8JY/s320/marcusaurelius-agonies.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Καθ’
όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Μάρκος
Αυρήλιος λάμβανε την απαραίτητη ώθηση
να ασκεί με σύνεση τα καθήκοντά του από
τη Στωική Φιλοσοφία. Οι επιρροές του
διαφαίνονται στο μοναδικό του έργο, το
«</span></span></span></span></span></span></span><span style="color: navy;"><span lang="zxx"><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="text-decoration: none;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Τα
Εις Εαυτόν</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">»,
το οποίο συνέγραψε την περίοδο 170-180.
Μέσα σε αυτό, οι ιδέες του διατυπώθηκαν
με σαφήνεια, δίχως περιττά λογοτεχνικά
τεχνάσματα. Μεταξύ άλλων, ο αυτοκράτορας
υπογράμμιζε τη σημασία της ευθύνης του
ατόμου ακόμη και εντός ενός διεφθαρμένου
κόσμου, μα παράλληλα την αξία της
φιλευσπλαχίας και της συγχώρεσης. </span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Για
εκείνον, α</span></span></span></span></span></span></span><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">πέναντι
στην κακία ή τις διακυμάνσεις της τύχης
το άτομο οφείλει να στέκει ακλόνητο,
καθώς από τη φύση πλάστηκε να αντέχει.
Επρόκειτο για διδαχές αρκετά χρήσιμες, οι οποίες επηρέασαν επί αιώνες αρκετούς ηγεμόνες.</span></span></span></span></span></span></span><br />
<br />
<br />
<u><span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Βιβλιογραφία</span></span></span></span></span></span></span></u><br />
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Van Ackeren, Marcel. <i>A Companion to Marcus Aurelius</i>, Malden, Νέα Υόρκη 2012.</span></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Stertz, Stephen A. "Marcus Aurelius as Ideal Emperor in Late-Antique Greek Thought", στο: <i>The Classical World</i>, 70:7 (1977), σ. 433–39</span></span></span></span></span></span></span><br />
Gilliam, J. F. "The Plague under Marcus Aurelius", στο: <i>American Journal of Philology,</i> 82.3 (1961), σ. 225–51 <br />
Reed, J. Eugene. <i>The Lives of the Roman Emperors and Their Associates from Julius Cæsar (B.C. 100) to Agustulus (A.D. 476)</i>, Gebbie & Company, Φιλαδέλφεια 1883. <br />
McLynn, Frank. <i>Marcus Aurelius: A Life</i>, Da Capo Press, Νέα Υόρκη 2009.<br />
<br /></div>
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; color: #000000; line-height: 115%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 12pt; so-language: el-GR }
p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC"; font-size: 12pt; so-language: zh-CN }
p.ctl { font-family: "Lohit Devanagari"; font-size: 12pt; so-language: hi-IN }
a:link { so-language: zxx }</style><br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; color: #000000; line-height: 115%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 12pt; so-language: el-GR }
p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC"; font-size: 12pt; so-language: zh-CN }
p.ctl { font-family: "Lohit Devanagari"; font-size: 12pt; so-language: hi-IN }
a:link { so-language: zxx }</style> </span></span></span></span></span></span></span>
</div>
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; color: #000000; line-height: 115%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 12pt; so-language: el-GR }
p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC"; font-size: 12pt; so-language: zh-CN }
p.ctl { font-family: "Lohit Devanagari"; font-size: 12pt; so-language: hi-IN }
a:link { so-language: zxx }</style> <br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-variant: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="letter-spacing: normal;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; color: #000000; line-height: 115%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 12pt; so-language: el-GR }
p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC"; font-size: 12pt; so-language: zh-CN }
p.ctl { font-family: "Lohit Devanagari"; font-size: 12pt; so-language: hi-IN }
a:link { so-language: zxx }</style> </span></span></span></span></span></span></span></div>
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; color: #000000; line-height: 115%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 12pt; so-language: el-GR }
p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC"; font-size: 12pt; so-language: zh-CN }
p.ctl { font-family: "Lohit Devanagari"; font-size: 12pt; so-language: hi-IN }
a:link { so-language: zxx }</style>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4895478978572941564.post-85672676329537643482020-04-23T02:22:00.003-07:002020-04-23T02:25:33.047-07:00Χόρστ Τρέμπες: βίος και πολιτεία του σφαγέα του Κοντομαρίου<span style="color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: white;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK3N5j-llrSQP2sf2ZDAIhz3-8QURnsKarxuBhAL2AwC4HLCmGPlyrzcdnjg5wVH13D9nw7fq1KhJkOdeggbzMiuZ2R3TplTcAaqu0azjmVGm6Tna8TTE_-Aalo6uhTyRsqJy40M_28OOv/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="393" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK3N5j-llrSQP2sf2ZDAIhz3-8QURnsKarxuBhAL2AwC4HLCmGPlyrzcdnjg5wVH13D9nw7fq1KhJkOdeggbzMiuZ2R3TplTcAaqu0azjmVGm6Tna8TTE_-Aalo6uhTyRsqJy40M_28OOv/s320/3.jpg" width="209" /></a></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">Σε
προηγούμενο άρθρο πραγματευτήκαμε <a href="https://storia95.blogspot.com/2020/03/blog-post.html" target="_blank">τη σφαγή στο χωριό Κοντομαρί</a>, ένα ειδεχθές
έγκλημα κατόπιν εντολής της γερμανικής
στρατιωτικής ηγεσίας, το οποίο εκτέλεσαν
πρόθυμα οι άνδρες του 3ου Τάγματος
Αλεξιπτωτιστών. Ποιος όμως υπήρξε ο
διοικητής του τελευταίου;</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">
</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">Ο
Χορστ Τρέμπες γεννήθηκε στην Κολωνία
στις 22 Οκτωβρίου 1916 και εντάχθηκε στη
<span style="color: black;">Wehrmacht σε ηλικία 20 ετών. Το
1938, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού,
κατετάγη εθελοντικά στο νεοσύστατο
σώμα Αλεξιπτωτιστών. </span><span style="color: black;">Όταν
ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος,
συμμετείχε στις επιχειρήσεις εναντίον
της Πολωνίας και της Ολλανδίας, κερδίζοντας
τον Σιδηρούν Σταυρό Β΄ κι έπειτα Α΄
Τάξης. </span></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: white;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbqr05zxivvOlqJ_dMWHimKJ_Y-gaxl38E53XmGcimLV6Kl2VqIB41QSMTOKjYh6w-MsVC_Dk0kvEle605nyP14UI17KPFqkwoTedCnp7qXD-YEV3QcXTv4ltRylnGrR9HfCf8k5g_OzyN/s1600/1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="860" data-original-width="1200" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbqr05zxivvOlqJ_dMWHimKJ_Y-gaxl38E53XmGcimLV6Kl2VqIB41QSMTOKjYh6w-MsVC_Dk0kvEle605nyP14UI17KPFqkwoTedCnp7qXD-YEV3QcXTv4ltRylnGrR9HfCf8k5g_OzyN/s320/1.jpeg" width="320" /></a></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: x-small;"><span style="color: black;"> Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στη μάχη της Κρήτης.</span></span> </span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="color: black;">Στην
Κρήτη, η μονάδα του Τρέμπες προσγειώθηκε
αρχικά κοντά στη γέφυρα του ποταμού
Ταυρωνίτη, την οποία όφειλε να καταλάβει
στα πλαίσια των ευρύτερων σχεδιασμών
για την κυριαρχία επί του αεροδρομίου
του Μάλεμε.</span><span style="color: black;"> </span><span style="color: black;">Αμέσως
μετά την </span><span style="color: black;">προσεδάφισή
τους, οι Γερμανοί υπέστησαν σοβαρές
απώλειες χάρις την αντίσταση των
στρατιωτών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας
και άτακτων Κρητών μαχητών. Ο Τρέμπες
υπήρξε ένας από τους λίγους άνδρες του
3ου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών που κατάφεραν
να επιβιώσουν, διακρίθηκε δε για το
πολεμικό του μένος. Στις 2 Ιουνίου 1941, ο
Γερμανός αξιωματικός οδήγησε τους
άνδρες του στο Κοντομαρί, όπου έλαβε
χώρα </span><span style="color: black;">η ομώνυμη εκτέλεση</span><span style="color: black;">.
Για τα "κατορθώματά" του στο νησί όχι μόνο
δεν υπέστη κάποια </span><span style="color: black;">τιμωρία</span><span style="color: black;">,
αλλά επιβραβεύθηκε με τον Σταυρό των
Ιπποτών.</span></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="color: black;">
</span></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">Ο
βίαιος κι εκδικητικός χαρακτήρας του
Τρέμπες καταδεικνύεται μεταξύ άλλων
από τη δολοφονία του Καρλ Πόλζιν. Ο
τελευταίος ήταν ένας αλεξιπτωτιστής
που διακρίθηκε στην κατάληψη του βελγικού
οχυρού Εμπέν Εμαέλ. Κατά τη διάρκεια
νυχτερινών εορτασμών στο Χάλπερσταντ
της Γερμανίας, ειρωνεύτηκε τον Τρέμπες
για τις “ανδραγαθίες” του στην Κρήτη.
Ο σφαγέας του Κοντομαρίου δεν αντέδρασε
εκείνη τη στιγμή, παρά περίμενε τη νύχτα,
οπότε όλοι οι αλεξιπτωτιστές κοιμήθηκαν
έχοντας καταναλώσει τεράστιες ποσότητες
αλκοόλ. Τότε, πυροβόλησε με το πιστόλι
του τον Πόλζιν, σκοτώνοντάς τον. Η πράξη
του θα είχε ως αποτέλεσμα να καταδικαστεί
σε θάνατο, κάτι τέτοιο όμως αποσοβήθηκε
καθώς η μητριά του διέθετε ισχυρούς
δεσμούς με τον Γκαίρινγκ. Τελικά, η ποινή
που του επιβλήθηκε ήταν η αφαίρεση όλων
των πρότερων ηθικών αμοιβών του, καθώς
επίσης η απόταξή του.</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: white;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiW99dgj_iNoEQRF_vnTZbYwjQJZAfJMZ5164XHggjUHA9ok0AnkPAhvMUPmJkD0NiGyCMHAyTAuKtGd2KFsrttr3jsJ5k5ceKkBmF19rfwI0r_OKC0ckeXMz_qojqEfUkPX6snHddppor/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="508" data-original-width="800" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiW99dgj_iNoEQRF_vnTZbYwjQJZAfJMZ5164XHggjUHA9ok0AnkPAhvMUPmJkD0NiGyCMHAyTAuKtGd2KFsrttr3jsJ5k5ceKkBmF19rfwI0r_OKC0ckeXMz_qojqEfUkPX6snHddppor/s320/2.jpg" width="320" /></a></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: x-small;"> Εικόνα από τη σφαγή στο Κοντομαρί.</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><br /></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span>
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">
</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">Το
παραπάνω γεγονός επιβάρυνε περαιτέρω
την εξαρχής διαταραγμένη ψυχικά υγεία
του Τρέμπες, ο οποίος ήταν αλκοολικός
ήδη κατά τη διάρκεια της μάχης της
Κρήτης. Για να ανακτήσει τη θέση του
ζήτησε να επανέλθει στο στράτευμα ως
απλός στρατιώτης και εστάλη στη Βόρειο
Αφρική. Εκεί, πολεμώντας με γενναιότητα
αλλά εκδηλώνοντας παράλληλα συνεχείς
κρίσεις κατάθλιψης, ανέκτησε τον πρότερο
βαθμό του. Έπειτα, εστάλη στη Σοβιετική
Ένωση και εν τέλει -την άνοιξη του 1944-
στη Νορμανδία. Σκοτώθηκε κοντά στο
Καρεντάν στις 29 Ιουλίου 1944, φέροντας
τον βαθμό του λοχαγού. </span></span>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><u>Βιβλιογραφία</u></span></span></div>
<div align="justify" style="font-style: normal; font-variant: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="background: transparent;"><i>Η
Μάχη της Κρήτης</i>, <span lang="el-GR">ΓΕΣ/ΔΙΣ,
Αθήνα 1961</span></span></span></span></div>
<div style="font-style: normal; font-variant: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="background: transparent;">Α.
Μπήβορ, <i>Κρήτη: Η Μάχη και η Αντίσταση</i>,
Γκοβόστη, Αθήνα 2004</span></span></span></div>
<div align="justify" style="font-style: normal; font-variant: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="background: transparent;">Β. Μαθιόπουλος,
<i>Εικόνες Κατοχής</i>, Μετόπη, Αθήνα 1980</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">Μ.
Πέπονας, <i>Η Μάχη της Κρήτης (1941): Η
περίπτωση του Μάλεμε και των Νεοζηλανδών
υπερασπιστών του</i>, διπλωματική εργασία,
Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων, Ιωάννινα 2019</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;">Λήμμα
“ Fallschirmjäger Oberleutnant Horst Trebes”, στο: ιστότοπος
fallschirmjager.net
(<a href="http://www.fallschirmjager.net/men/Trebes/trebes.html">http://www.fallschirmjager.net/men/Trebes/trebes.html</a>).
Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2020</span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><span style="color: black;"><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style> </span></span></span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style> </div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: white;"><span style="font-family: "georgia" , serif;"><style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx</style><br /></span></span></div>
<style type="text/css">
p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 115% }
a:link { so-language: zxx }</style>Manolis Peponashttp://www.blogger.com/profile/04410174529793024117noreply@blogger.com0